Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

O πόλεμος με τη γραφειοκρατίά


Μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την έξοδο της χώρας από την κρίση είναι η δραστική μείωση της γραφειοκρατίας. Ενα παράδειγμα του οφέλους από τη μείωσή της είναι τα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Το παλιό σύστημα απασχολούσε εκατοντάδες (ή και χιλιάδες) υπαλλήλους, κόστιζε ακριβά, κι αν ο πολίτης δεν είχε λάβει το ειδοποιητήριο με το ειδικό σήμα θα έπρεπε να επισκεφθεί την εφορία για να το προμηθευτεί. Τώρα, εκτυπώνει από τον υπολογιστή το έντυπο και επισκέπτεται τα ΕΛΤΑ ή μια τράπεζα για την πληρωμή. Για όσους χρησιμοποιούν web banking δεν παίρνει πάνω από 5 λεπτά να ολοκληρώσουν τη διαδικασία. Η αλλαγή του συστήματος εξοικονόμησε, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις του υπουργείου Οικονομικών, τουλάχιστον 500.000 ανθρωποώρες στην εθνική οικονομία και περίπου 15 εκατομμύρια ευρώ. Η εφαρμογή του νέου μέτρου είναι εξαιρετικά διδακτική για το πώς η κυβέρνηση μπορεί να περικόψει περιττές δαπάνες.
Ωστόσο θα πρέπει να είναι κανείς πολύ αισιόδοξος για να πιστεύει ότι η προσπάθεια μείωσης της γραφειοκρατίας δεν θα συναντήσει αντιδράσεις απ’ όσους ωφελούνται από αυτήν: δημόσιοι υπάλληλοι, προσοδοθηρικές ομάδες, πολιτικοί. Η γραφειοκρατία δεν είναι ουδέτερη, είναι απόρροια της γιγάντωσης του κράτους και συνδέεται στενά με τη νοοτροπία του κρατισμού. Με τη συνεχώς διευρυνόμενη πολιτική δύναμή τους οι δημόσιοι υπάλληλοι χρησιμοποιούν τις οικονομικές πολιτικές που σχεδιάζουν συνάδελφοί τους για απόκτηση προνομίων. Μια πολύ σημαντική αρνητική επίπτωση της γραφειοκρατίας είναι ότι εμποδίζει τη διόρθωση των ατελειών της ελεύθερης οικονομίας, που κατά την κλασική σχολή συμβαίνει με την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας. Οι ατέρμονες γραφειοκρατικές διαδικασίες, οι πολύπλοκες ρυθμίσεις, αποτρέπουν τα άτομα να αναλαμβάνουν επιχειρηματική δράση ή τα αποθαρρύνουν να την επεκτείνουν.
Είναι βέβαιο επίσης ότι το μέγεθος της γραφειοκρατίας είναι ευθέως ανάλογο με το πόσο υπανάπτυκτη είναι μια κοινωνία. Στην Ελλάδα το κόστος της γραφειοκρατίας ανέρχεται σε 7% περίπου του ΑΕΠ, ενώ ο κοινοτικός μέσος όρος δεν ξεπερνά το 3,5%. Δηλαδή, οι Ελληνες φορολογούμενοι (φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις) στις συναλλαγές τους με το κράτος ή στην επιχειρηματική τους δραστηριότητα πληρώνουν σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους περίπου 7 δισ. ευρώ επιπλέον!
Μια ακόμη σημαντική παρενέργεια της γραφειοκρατίας είναι η πολυνομία. Από το 1974 μέχρι και σήμερα ψηφίστηκαν από τη Βουλή περίπου 4.100 νόμοι, δηλαδή 107 νόμοι τον χρόνο ή ένας ανά 3,4 ημέρες. Το δευτερογενές, όπως ονομάζεται, δίκαιο (δηλαδή τα προεδρικά διατάγματα, οι υπουργικές αποφάσεις, κανονιστικές πράξεις των ΟΤΑ κ.ά.) ξεπερνά τις 115.000. Μαζί με τους τυπικούς νόμους, δηλαδή, έχουμε περίπου 119.000 νόμους μέσα σε 38 χρόνια ή 3.132 νόμους τον χρόνο ή 8,6 νόμους ημερησίως. Η πολυνομία προκαλεί ένα δυσβάστακτο κόστος συναλλαγών, υψηλό λειτουργικό και διοικητικό κόστος στις επιχειρήσεις, δημιουργεί το γόνιμο έδαφος για να ανθίσει η διαφθορά, εμποδίζει τη λειτουργία της αγοράς και εξαιτίας της αβεβαιότητας του θεσμικού πλαισίου αποτρέπει τις επενδύσεις στη χώρα, όπως καταγράφουν όλες οι διεθνείς μελέτες. (Στην έκθεση του Σεπτεμβρίου 2012 του World Economic Forum, η Ελλάδα στο ζήτημα της γραφειοκρατίας κατατάσσεται στην 141η θέση μεταξύ 144 κρατών).
Πρέπει, λοιπόν, να υιοθετηθεί μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης, αφενός με δραστική μείωση του κράτους και αφετέρου με περιορισμό, απλοποίηση και κωδικοποίηση των νόμων. Δεύτερον, θα πρέπει να εισαχθεί στην κρατική λειτουργία η έννοια του ανταγωνισμού, λ.χ. να καταργηθούν οι αυστηροί διαχωρισμοί στην παροχή των διαφόρων υπηρεσιών και να υπάρξει από διαφορετικούς δημόσιους φορείς ταυτόχρονη προσφορά για την παροχή υπηρεσιών με ανταγωνιστικές μεταξύ τους τιμές. Τρίτον, θα μπορούσε να θεσπιστεί είτε ανά υπουργείο είτε στο υπουργείο Οικονομικών, γραφείο εξοικονόμησης πόρων, στελεχωμένο από έμπειρους υπαλλήλους που θα πληρώνονται μόνο με ποσοστό επιτυχίας από την πραγματική μείωση των προτεινόμενων προϋπολογισμών των διαφόρων δημοσίων φορέων. Τέλος, η ανάθεση της παροχής δημοσίων υπηρεσιών σε ιδιωτικές επιχειρήσεις με δημόσιους μειοδοτικούς διαγωνισμούς θα οδηγούσε γρηγορότερα σε μείωση του κόστους της γραφειοκρατικής λειτουργίας και σε εντυπωσιακή βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών.




Δημοσιεύτηκε στις 31/1/2013 στην Καθημερινή http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_31/01/2013_509654

Οι φόροι οδηγούν σε δήμευση


Η χθεσινή απαράδεκτη ανακοίνωση του Υπουργείου Οικονομικών απάντηση στη διαπίστωση ότι το 2013 είναι έτος δημεύσεως των ακινήτων εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, υποτιμά τη λογική μας, όταν μεταξύ άλλων αναφέρει ότι "Ουδείς νέος φόρος σχεδιάζεται να επιβληθεί στα ακίνητα. Ο ένας και μοναδικός φόρος που θα νομοθετηθεί, θα αντικαταστήσει και θα ενσωματώσει όλους τους υπάρχοντες. Δηλαδή θα είναι ένας ενιαίος φόρος, ο οποίος θα εξορθολογίσει το σύστημα φορολόγησης των ακινήτων.".
Επί της "αναψυκτικής" υπό μίαν έννοιαν -αν το πράγμα δεν ήταν τραγικό-, ανακοίνωσης, επισημαίνω τα ακόλουθα:
Εντός του έτους θα ισχύσει ο ενιαίος φόρος ακινήτων που σε ωρισμένες περιπτώσεις θα ανέρχεται σε 1% για περιουσία αντικειμενικής αξίας άνω των 800.000 € ενώ θα φθάνει έως και 2%. Τα όρια αυτά είναι δημευτικά. Δηλαδή ετησίως το κράτος φορολογεί ένα μεγάλο τμήμα της περιουσίας κάποιου ανεξαρτήτως της προσόδου αυτής, μόνο και μόνο επειδή έχει την ατυχία να την κατέχει. Περιουσία που επισημαίνω ότι αποκτήθηκε από φορολογημένο εισόδημα του πολίτη, ενώ φορολογήθηκε και η συναλλαγή της -με οποιοδήποτε τρόπο- μεταβιβάσεως.
Ο φορολογούμενος εκτός από το νέο ειδικό φόρο θα πρέπει να πληρώσει και τον ΦΑΠ των προηγουμένων τριών ετών που από αποκλειστική ανικανότητά του το κράτος δεν μπόρεσε να εισπράξει εγκαίρως. Ενώ για το 2011 και για το 2012 ο φορολογούμενος για την ίδια ακίνητη περιουσία πλήρωσε το περίφημο χαράτσι μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ (ΕΕΤΗΔΕ).
Όταν ισχυρίζεται το Υπουργείο ότι θα ενσωματώσει όλους τους υπάρχοντες φόρους, εννοεί και το δημοτικό φόρο και τα δημοτικά τέλη και το τέλος ακίνητης περιουσίας (Τ.Α.Π.) και τον πρόσθετο φόρο 3% του εισοδήματος από οικοδομές και τον φόρο επί του τεκμαρτού εισοδήματος ιδιοκτησίας και την προκαταβολή για το επόμενο έτος, και το τέλος χαρτοσήμου και την εισφορά του ΟΓΑ στο χαρτόσημο επί του εισοδήματος από οικοδομές και τόσες άλλες επιβαρύνσεις; Επίσης ο 2013 θα εισπραχθεί ξανά και το ΕΕΤΗΔΕ ή μήπως όχι;
Όλοι αυτοί οι φόροι που δεν πρόκειται να καταργηθούν, στην πραγματικότητα διπλασιάζονται με την κουτοπόνηρη διατήρηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων σε εξωπραγματικά επίπεδα, διπλάσια ή και παραπάνω της σημερινής τους αξίας.Το διπλασιάζονται είναι εντελώς επιεικές, στις περισσότερες περιπτώσεις των μεγάλων ακινήτων, πολλαπλασιάζονται λογω των προοδευτικών κλιμακίων της φορολογίας.
Επομένως το 2013 παρά τις ψευδείς και απατηλές διαβεβαιώσεις του Υπουγείου Οικονομικών θα είναι έτος δημεύσεως πολλών ακινήτων και οικονομικού αδιεξόδου των ιδιοκτητών τους, οι οποίοι θα αναγκαστούν να τα εκποιήσουν σε σημαντικά χαμηλότερη τιμή προκειμένου να εξοφλήσουν τις φορολογικές υποχρεώσεις τους που υπολογίστηκαν με βάση πολύ υψηλότερες αξίες από τις πραγματικές. Έχουμε δηλαδή την περίπτωση εξοντώσεως των ιδιοκτητών ακινήτων "δια λαθροχειρίας" και όπως εύστοχα επισημαίνει το σημερινό δημοσίευμα της ΕΣΤΙΑΣ "Το ίδιο το κράτος με τους φόρους οδήγησε τα ακίνητα σε απαξίωση."
Τέλος, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε πόσο πολύ επηρεάζει μια τέτοια άφρων φορομπηχτική πολιτική τις προσπάθειες της ίδιας της κυβέρνησης στο να εκποιήσει τα ακίνητα του δημοσίου, ενώ επιπλέον υπονομεύεται και στο σύνολο της η επιχειρηματική δραστηριότητα δεδομένου ότι και οι επιχειρήσεις πληρώνουν -με εξαίρεση τα ιδιοχρησιμοποιούμενα ακίνητα- τους ίδιους ακριβώς δυσβάστακτους φόρους.

"http://www.minfin.gr/portal/el/resource/contentObject/id/19bd0768-3319-45f8-93a3-57b75b55155c

"Νέοι Φάκελοι" τηλεόραση ΣΚΑΪ 22/1/2013

http://folders.skai.gr/main/theme?id=354

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Τελευταίοι στην ανταγωνιστικότητα



Ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Κωστής Χατζηδάκης σε πρόσφατη συζήτησή μας στους "Νέους Φακέλους" του SKAI εμφανίστηκε -ίσως και λόγω θέσεως- περισσότερο αισιόδοξος από μένα στο ζήτημα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι κάποια στοιχεία ανάκαμψης έχουν ήδη εμφανιστεί.

Χθες δημοσιεύτηκε η έκθεση της εταιρείας Deloitte και του Αμερικανικού Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας (U.S. Counsil on Competitiveness), με θέμα την ανταγωνιστικότητα του βιομηχανικού κλάδου για το 2013, όπου η Ελλάδα κατατάσσεται στην τελευταία θέση μεταξύ 38 χωρών. Η έκθεση βασίσθηκε στις απόψεις 550 διευθυνόντων συμβούλων και ανωτέρων διευθυντικών στελεχών του βιομηχανικού κλάδου από διάφορες χώρες.

Κατά την έκθεση και τη γνώμη των στελεχών αυτών οι κύριοι παράγοντες που επηρεάζουν αρνητικά την ανταγωνιστικότητα μιας χώρας στο βιομηχανικό κλάδο είναι η απουσία διαθέσιμου εξειδικευμένου και ποιοτικού ανθρωπίνου δυναμικού,  η υψηλή φορολογία, το πολύπλοκο φορολογικό και εν γένει θεσμικό περιβάλλον, η μεγάλη γραφειοκρατία κοκ.
Ό,τι δηλαδή επισημαίνουν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί και οργανώσεις συνεχώς σε όλες ανεξαιρέτως τις εκθέσεις τους τα τελευταία χρόνια (W.E.F., O.E.C.D., World Bank κοκ.).


https://www.deloitte.com/globalcompetitiveness
Συζήτηση στο SBC TV με τη δημοσιογράφο Νίκη Λυμπεράκη.

http://www.youtube.com/watch?v=i7tdY7-NDSY&feature=youtu.be

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Ποιος δημιουργεί πλούτο και ποιος εμποδίζει τη δημιουργία του.


Υπεύθυνη για τη δημιουργία πλούτου σε μια κοινωνία είναι πάντοτε η επιχείρηση. Υπεύθυνο για την κατασπατάληση του παραγώμενου πλούτου ή την εκροή του σε άλλους τόπους μακρινούς είναι το κράτος. Αυτά είναι γνωστά από την αυγή της οικονομικής επιστήμης.
Αυτονόητο βεβαίως, ότι χωρίς τη δημιουργία πλούτου οι κοινωνίες δυστυχούν και ότι ιστορικά η επιχείρηση ήταν αυτή που δημιουργώντας πλούτο βασιζόμενη στην καινοτομία, στις νέες τεχνολογίες, στη νεωτερικότητα, βελτίωσε τις συνθήκες ζωής των εργαζομένων και συνέβαλε στην αύξηση του πληθυσμού της γης και στην καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων.
Τα ΜΜΕ ολοφύρονται με το πιθανό ενδεχόμενο η εταιρεία S&B Βιομηχανικά Ορυκτά ΑΕ να μεταφέρει την έδρα της στο εξωτερικό. Καθόλου δεν ασχολούνται με τα αίτια που οδηγούν σε μετεγκατάσταση στο εξωτερικό εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις μικρές, μεσαίες, μεγάλες, αλλά και δεκάδες χιλιάδες λαμπρούς έλληνες επιστήμονες -τους καλύτερους που έχουμε-, όπως δεν αναρωτήθηκαν και για τους λόγους εκροής δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ των αποταμιεύσεων πολυάριθμων μικροκαταθετών που δημιούργησε στη χώρα και στο τραπεζικό σύστημα ασφυξία.
Η άποψη που επικρατεί δυστυχώς είναι ότι, εάν κάτι κινείται στην οικονομία, φορολογείστε το λυσσαλέα, εάν αντέχει με την εξοντωτική φορολογία προσθέστε ελέγχους, ρυθμίσεις και γραφειοκρατικά εμπόδια, που θα πάει κάπου θα το ελέγξουμε, κι αν τελικά πάψει να κινείται τότε θα το επιδοτήσουμε.
Αυτή είναι η τραγική λογική του πολιτικού συστήματος και του γραφειοκρατικού κατεστημένου στη χώρα του υπαρκτού συνδικαλισμού και του απέραντου κρατισμού.
Γι΄αυτό το λόγο κι η χθεσινή ομιλια του Προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ Τάκη Αθανασόπουλου στο ΙΟΒΕ ακούστηκε ευχάριστα "παράταιρη" και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, ανέλυσε τους λόγους που εμποδίζονται οι ιδιωτικοποιήσεις και αναφέρθηκε στα τεράστια γραφειοκρατικά και θεσμικά εμπόδια που συναντούν. Δεσμεύτηκε μάλιστα ότι εντός του 2013 θα αρθούν νομοθετικά πάνω από 30 θεσμικές σκληρύνσεις που εμποδίζουν τις ιδιωτικοποιήσεις. Μακάρι η κυβέρνηση να συνειδητοποήσει έστω και καθυστερημένα, με την παρότρυνση σοβαρών στελεχών της που προέρχονται από την αγορά, ότι χωρίς την άρση των μεγάλων γραφειοκρατικών εμποδίων, χωρίς τη μείωση των φόρων, την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, χωρίς τη θεσμική θωράκιση και εγγύηση των επενδύσεων η οικονομία δεν πρόκειται ποτέ να ανακάμψει. Ποτέ.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

To σχόλιο του Γιάννη Ληξουριώτη για την επίταξη των απεργών


ΕΠΙΤΑΣΣΟΝΤΑΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΣ "ΑΣΘΕΝΕΙΣ-ΑΠΕΡΓΟΥΣ" ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΕΙ ΤΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ
ή
ΠΩΣ ΒΛΑΚΩΔΩΣ ΟΠΛΙΖΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΑΣ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΝΟΜΙΜΟΙ 


του Γιάννη Ληξουριώτη*

Δυστυχώς, η κυβέρνηση απέναντι στους παράνομους "ασθενείς-αδειούχους-απεργούς" του Μετρό, επέλεξε, προχωρώντας στην εφαρμογή του μέτρου της επίταξης υπηρεσιών, να δράσει "εξόχως" παράνομα.
Η επίταξη υπηρεσιών αποτελεί κατ' ουσίαν παραβίαση της θεμελιώδους αρχής της απαγόρευσης της αναγκαστικής εργασίας
(υπ’ αριθ. 29 Δ.Σ.E. του 1930 περί αναγκαστικής ή υποχρεωτικής εργασίας, υπ’ αριθ. 105 Δ.Σ.E. περί καταργήσεως της αναγκαστικής Εργασίας του 1957 κ.λπ.).
Για το λόγο αυτό, οι διεθνείς συμβάσεις εργασίας δέχονται εξαιρέσεις μόνο σε περιπτώσεις ανώτερης βίας (πόλεμος, καταστροφές ή απειλές καταστροφών, όπως πυρκαγιές, πλημμύρες, λιμοί, σεισμοί, επιδημίες κλπ.), ρητώς δε αποκλείουν τη χρησιμοποίηση της αναγκαστικής εργασίας "ως μέτρο κολασμού για τη συμμετοχή σε απεργία".
Πέραν αυτού με τις διατάξεις του Ν. 3536/2007 έχει οριστεί ότι «έκτακτη ανάγκη σε περίοδο ειρήνης, που επιβάλλει την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών, είναι κάθε αιφνίδια κατάσταση, η οποία απαιτεί τη λήψη άμεσων μέτρων προς αντιμετώπιση αμυντικών αναγκών της Χώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από κάθε μορφής απειλούμενη φυσική καταστροφή ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία».
Αυτό σημαίνει ότι το μέτρο της επίταξης για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών σε περίοδο ειρήνης επιτρέπεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ α) ΓΙΑ ΑΜΥΝΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ, β) ΓΙΑ ΑΝΑΓΚΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΦΥΣΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ και γ) ΛΟΓΩ ΚΙΝΔΥΝΩΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ, ΑΝΤΙ ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΚΑΙ ΕΝΤΙΜΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ. Τί έπρεπε δηλαδή να κάνει;

α) Να εφαρμόσει το άρθρο 14 § 10 περίπτ. ε' Ν. 1264/1982 που ορίζει ότι οι συνδικαλιστές απολύονται "ΟΤΑΝ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΟΥ ΚΡΙΘΗΚΕ ΜΕ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΗ ΝΟΜΙΜΗ Ή ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ" (εδώ έχουμε μέχρι στιγμής όχι μία αλλά τρεις αποφάσεις που έκριναν την απεργία του Μετρό παράνομη.

β) Να καταθέσει αγωγές αποζημίωσης κατά των συνδικαλιστικών φορέων που παρανόμως απεργούν και κατά των ίδιων των συνδικαλιστών ζητώντας την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη το Μετρό από την 8ήμερη παράνομη απεργία. Εάν σπάσω ένα μηχάνημα επικύρωσης εισιτηρίων αξίας κάποιων δεκάδων ευρώ, η εταιρεία οφείλει, και καλά θα κάνει, να ζητήσει δικαστικά να την αποζημιώσω. Τώρα που καθημερινώς η εταιρεία χάνει κάτι εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ εξ αιτίας ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΠΡΑΞΗΣ ΠΕΡΙΕΡΓΩΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ !!!

γ) Να στραφεί κατά της διοίκησης του Μετρό αστικά και ποινικά : 1) Γιατί καθυστέρησε να προσφύγει έγκαιρα δικαστικώς για να κηρυχθεί η απεργία παράνομη, 2) Γιατί συνήργησε με πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων της στην κατασκευή "απεργών-μαϊμού", ώστε η συντριπτική πλειοψηφία τους να αμείβεται (εδώ προκύπτει και αδίκημα ΑΠΑΤΗΣ). 3. Γιατί ήδη δεν έχει, ως όφειλε, προβεί στις αναγκαίες ενέργειες για την απόλυση των παρανομούντων συνδικαλιστών και την κατάθεση κατ' αυτών αγωγών αποζημίωσης.

δ) Να έχει ήδη ενημερώσει τους "απεργούς" ότι έχουν χάσει 8 ημέρες άδειας με αποδοχές, δεδομένου ότι οι ΗΜΕΡΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΕ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΦΑΙΡΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΗΣΙΑ ΑΔΕΙΑ.

ε) Να ανακοινώσει ότι προχωρεί άμεσα στην τροποποίηση επί του Ν. 1264/1982 σε ό,τι αφορά στις απεργίες στο δημόσιο τομέα, έτσι ώστε να γίνουν πιο αυστηρές οι συνέπειες από την παραβίαση του νόμου.

ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΝΔΕΔΕΙΓΜΕΝΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΟΦΕΙΛΕ ΑΜΕΣΑ ΗΔΗ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΕΑΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΝΟΜΙΜΑ, ΕΝΤΙΜΑ ΚΑΙ ΘΑΡΡΕΤΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΕΑΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΤΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΡΓΕΙΕΣ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΝ ΔΕΚΟ ΚΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ Ο ΚΟΜΠΟΓΙΑΝΙΤΙΣΜΟΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ.


* Ο Γιάννης Ληξουριώτης είναι ο κορυφαίος Έλληνας καθηγητής του Εργατικού Δικαίου. Το κείμενό του αυτό αναδημοσιεύεται μετά από άδεια του συγγραφέα.

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Ο φορολογικός παραλογισμός με τα ακίνητα


Πολλές φορές έχω γράψει για το φορολογικό παραλογισμό που συνεχώς χειροτερεύει και προκάλεσε -μεταξύ άλλων επίσης σοβαρών αιτιών- δραματική μείωση του εθνικού εισοδήματος και ανεργία.
Παρά ταύτα επιβάλλονται νέα μέτρα τα οποία πέρα από κάθε λογική, αγνοώντας την κατάσταση αδυναμίας πληρωμής της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών θα οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, άρα σε περαιτέρω μείωση των εσόδων και, το κυριότερο, σε τεράστιες κοινωνικές εντάσεις.
Πάρτε για παράδειγμα τα ακίνητα, χωρίς να εξετάζετε η τρέχουσα φοροδοτική ικανότητα του πολίτη καθώς και το ότι όταν απέκτησε αυτός ένα ακίνητο, πλήρωσε -ανάλογα με την αιτία της κτήσεως- φόρο μεταβίβασης ή φόρο κληρονομίας, το κάθε ακίνητο βαρύνεται με τους εξής φόρους:
1) Φόρο ακίνητης περιουσίας, 2) Δημοτικό φόρο, 3) Δημοτικά τέλη, 4) Τέλος Ακίνητης Περιουσίας, 5) έκτακτο ειδικό τέλος ηλεκτροδοτημένων δομημένων επιφανειών (χαράτσι), 6) συμπληρωματικό φόρο εισοδήματος από οικοδομές, 7) Φόρο επί του τεκμαρτού εισοδήματος ιδιοκτησίας, 8) προκαταβολή για το επόμενο έτος, 9) Τέλος Χαρτοσήμου και 10) εισφορά ΟΓΑ στο χαρτόσημο επί του εισοδήματος από οικοδομές.
Με τα νέα μέτρα επεβλήθη και φόρος υπεραξίας για τα πωλούμενα ακίνητα που πρόκειται να αποκτηθούν μετά την 1/1/2013 ενώ εξακολουθεί να ισχύει και ο φόρος μεταβίβασης.
Έχουμε λοιπόν και λέμε, πρώτον, τα περισσότερα ακίνητα σήμερα είτε αποφέρουν μειωμένο εισόδημα σε σχέση με το παρελθόν είτε δεν αποφέρουν καθόλου εισόδημα.
Δεύτερον, οι αντικειμενικές αξίες των ακινήτων, βάσει των οποίων θα υπολογισθεί ο κάθε είδους φόρος υπολείπονται των πραγματικών αξιών και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι υπερβολικά υψηλές.
Έτσι οι ιδιοκτήτες ακινήτων καλούνται να πληρώσουν φόρους που δεν αντιστοιχούν σε υπαρκτή φορολογητέα ύλη. Βεβαίως, ουδείς λόγος για μείωση των αντικειμενικών αξιών. Αλλά η διατήρηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων στα επίπεδα του 2009 στην πραγματικότητα συνιστά άλλη μια έμμεση και άδικη αύξηση της φορολογίας.
Το χειρότερο τόσο οι παλιοί όσο και οι νέοι φόροι δεν λαμβάνουν υπ΄όψιν τη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών.
Έτσι και στην περίπτωση των ακινήτων θα συμβεί ότι συμβαίνει πάντοτε με την υψηλή φορολογία, η κυβέρνηση που πίστεψε ότι επιβάλλοντας φόρους θα αυξήσει τα έσοδά της, στο τέλος δεν θα εισπράξει τα ποσά που προσδοκά αλλά πολύ πιο λίγα.
Δεν θα τα καταφέρει πρώτα και κύρια λόγω της αντικειμενικής αδυναμίας των περισσότερων ιδιοκτητών ακινήτων. Μια τετραμελής λ.χ. οικογένεια με μηνιαίο εισόδημα 2.500 έως 3.000 € που διαθέτει ακίνητη περιουσία θα αντιμετωπίσει εξαιτίας της συνολικής φορολογικής λαίλαπας πρόβλημα επιβίωσης, είναι αδύνατον δε να πληρώσει όλους τους παραπάνω φόρους ακινήτων καθώς και εκείνους των προηγουμένων ετών (2010 -2012). Εξαιτίας δε της ανυπαρξίας συναλλαγών στην αγορά ακινήτων (λόγω της υφέσεως και της δυσβάστακτης φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας) οι ιδιοκτήτες ακινήτων βρίσκονται σε αδιέξοδο, δεν μπορούν να πωλήσουν τα ακίνητά τους έστω και με μειωμένο τίμημα για να αποφύγουν τη φορολογική μέγγενη.
Η άφρων αυτή φορολογική πολιτική της κυβέρνησης θα είναι μπούμερανγκ για την ίδια αφού θα έχει πολύ αρνητικές επιπτώσεις και στην προσπάθεια του δημοσίου να αναζητήσει αγοραστές για την ακίνητη περιουσία του, δεδομένου ότι όσο πιο υψηλούς φόρους επιβάλλει η κυβέρνηση τόσο περιορίζεται ο κύκλος των δυνητικών αγοραστών των δημοσίων ακινήτων και τόσο λιγότερα έσοδα αναμένεται τελικώς να εισπράξει.

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Να καταργηθεί το άρθρο 86 του Συντάγματος


Δεν θα αναφερθώ στη χθεσινή "κοινοβουλευτική" φαρσοκωμωδία. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν στο αίμα τους το συνδικαλιστή των φοιτητικών αμφιθεάτρων του 70 και του 80, ήταν επομένως αναμενόμενο ότι θα ευτέλιζαν και το Κοινοβούλιο.
Εκείνο που πρέπει να τεθεί στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση είναι η κατάργηση του άρθρου 86 του Συντάγματος, της αρμοδιότητας δηλαδή της Βουλής να ασκεί δίωξη, ανάκριση, προκαταρκτική εξέταση κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν  υπουργοί ή υφυπουργοί.
Η Βουλή δεν μπορεί να υποκαθιστά τη Δικαιοσύνη, έτσι στρεβλώνεται η αρχή της ανεξαρτησίας των λειτουργιών της Πολιτείας. Οι φορείς της νομοθετικής λειτουργίας δεν μπορούν να ασκούν δικαστικές αρμοδιότητες. Δεν μπορούν, πρώτα και κύρια, διότι δε διαθέτουν τις γνώσεις και την εμπειρία των φορέων της δικαστικής λειτουργίας.
Επιπλέον -και ανεξαρτήτως των χθεσινών φαιδρών καταστάσεων, οι οποίες έχουν να κάνουν με την ποιότητα της σύνθεσης της παρούσας βουλής- από τη θεσμική αυτή στρέβλωση του άρθρου 86 εκτίθεται -διαχρονικά- ανεπανόρθωτα το πολιτικό σύστημα. Διότι είναι αναμενόμενο οι αποφάσεις των βουλευτών στη συντριπτική πλειονότητά τους να υπαγορεύονται από κομματικές σκοπιμότητες και όχι από την αρχή της απονομής του δικαίου. Με άλλες κουβέντες, μέσω του άρθρου 86 τα κόμματα ουδόλως ενδιαφέρονται για την διερεύνηση των ποινικών ευθυνών ενός νυν ή πρώην υπουργού, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν την ευκαιρία να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη εις βάρος των αντιπάλων τους. Έτσι όμως απαξιώνεται το κοινοβούλιο και το ίδιο το Σύνταγμα.
Οι χθεσινές φαιδρότητες ανέδειξαν λοιπόν ένα πολύ σοβαρότερο θεσμικό ζήτημα.

Διαδηλώστε για περισσότερη παγκοσμιοποίηση


Το πρόβλημα με την παγκοσμιοποίηση είναι ότι δεν είναι ολοκληρωμένη.
Οι ανεπτυγμένες χώρες επιδιώκουν το άνοιγμα των αγορών των αναπτυσσόμενων χωρών για να πουλήσουν τα προϊόντα τους αλλά κρατούν ερμητικά κλειστά τα σύνορά τους στα προϊόντα των αναπτυσσόμενων χωρών για να προστατεύσουν την εγχώρια παραγωγή τους. Μέσω της πολιτικής διαδικασίας δηλαδή πιέζονται οι κυβερνήσεις να θεσπίζουν δασμούς και διάφορες άλλες προστατευτικές ρυθμίσεις υπέρ συγκεκριμένων ισχυρά οργανωμένων κοινωνικών ομάδων. Την ίδια στιγμή όλα αυτά τα προστατευτικά μέτρα λειτουργούν πάντοτε εις βάρος των ανοργάνωτων και χωρίς πολιτική στήριξη είτε από την άκρα δεξιά είτε από την άκρα αριστερά φτωχών κοινωνικών στρωμάτων των προηγμένων χωρών.
Ποιος δε θυμάται τον περιβόητο αγρότη Jose Bove, έναν από τους πιο σκληρούς πολεμίους της παγκοσμιοποίησης, ή τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές της αμερικανικής χαλυβουργίας.
Κανείς βεβαίως από τους διαδηλωτές εναντίον της παγκοσμιοποίησης δε νοιάζεται που εξαιτίας της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή των προστατευτικών ρυθμίσεων υπέρ της ευρωπαϊκής αγροτικής παραγωγής πεθαίνει στον τρίτο κόσμο ένας άνθρωπος κάθε 13 δευτερόλεπτα από υποσιτισμό.
Οι φτωχές χώρες του τρίτου κόσμου θα πάψουν να πεινάνε και θα μπουν σε τροχιά ανάπτυξης εφόσον ενσωματωθούν στη διεθνή οικονομία και τα προϊόντα τους εξάγονται ελεύθερα στις ανεπτυγμένες χώρες. Αυτή την πρόσβαση στις αγορες αρνούνται οι προηγμένες κοινωνίες ενώ την ίδια στιγμή υποκριτικά ολοφύρονται και ανησυχούν για τα 250 εκατομμύρια των εξαθλιωμένων μεταναστών που κατακλύζουν τις χώρες του δυτικού κόσμου από τις χώρες της Ασίας και της υποσαχάριας Αφρικής.
Αν έπρεπε στις δυτικές κοινωνίες να διαδηλώνουν κάποιοι, αυτοί θα έπρεπε να είναι οι φτωχοί και οι αδύναμες κοινωνικές ομάδες, και το αίτημα των διαδηλώσεων θα έπρεπε να είναι περισσότερη παγκοσμιοποίηση, περισσότερο ελεύθερο εμπόριο και πτώση του τείχους του αίσχους των δασμών και των κάθε είδους φραγμών στην ελεύθερη διακίνηση αγαθών και ανθρώπων.
Προτείνω, αντί άλλων, την εξαιρετική έκθεση της World Bank "Globalization, Growth and Poverty, Building an Inclusive World Economy" (2002) για να συνειδητοποιήσουμε τον παραλογισμό ή τη σκοπιμότητα των κινημάτων εναντίον της παγκοσμιοποίησης και τα σημαντικά οφέλη από την ολοκλήρωσή της.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Ο Βασιλιάς παραμένει γυμνός


Το ξέρω ότι γίνομαι δυσάρεστος και χαλάω τη γενική αίσθηση ευφορίας που επικρατεί εντελώς αδικαιολογήτως το τελευταίο διάστημα. Το προχθεσινό δημοσίευμα της Wall Street διέλυσε όλες τις προσπάθειες μηνών της κυβέρνησης να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των ξένων επενδυτών πείθοντάς τους ότι η χώρα τάχα αλλάζει. Ένα δημοσίευμα που γράφει ότι ο Βασιλιάς παραμένει γυμνός...
Χθες η αξιοπιστία της χώρας δέχθηκε νέο ισχυρότατο ράπισμα, είδε το φως της δημοσιότητας η ετήσια έκθεση-αξιολόγηση των χωρών ως προς το ζήτημα της οικονομικής ελευθερίας του Heritage Foundation και της Wall Street. Σύμφωνα με αυτή η Ελλάδα κατατάσσεται στην 117η θέση μεταξύ 177 χωρών με 55,4 βαθμούς στην εκατοστιαία κλίμακα. Βεβαίως ως νόθος κομμουνιστική χώρα ξεπερνάμε ανέτως τα αμιγώς κομμουνιστικά πρότυπα του προσκυνητού της Ρόζας Λούξεμπουργκ Αλέξη Τσίπρα, ήτοι Βενεζουέλα, Βιετνάμ, Βόρεια Κορέα, Κούβα. Ο παγκόσμιος μέσος όρος είναι 59,6, ο ευρωπαϊκός 66,4 και ο μέσος όρος των ελεύθερων οικονομιών 84,5.
Κρίσιμα ζητήματα στα οποία, κατά την έκθεση, η χώρα υστερεί, τα γνωστά: η έλλειψη οικονομικής ελευθερίας, η γραφειοκρατία, οι περιορισμοί στο ελεύθερο εμπόριο, η αστάθεια του θεσμικού περιβάλλοντος, η πολυνομία, η ανασφάλεια ως προς τα περιουσιακά δικαιώματα, οι δυσκολίες στην πτώχευση ή στην εκκαθάριση των επιχειρήσεων κοκ.
Και οι δικαιολογημένες αυτές εκτιμήσεις εμφανίζονται τη στιγμή που η χώρα θα πρέπει να επιλέξει ως κεντρική στρατηγική επιδίωξη την παντί τρόπω προσέλκυση ξένων άμεσων επενδύσεων στους τομείς εκείνους που μπορεί να ενδιαφέρουν ακόμη τους ξένους επενδυτές, όπως λ.χ. η λιμενική οικονομία, οι τουριστικές υποδομές, ο ιατρικός τουρισμός, ο ιστορικός τουρισμός, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, το περιβάλλον, τα τεχνολογικά πάρκα, τα διαδραστικά κέντρα υψηλής τεχνολογίας, η εκπαίδευση, ο πολιτισμός, τα διεθνή διαμετακομιστικά κέντρα κοκ.
Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να αρθούν όλα, ξαναγράφω, όλα τα εμπόδια που εμποδίζουν τις επενδύσεις και το κράτος να εγγυηθεί προς τους επενδυτές τη σταθερότητα του επενδυτικού πλαισίου που θα δημιουργήσει.
Εξυπακούεται πως όσα περισπούδαστα έχει σχεδιάσει ο κ. Χατζηδάκης και το επιτελείο του υποκύπτοντας στους γραφειοκράτες του υπουργείου του, τα οποία για να υλοποιηθούν χρειάζονται καμμιά σαρανταριά εφαρμοστικά προεδρικά διατάγματα και καμμιά διακοσαριά ερμηνευτικές εγκυκλίους, πρέπει να πεταχθούν στον κάλαθο των αχρήστων και να αντικατασταθούν με ένα απλούστατο επενδυτικό νομοθετικό πλαίσιο τριών τεσσάρων -το πολύ- σελίδων Α4.

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

http://www.mixcloud.com/melinadaskalakis/amagi-radio-110113/

Νέα φορολογική αδικία

Και οι νέοι φορολογικοί συντελεστές είναι άδικοι και πολύ υψηλοί. Αλλά αυτό που τους καθιστά ακόμη πιο επαχθείς είναι ότι εφαρμόζονται από συγκριτικώς πολύ χαμηλότερα ποσά.
Η κυβέρνηση εξακολουθεί να θεωρεί ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας μπορεί να αντιμετωπισθεί με αύξηση της φορολογίας και καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Όμως τίποτε από τα δύο δεν ισχύει.
Η εμπειρία δεκαετιών εφαρμοσμένου σοσιαλισμού στην Ελλάδα αποδεικνύει ότι η υψηλή φορολογία που οδηγεί σε πολλές περιπτώσες σε φορολόγηση των 2/3 ή και πλέον του εισοδήματος του φορολογουμένου ενέτεινε μάλλον παρά περιόρισε τη φοροδιαφυγή. Το Ελληνικό χαωτικό φορολογικό σύστημα επιβεβαιώνει πλήρως την οικονομική θεωρία. Έτσι οι αδικαιολόγητα υψηλοί φορολογικοί συντελεστές πέραν των άλλων αρνητικών παρενεργειών που έχουν, οδηγούν σε μεγάλη μείωση των φορολογικών εσόδων για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον διότι οι αλλεπάλληλοι φόροι εξουθένωσαν και συρρικνώσαν την οικονομία, αποθάρρυναν την ιδιωτική πρωτοβουλία, εντείνοντας έτσι την ύφεση (θυμίζω από 238 δις € ΑΕΠ το 2009 φθάσαμε αισίως στα 193 δις € ΑΕΠ το 2012, ήτοι μείωση 20%), δεύτερον, διότι η υψηλή φορολογία οδηγεί σε αύξηση της φοροδιαφυγής ακόμα και εκείνους τους πολίτες που προηγουμένως πλήρωναν φόρους (Θυμίζω ότι μετά την αύξηση των φορολογικών συντελεστών από τους σοσιαλιστές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η φοροδιαφυγή άγγιξε το 30% του ΑΕΠ). 

Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα αν αναλογιστούμε και την εσωτερική αδικία του φορολογικού συστήματος. Φορολογούμενοι του ιδίου φοροδοτικού επιπέδου πληρώνουν διαφορετικούς φόρους με τη χρήση διαφόρων ειδικών διατάξεων βάσει των οποίων θεσπίζονται διαφορετικοί φορολογικοί συντελεστές και διάφορες απαλλαγές ανάλογα με την πηγή του εισοδήματος.
Ένα επιπλέον αρνητικό στοιχείο του φορολογικού μας συστήματος στη διαχρονική του εξέλιξη είναι ότι έχει δυσμενέστερες επιπτώσεις όχι στους πλούσιους αλλά σε όσους θέλουν να γίνουν πλούσιοι, αποθαρρύνοντας έτσι την καινοτομία, το ρίσκο και την εν γένει κοινωνική κινητικότητα. Το φορολογικό σύστημα προστατεύει δηλαδή τους υπάρχοντες πλούσιους από τους επίδοξους ανταγωνιστές τους.
Ο κύριος σκοπός της ισχύουσας φορολογίας είναι η καταναγκαστική αναδιανομή του εισοδήματος. Η προφανής έτσι κι αλλιώς αδικία, για έναν φιλελεύθερο, επιτείνεται από το γεγονός ότι η αναδιανομή δεν γίνεται υπέρ εκείνων που έχουν ανάγκη, των αναξιπαθούντων και των πλέον ενδεών κοινωνικών ομάδων, αλλά υπέρ των πανίσχυρων πολιτικά και οικονομικά παρασιτικών ομάδων που λυμαίνονται το κράτος μέσω του πολιτικού προσωπικού.
Συνεπώς για όλους τους παραπάνω λόγους, η φορολογία δεν είναι ο κατάλληλος μηχανισμός αναδιανομής του πλούτου. Θα συνέφερε περισσότερο και θα ήταν περισσότερο κοινωνικά δίκαιος ο άμεσος περιορισμός του κράτους και η κατάργηση των εξωφρενικών οικονομικών προνομίων των βολεμένων του κρατισμού.

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Συζήτηση για τον Μίλτον Φρήντμαν

Η φορολογική αδικία συνεχίζεται

Αύριο θα ψηφιστεί ένας ακόμη φορολογικός νόμος που πρόκειται να επιβάλει δυσβάστακτα φορολογικά βάρη στους συνεπείς φορολογουμένους, οι οποίοι και "θα πληρώσουν -για μια ακόμη φορά- τη νύφη" για τη φοροδιαφυγή και την ανικανότητα του ελεγκτικού μηχανισμού.
Η ανοχή και κατ΄άλλους η εμμονή της τρόϊκας και πολλών ευρωπαίων δανειστών μας σε μια μονομερή και φορομπηχτική πολιτική μπορεί να βρίσκει συμμάχους την αντιδραστική γραφειοκρατία του υπουργείου οικονομικών και τους κρατικοδίαιτους πολιτικούς αλλά είναι η καλύτερη συνταγή για να αποτύχει και η δημοσιονομική εξυγίνση και τα μεταρρυθμιστικά μέτρα.
Οι φόροι δεν αντιμετωπίζουν το έλλειμμμα, το κουκουλώνουν και υποσκάπτουν την παραγωγικότητα της οικονομίας. Η οικονομία για να κινηθεί χρειάζεται διαθέσιμο εισόδημα κι αυτό μόνο η αγορά μπορεί να το παράξει. Το δημόσιο (ελληνικό και ευρωπαϊκό) δεν παράγει και όταν διαχειρίζεται τα χρήματα των φορολογουμένων τα διαχειρίζεται πάντοτε χειρότερα απ΄ότι οι ίδιοι οι φορολογούμενοι.
Ας μην ξεχνάμε ότι η φορολογική συνέπεια ή νομιμότητα των πολιτών συναρτάται ευθέως με το δημοσιονομικό ήθος της πολιτείας. Καμμιά κοινωνική δικαιοσυνή δεν εξυπηρετεί η αναδιανομή του εισοδήματος των παραγωγικών ανθρώπων υπέρ των προσοδοθηρικών ομάδων, των βολεμένων του δημοσίου και όχι βεβαίως των αναξιοπαθούντων. Και ποιος δημόσιος υπάλληλος εξελίχθηκε ποτέ επειδή πήρε πρωτοβουλίες για περιστολή των δημοσίων δαπανών ή επειδή κατάφερε να περιορίσει τις δαπάνες και να ελαφρύνει τους φορολογούμενους; Ουδείς.
Επίσης η φοροδιαφυγή δεν είναι ανέξοδη για τους φοροδιαφεύγοντες, στοιχίζει πολύ ακριβά αλλά προφανώς λιγότερα από τη φορολογική συμμόρφωση στην υψηλή και άδικη φορολογία. Ταυτοχρόνως και η δημιουργία και συντήρηση μηχανισμού πάταξης της φοροδιαφυγής κοστίζει στο κράτος, δηλαδή στους συνεπείς φορολογουμένους τεράστια ποσά που διαρκώς αυξάνονται χωρίς να βελτιώνονται τα αποτέλέσματα. Παρά ταύτα ο παραλογισμός των υψηλών συντελεστών συνεχίζεται. Δεν υπάρχει εισπρακτική λογική στην υψηλή φορολογία παρά μόνο η ικανοποίηση του φθονερού και λαϊκιστικού αισθήματος τιμωρίας των ικανών και δημιουργικών πολιτών.

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Το αδιέξοδο της αύξησης των φόρων

Κόλαφο κατά της δυσβάστακτης φορολογίας αποτελεί η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γαλλίας που ανατρέπει το νόμο της σοσιαλιστικής κυβέρνησης Ολλάντ που θέσπισε ανώτατο φορολογικό συντελεστή 75%.
Στα δικά μας τώρα, στο χθεσινό δελτίο ειδήσεων του BBC ο Steve Forbes αναφέρθηκε εκτενώς στην εμμονή των ελληνικών κυβερνήσεων στην ολέθρια φορομπηχτική πολιτική που εξοντώνει τους πολίτες και συρρικνώνει την οικονομία. Είπε επί λέξει: "Greece is raising everything and collecting nothing".
Και περί αυτής της αυτονόητης αλήθειας πρόκειται, την οποία δυστυχώς ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις ούτε η σημερινή συνειδητοποιούν: Η αύξηση των φόρων δεν αυξάνει τα έσοδα του κράτους. Αντιθέτως έχει τα εξής καταστρεπτικά αποτελέσματα:
- μειώνει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας αποτρέποντας τις επενδύσεις, την ίδρυση νέων επιχειρήσεων ή την επέκταση των παλαιών,
-οδηγεί σε μαρασμό ή κλείσιμο τις υπάρχουσες επιχειρήσεις με αποτέλεσμα να περιορίζονται δραματικά οι θέσεις εργασίας και να διογκώνεται επικίνδυνα η ανεργία (στην περίπτωση της Ελλάδας το 2013 θα αγγίξει το 28% ),
-εντείνει την οικονομική ύφεση αφού οι φορολογούμενοι φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις δεν έχουν κίνητρο να αυξήσουν τα έσοδά τους και
-αυξάνει σημαντικά τη φοροδιαφυγή.
Τα στοιχεία που δημοσίευσε το Υπουργείο Οικονομικών είναι ενδεικτικά ότι η αύξηση των φόρων δεν αυξάνει τα έσοδα του κράτους. Για παράδειγμα, με την αύξηση του ειδικού φόρου των καυσίμων από 60 € ανά τόνο σε 330 € ανά τόνο (αύξηση 550%) το κράτος δεν επέτυχε αύξηση των εσόδων του, όπως προσδοκούσαν οι φωστήρες του Υπουργείου Οικονομικών. Επίσης παρά τη θηριώδη αύξηση των τελών κυκλοφορίας το κράτος το 2012 θα εισπράξει κατά τι λιγότερα χρήματα απ΄όσα εισέπραξε το 2011 (1,042 δις € έναντι 1,116 δις €).
Τέλος, μολονότι από το 2010 το κράτος έχει αυξήσει δύο φορές τους συντελεστές του ΦΠΑ τα έσοδά του κατακρημνίσθηκαν εξαιτίας της αύξησης της φοροδιαφυγής και της μειώσεως της καταναλώσεως (από 17 δις € το 2011 σε 15 δις € το 2012, με πρόβλεψη για το 2013 κάτω από 14 δις €).
Η αύξηση των φόρων είναι η απόλυτη συνταγή καταστροφής. Αν η τρικολόρ κυβέρνηση δεν το καταλάβει όχι μόνο ανάπτυξη δεν πρόκειται να υπάρξει αλλά ούτε και δημοσιονομική εξυγίανση μπορεί να επιτευχθεί.

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Οι φόροι συρρικνώνουν την οικονομία

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πριν από οποιοδήποτε μνημόνιο, τον Μάρτιο του 2010 αύξησε τους φόρους -αμέσους και εμμέσους- με την αιτιολογία ότι η απόφασή τους ελήφθη "για να μη χάσει το ΠΑΣΟΚ τη σοσιαλιστική του φυσιογνωμία".
Στην πραγματικότητα δεν τόλμησαν να αγγίξουν τις δημόσιες δαπάνες και τις ισχυρές συντεχνίες που επωφελούνται απ΄αυτές.
Επρόκειτο για ολέθρια επιλογή, και τα αποτελέσματά της οδήγησαν την οικονομία σε διάλυση. Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση παρά τις περί αντιθέτου προεκλογικές εξαγγελίες τής ΝΔ δεν προτίθεται να μειώσει τους φόρους. Η δε αξιωματική αντιπολίτευση υποστηρίζει την περαιτέρω αύξηση των φόρων.
Οι υψηλοί φόροι όχι μόνο δεν έφεραν περισσότερα δημόσια έσοδα αλλά συρρίκνωσαν την ιδιωτική πρωτοβουλία. Δεκάδες χιλιάδων επιχειρήσεων έκλεισαν και η ανεργία διπλασιάστηκε αγγίζοντας σήμερα το 25%.
Το ΑΕΠ από 238 δις € το 2009 μειώθηκε στα 225 δις € το 2010 για να καταλήξει το 2012 κοντά στα 190 δις €.
Το 2011 η φοροδιαφυγή έκανε νέο ρεκόρ φθάνοντας το 30% του ΑΕΠ. Για να γίνει πιο κατανοητό:
Το 2011 με ΑΕΠ περίπου 225 δις € δηλώθηκαν 116 δις € εισοδήματα. Το συνολικό ποσό εισοδήματος που φοροδιέφυγε ξεπέρασε τα 65 δις €. Ο βεβαιωθείς φόρος εισοδήματος φυσικών και νομικών προσώπων δεν ξεπέρασε τα 14 δις €.
Έχω κατ΄επανάληψη υποστηρίξει ότι μια από τις αιτίες -κατ΄εμέ η κυριότερη- που έχουμε τόσο εκτεταμένη φοροδιαφυγή είναι η υψηλή φορολογία ιδίως για τα μεσαία εισοδήματα Όταν κάποιος μετά βίας καλύπτει τις στοιχειώδεις ανάγκες του και ταυτοχρόνως καλείται να καταβάλλει στο κράτος το μεγαλύτερο τμήμα του εισοδήματός του -του μόχθου του δηλαδή- θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αποφύγει τη φορολογία.
Αντιθέτως η χαμηλή φορολογία σε συνδυασμό με δραστική απλοποίηση της φορολογικής νομοθεσίας, σταθερό φορολογικό σύστημα χωρίς αιφνιδιασμούς και σκληρές ποινές για εκείνους που φοροδιαφεύγουν θα αυξήσει σημαντικά τα έσοδα του κράτους και θα αποτελέσει ισχυρό κίνητρο -μεταξύ άλλων- για την προσέλκυση επενδύσεων.

Οι δύο κανόνες

                              Από τα διδάγματα της ιστορίας μπορούμε να κατανοήσουμε τη σημασία που έχουν τα καλά δημόσια οικονομικά για την...