Επισημάνσεις και σχόλια για την απόφαση του Eurogroup (9/4/2020)

1. Από το πρόγραμμα SURE θα αντλήσουμε περίπου 2 δισ.€ για τη στήριξη της απασχόλησης εργαζομένων σε επιχειρήσεις που πλήττονται.
2. Γύρω στα 4 δισ.€ θα πάρουμε από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.
3. 4 δισ.€ από τον ΕSM για αντιμετώπιση άμεσων και έμμεσων υγειονομικών αναγκών.
4. Σ΄αυτά θα πρέπει να προστεθούν και τα χρήματα που θα μπορέσουν σταδιακά να πάρουν οι τράπεζες από την ECB -στα πλαίσια του προγράμματος της Ποσοτικής Χαλάρωσης- για τη χρηματοδότηση της οικονομίας. Περίπου 14 δισ.€. 
5. Επιτρέπεται η αποδέσμευση περίπου 4,2 δισ.€ διαθεσίμων του κράτους που βρίσκονταν μέχρι σήμερα δεσμευμένα στις συστημικές τράπεζες για την αντιμετώπιση του αυξημένου κόστους δανεισμού τους. 
6. Η κυβέρνηση λογικά θα μειώσει και το «μαξιλάρι» για τα ποσά πέραν των 16 δισ.€ του ΕSM. 

Πρώτο σχόλιο: Νομίζω ότι πλησιάζει η ώρα να διαπραγματευτούμε με τους εταίρους μας και το ποσό των 16 δισ.€, το οποίο προϋποθέτει έγκριση του ESM. Υπενθυμίζω ότι τα χρήματα αυτά μας είχαν δοθεί ως δάνειο για την περίπτωση που δεν μπορούσαμε να βγούμε στις αγορές. Οι λόγοι σχεδόν εξέλιπαν -ειδικά μετά τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται από τις αποφάσεις της ECB-.

 
Δεύτερο σχόλιο: Πολύ σωστά απορρίφθηκε η ιδέα για το Ευρωομόλογο. Η πρόταση αυτή με τα σημερινά δεδομένα της Ευρωζώνης θα ήταν μακροπρόθεσμα καταστροφική για τη συνοχή της. Για τα δημόσια οικονομικά, όχι μόνο δεν θα ενίσχυε τη δημοσιονομική ευελιξία των ευρωπαϊκών χωρών αλλά αντιθέτως θα οδηγούσε σε απόλυτη δημοσιονομική ασυδοσία. Δεν αναφέρομαι μόνο στις χώρες του Νότου που φημίζονται για τη σπάταλη δημοσιονομική διαχείριση με τα λεφτά των άλλων. Το πολιτικό σύστημα κάθε χώρας -και οι πιο νουνεχείς ακόμη- έχει την έμφυτη τάση να ξοδεύει τα χρήματα των φορολογουμένων, όταν του δίνεται η δυνατότητα. Πόσο μάλλον τα χρήματα των φορολογουμένων αλλων χωρών που δεν είναι ψηφοφόροι του.

Τρίτο σχόλιο: Χρειάζεται μεγάλη προσοχή να υπάρχει ισορροπία στις έκτακτες ενισχύσεις μεταξύ της προσφοράς και της ζήτησης. Εάν ενισχυθεί μόνο η ζήτηση υπάρχει ο κίνδυνος ενός αχαλίνωτου πληθωρισμού που θα καταστρέψει την ευρωπαϊκή οικονομία. Το ζητούμενο είναι όταν ξεπεραστεί η κρίση το πλήγμα για την παραγωγική οικονομία να είναι το μικρότερο δυνατό. Για το λόγο αυτό χρειάζεται οπωσδήποτε να συνδυαστεί μαζί με τις έκτακτες -λόγω ανωτέρας βίας- κρατικές ενισχύσεις προς παραγωγικές επιχειρήσεις που θα πληγούν από την πανδημία του κορονοϊού και η δραστική μείωση των φόρων, των αλόγιστων και αχρείαστων κρατικών δαπανών, η άρση των εμποδίων στις επενδύσεις και η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας.