Γιατί δε συμμερίζομαι την αισιοδοξία του πρωθυπουργού σχετικά με την οικονομική ανάκαμψη της χώρας.
Θα σας παραθέσω ενδεικτικά τα εξής στοιχεία:
Ας συγκρίνουμε το έτος που ξεκίνησε η ελληνική κρίση, δηλαδή το 2009, με το τρέχον έτος.
Το ΑΕΠ της χώρας το 2009 ανερχόταν σε 235 δις € περίπου. Το 2013 αναμένεται να διαμορφωθεί σε 185 δις €. Το 2009 οι πρωτογενείς δαπάνες του δημοσίου (γενικής κυβέρνησης) άγγιζαν τα 105 δις €, ενώ το 2013 εκτιμάται ότι θα αγγίξουν τα 80 δις €. Δηλαδή ενώ το ΑΕΠ τηςχώρας μειώθηκε από το 2009 έως το 2013 κατά 21%, την ίδια περίοδο οι δαπάνες του κράτους, ως ποσοστό του ΑΕΠ μειώθηκαν κατά 1,4% (το 2009 ήταν 44,6% περίπου και το 2013 43,2%). Η μείωση δηλαδή των δαπανών του κράτους ως ποσοστό του ΑΕΠ υπήρξε οριακή. Εάν μάλιστα, ως συγκριτικά στοιχεία λάβουμε τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού, τότε οι δαπάνες του κράτους το 2009 ήταν το 28% του ΑΕΠ (65,9 δις €) ενώ το 2013 θα είναι 28,4% του ΑΕΠ (52,6 δις €) άρα θα έχουμε οριακή αύξηση του κράτους!
Επίσης το 2009 τα φορολογικά έσοδα ανέρχονταν σε 50,57 δις € και αντιστοιχούσαν σε 21,5% του ΑΕΠ ενώ το 2013 υπολογίζονται σε 44 δις € και θα αντιστοιχούν σε 23,8% του ΑΕΠ! Αξιοσημείωτο επίσης, ότι η αύξηση των φόρων σε σχέση με το 2009, ως ποσοστό του ΑΕΠ, δεν προέρχεται από σύλληψη της φοροδιαφυγής, η οποία αντιθέτως έχει αυξηθεί, αλλά από την αύξηση της φορολογίας.
Τα παραπάνω με απλά λόγια σημαίνουν ότι το πελατειακό τόξο των κομμάτων που εκπροσωπείται στη βουλή (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) κατάφερε την πενταετία της οικονομικής κρίσης να μην πειράξει τη βασική αιτία αυτής που ήταν και είναι το μεγάλο κράτος αλλά αντιθέτως μέσω της αύξησης της φορολογίας και της επιβολής νέων φόρων να το διατηρήσει αλώβητο παρά τις ρητές δεσμεύσεις που έχουμε ως χώρα αναλάβει προς τους δανειστές μας και παρά τη δραματική συρρίκνωση της ιδιωτικής οικονομίας.
Έτσι το κράτος από υπαίτιος του δημοσιονομικού εκτροχιασμού της χώρας μεταβάλλεται με ευθύνη του πολιτικού συστήματος στον απόλυτο καταστροφέα της ελληνικής οικονομίας.
Θα σας παραθέσω ενδεικτικά τα εξής στοιχεία:
Ας συγκρίνουμε το έτος που ξεκίνησε η ελληνική κρίση, δηλαδή το 2009, με το τρέχον έτος.
Το ΑΕΠ της χώρας το 2009 ανερχόταν σε 235 δις € περίπου. Το 2013 αναμένεται να διαμορφωθεί σε 185 δις €. Το 2009 οι πρωτογενείς δαπάνες του δημοσίου (γενικής κυβέρνησης) άγγιζαν τα 105 δις €, ενώ το 2013 εκτιμάται ότι θα αγγίξουν τα 80 δις €. Δηλαδή ενώ το ΑΕΠ τηςχώρας μειώθηκε από το 2009 έως το 2013 κατά 21%, την ίδια περίοδο οι δαπάνες του κράτους, ως ποσοστό του ΑΕΠ μειώθηκαν κατά 1,4% (το 2009 ήταν 44,6% περίπου και το 2013 43,2%). Η μείωση δηλαδή των δαπανών του κράτους ως ποσοστό του ΑΕΠ υπήρξε οριακή. Εάν μάλιστα, ως συγκριτικά στοιχεία λάβουμε τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού, τότε οι δαπάνες του κράτους το 2009 ήταν το 28% του ΑΕΠ (65,9 δις €) ενώ το 2013 θα είναι 28,4% του ΑΕΠ (52,6 δις €) άρα θα έχουμε οριακή αύξηση του κράτους!
Επίσης το 2009 τα φορολογικά έσοδα ανέρχονταν σε 50,57 δις € και αντιστοιχούσαν σε 21,5% του ΑΕΠ ενώ το 2013 υπολογίζονται σε 44 δις € και θα αντιστοιχούν σε 23,8% του ΑΕΠ! Αξιοσημείωτο επίσης, ότι η αύξηση των φόρων σε σχέση με το 2009, ως ποσοστό του ΑΕΠ, δεν προέρχεται από σύλληψη της φοροδιαφυγής, η οποία αντιθέτως έχει αυξηθεί, αλλά από την αύξηση της φορολογίας.
Τα παραπάνω με απλά λόγια σημαίνουν ότι το πελατειακό τόξο των κομμάτων που εκπροσωπείται στη βουλή (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) κατάφερε την πενταετία της οικονομικής κρίσης να μην πειράξει τη βασική αιτία αυτής που ήταν και είναι το μεγάλο κράτος αλλά αντιθέτως μέσω της αύξησης της φορολογίας και της επιβολής νέων φόρων να το διατηρήσει αλώβητο παρά τις ρητές δεσμεύσεις που έχουμε ως χώρα αναλάβει προς τους δανειστές μας και παρά τη δραματική συρρίκνωση της ιδιωτικής οικονομίας.
Έτσι το κράτος από υπαίτιος του δημοσιονομικού εκτροχιασμού της χώρας μεταβάλλεται με ευθύνη του πολιτικού συστήματος στον απόλυτο καταστροφέα της ελληνικής οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου