Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Η φορολογική πλάνη

Στην πολιτική θεωρία το κοινωνικό συμβόλαιο ορίζει την συναινετική συνιστώσα που θεμελιώνει τη φορολογία. Αυτή ασφαλώς είναι καταναγκαστική διότι εάν η πληρωμή φόρων επαφίετο στην αγαθή προαίρεση των πολιτών θα δημιουργείτο το γνωστό στην οικονομική ανάλυση πρόβλημα του "τζαμπατζή" (freerider).
Επίσης στο βαθμό που υπάρχουν κοινά αγαθά (αστυνόμευση, προστασία του περιβάλλοντος, εθνική άμυνα, υγεία) που προάγουν το δημόσιο συμφέρον είναι αναγκαία η φορολογία ώστε η πολιτεία να έχει τη δυνατότητα να τα φροντίζει.
Μην παρεξηγηθώ οι υπηρεσίες αυτές πρέπει να παρέχονται με ευθύνη του κράτους όχι όμως κατ΄ανάγκην από δημοσίους υπαλλήλους και δημόσιους φορείς, κάτι τέτοιο μπορούν να το επιτύχουν με μεγαλύτερη εξοικονόμηση των χρημάτων των φορολογουμένων και πολύ πιο αποτελεσματικά ιδιωτικοί φορείς που λειτουργούν σε ανταγωνιστικό πλαίσιο άρα με βέλτιστο οικονομικό και κοινωνικό αποτέλεσμα για τους πολίτες.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι τα χρήματα από τους φόρους πολύ λίγο εξυπηρετούν το γενικό συμφέρον και όσους έχουν ανάγκη. Στην πραγματικότητα οι φόροι καταβροχθίζονται από ειδικά και καλά οργανωμένα συμφέροντα προσοδοθηρικών ομάδων που ελέγχουν το μεγαλύτερο τμήμα του πολιτικού συστήματος, το οποίο με τη νομοθετική διαδικασία παράγει τους νόμους.
Το πολιτικό σύστημα αυξάνει τους φόρους γιατί οι πολιτικοί θέλουν να αυξήσουν τις ψήφους και να ελαχιστοποιήσουν το "πολιτικό κόστος" που θα υπήρχε εάν συγκρούοντο με αυτές τις άκρως παρασιτικές ομάδες.
Στους πολίτες δε καλλιεργήθηκε δεκαετίες τώρα η στρεβλή αντίληψη ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να τους παρέχει τα πάντα, αγνοώντας ότι για οποιαδήποτε παροχή κάποιος άλλος πληρώνει. Η κοινωνία μας γαλουχήθηκε με την περίφημη ρήση που αποδίδεται στους Οθωμανούς αξιωματούχους: "Το ταμείο του Πατισάχ δεν στερεύει ποτέ, όπως η θάλασσα, κι όποιος δεν πίνει είναι γουρούνι".
Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την απίστευτη διαφθορά του δημοσίου σε όλα τα επίπεδα, την τρομερή σπατάλη και την εσωτερική κατάφωρη αδικία της κοινωνικής πολιτικής υπέρ των ευνοημένων κοινωνικών ομάδων και της γραφειοκρατίας και όχι των αναξιοπαθούντων έχει οδηγήσει σε διάρρηξη της κοινωνικής συμφωνίας για την αναγκαιότητα της φορολογίας και σε εκτεταμένη φοροδιαφυγή.
Ο μηχανισμός πάταξης της φοροδιαφυγής είναι με τη σειρά του εξαιρετικά δαπανηρός και καθόλου αποτελεσματικός. Έτσι κατασκευάζεται μια νέα γραφειοκρατία για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής που κοστίζει επιπλέον υπέρογκα ποσά στους φορολογούμενους και βεβαίως αποδίδει πενιχρά. Η γραφειοκρατία αυτή έχει συμφέρον να υπάρχει φοροδιαφυγή για να υπάρχει η ίδια και καταφεύγει σε όλο και μεγαλύτερο λαϊκισμό και δημαγωγία για να πιστεί ο πολίτης ότι του είναι απαραίτητη (θεαματικές συλλήψεις φοροφυγάδων, χαλκευμένα και αναληθή στοιχεία κοκ.).
Η λύση όλων των παραπάνω προβλημάτων, της φοροδιαφυγής και ταυτοχρόνως της δημιουργίας προϋποθέσεων ανάπτυξης, ου μην αλλά και της αποκατάστασης της κοινωνικής αδικίας που προκαλούν οι υψηλοί φόροι υπέρ των βολεμένων, είναι μία: Καθιέρωση ενός απλούστατου κατανοητού φορολογικού συστήματος και άμεση δραστική μείωση των φόρων (πολύ χαμηλή και όχι προοδευτική αλλά αναλογική φορολογία με την καθιέρωση ενιαίου φορολογικού συντελεστή). 

Ο μεγάλος μεταρρυθμιστής πολιτικός Χαρίλαος Τρικούπης καταφερόμενος κατά των φόρων και υπέρ της επιχειρηματικότητας έλεγε: “Αφήστε τους Έλληνες να είναι έμποροι για να μην γίνουν λαθρέμποροι”.

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Ελεύθερο ωράριο και καταναλωτές

Είμαι υπέρ της πλήρους απελευθέρωσης του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων. Επτά ημέρες την εβδομάδα, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Οι έμποροι πρέπει να αποφασίζουν οι ίδιοι πόσο και πότε θα εργαστούν. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας και θα ωφελούσε τους καταναλωτές.

Θα ισχυριστεί κάποιος καλόπιστος ότι μια τέτοια απελευθέρωση ενδέχεται να ευνοήσει τα υπερκαταστήματα εις βάρος των μικρότερων επιχειρήσεων. Κάτι τέτοιο δεν είναι σωστό, αφού τα υπερκαταστήματα είναι πολύ δύσκολο να ακολουθήσουν την απελευθέρωση του ωραρίου και να αποτελέσουν, εξ αυτού του λόγου, κίνδυνο για τις μικρότερες επιχειρήσεις. Και τούτο διότι σε σχέση με αυτές έχουν πολύ μεγάλο λειτουργικό κόστος, δουλεύουν με σχεδόν οριακό κέρδος και τις ώρες της μειωμένης κίνησης δεν συμφέρει να μένουν ανοιχτά.

Το ελεύθερο ωράριο θα βοηθήσει κυρίως τις ευέλικτες επιχειρήσεις και τους εργατικούς και πολυμήχανους καταστηματάρχες που είναι σε θέση να ικανοποιούν ευκολότερα και αμεσότερα τις ιδιαίτερες ανάγκες των καταναλωτών τους. Δείτε τι συμβαίνει στις τουριστικές περιοχές, στις οποίες το ωράριο είναι σχεδόν απελευθερωμένο, και θα διασκεδασθούν οι όποιες ανησυχίες σας.

Η πρόταση του Υπουργείου Ανάπτυξης για το ποια καταστήματα θα μπορούν να ανοίγουν όλες τις Κυριακές του χρόνου είναι ημίμετρο και αλυσιτελής. Είναι φανερό ότι την έγραψαν κουτοπόνηροι γραφειοκράτες, τους οποίους και αυτή η κυβέρνηση εξακολουθεί να εμπιστεύεται, και όχι άνθρωποι της αγοράς. Με ποια λογική, λ.χ., θεωρείται μικρό ένα κατάστημα 250 τετραγωνικών μέτρων και μεγάλο ένα 251 τετραγωνικών μέτρων;

Είναι αξιοσημείωτο ότι έστω και στην μη ολοκληρωμένη αυτή απελευθέρωση αντιδρούν η ΓΣΕΒΕ και κάποιες ενώσεις εμπόρων. Το βρίσκω ενδιαφέρον και κάτι το οποίο ενδυναμώνει περισσότερο την πεποίθησή μου ότι ο καπιταλισμός δεν υπάρχει για τον επιχειρηματία αλλά μόνο για τον καταναλωτή. Ο τρόπος για να κερδίσει μια επιχείρηση μερίδιο στην αγορά –και αν όχι να το επαυξήσει, τουλάχιστον να το διατηρήσει– είναι ένας: να βρει τι θέλουν οι καταναλωτές και να τους το παρέχει όσο πιο φτηνά γίνεται. Επιπλέον, για να κρατάς ευχαριστημένη την πελατεία σου, θα πρέπει συνεχώς να ανακαλύπτεις τρόπους να μειώνεις τις τιμές σου και να βελτιώνεις την ποιότητα των προϊόντων σου ή των υπηρεσιών σου. Και πρέπει συνεχώς να είσαι σε εγρήγορση, γιατί πάντοτε ο ανταγωνισμός απειλεί να σε ξεπεράσει. Ο μόνος απόλυτος άρχων σ’ αυτό το –ανελέητο για ορισμένους, υπέροχο κατ’ εμέ– παιχνίδι είναι ο καταναλωτής και οι πιο απίθανες και τρελές του επιθυμίες ή ανάγκες.

Στην πραγματική οικονομία τα μονοπώλια σπανίζουν (εκτός αν με κρατική παρέμβαση διατηρούνται –είτε με ενισχύσεις και επιδοτήσεις σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες είτε ως απευθείας ως κρατικά) και οι επιχειρήσεις έχουν ανταγωνιστές ακόμη κι αν δεν το γνωρίζουν. Κανένας επικεφαλής μεγάλης εταιρείας δεν κοιμάται ποτέ ήσυχος όσο ισχυρός κι αν είναι. Αν δεν συνεχίσει να καινοτομεί και να έχει ευχαριστημένους τους πελάτες της εταιρείας, θα σημειώσει ζημιές και οι μέτοχοι πολύ γρήγορα θα του «πάρουν το κεφάλι». Στην πραγματικότητα οι μικρές επιχειρήσεις έχουν πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τις μεγάλες ή κυρίως τις πολυεθνικές. Μπορούν να καινοτομούν ευκολότερα, να παρέχουν καλύτερη εξυπηρέτηση, να μένουν ανοικτές περισσότερο χρόνο (αν τους το επιτρέπουν οι γελοίες διοικητικές ρυθμίσεις περί ωραρίου) και να προσφέρουν πολύ εξειδικευμένες υπηρεσίες ή προϊόντα σε συγκεκριμένη κατηγορία καταναλωτών. Δεν πρόκειται ποτέ να εξαφανιστούν εάν δεν βάλει το χεράκι του το κράτος.

Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι στην πρόσφατη ιστορία της χώρας, την περίοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος απελευθέρωσε πλήρως το ωράριο, κατάργησε τέσσερις χιλιάδες αγορανομικές διατάξεις που ταλάνιζαν την αγορά από την εποχή της Κατοχής και καθιέρωσε την τέταρτη βάρδια. Τα ίδια αστήρικτα επιχειρήματα ακούστηκαν και τότε, κυρίως από την αντιπολίτευση, αλλά πολλοί ήταν οι επικριτές του και μέσα στην κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε βεβαίως όσους προέβλεπαν μαζικό κλείσιμο επιχειρήσεων αλλά τον τότε Υπουργό Εμπορίου. Δυστυχώς εκείνες οι επιτυχημένες ρυθμίσεις ακυρώθηκαν όταν συνέβη η «σοσιαλιστική παλινόρθωση» το 1993.


Δημοσιεύτηκε στο http://www.capital.gr/News.asp?id=1690954 την 18η Δεκεμβρίου 2012.
Πηγή:www.capital.gr

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Μετανάστευση λόγω φορολογίας

Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ αποφάσισε να μεταναστεύσει στο Βέλγιο για να γλυτώσει από την υψηλή φορολογία της γαλλικής σοσιαλιστικής κυβέρνησης Ολάντ. Τόνισε δε ότι η επιτυχία, η δημιουργικότητα και το ταλέντο τιμωρούνται στη χώρα του. Πού να γνώριζε τι συμβαίνει στη σοβιετική Ελλάδα.
Ήδη πολλοί Έλληνες φορολογούμενοι -κατά το πλείστον οι πλέον εξωστρεφείς και παραγωγικοί- και εταιρείες μεταναστεύουν για ν

α γλυτώσουν την εξοντωτική φορολογιά που επέβαλε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου μαζί με τους μανδαρίνους του Υπουργείου Οικονομικών -για να αποδείξουν, κατά δήλωση του τότε υπουργού, ότι είναι σοσιαλιστές- και διατηρεί η σημερινή κυβέρνηση. Η αύξηση της φοροδιαφυγής το επόμενο διάστημα θεωρείται δεδομένη. Βεβαίως όσοι είναι ιδιοκτήτες ακινήτων δεν μπορούν να ξεφύγουν.
Με τις σοσιαλιστικές ανοησίες και τους πειραματισμούς της υψηλής και άδικης φορολογίας, οι παραγωγικές επιχειρήσεις και οι παραγωγικοί έλληνες μεταναστεύουν, η φοροδιαφυγή θεριεύει και η ανάπτυξη υπονομεύεται.
Η κυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα και διατάσσει ...ανάπτυξη. Κανείς τους δεν τολμά να μιλήσει ή δεν σκαμπάζει τίποτε από φορολογικό ανταγωνισμό.
Στη χώρα του υπαρκτού συνδικαλισμού του δημοσίου και των ΔΕΚΟ και του συντεχνιακού καπιταλισμού το υδροκέφαλο και σπάταλο κράτος δεν είναι δυνατόν να θιγεί, χρειάζεται τους φόρους όλων μας για να τρέφονται οι βολεμένοι του και οι προστάτες του.

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Αντισταθείτε στους φόρους υπέρ των συντεχνιών

Η μείωση των δημοσίων δαπανών είναι προϋπόθεση για να υπάρξει απελευθέρωση κεφαλαίων και ανάπτυξη.
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση μέσω των φόρων αποστερεί τον ιδιωτικό τομέα, τους παραγωγικούς Έλληνες από κεφάλαια για να συντηρήσει το υδροκέφαλο, αντιπαραγωγικό και σπάταλο κράτος που υπονομεύει την ανάπτυξη.
Οι πραγματικά ευνοημένοι της άθλιας κλοπής των χρημάτων μας μέσω της φορολογίας δεν είναι οι

φτωχοί και οι αναξιοπαθούντες είναι οι καλά οργανωμένες συντεχνιακές και γραφειοκρατικές ομάδες που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το δημόσιο και που με τη χρησιμοποίηση των ελεγχόμενων απ΄αυτούς μεσιτών-πολιτικών λυμαίνονται το μόχθο των φορολογουμένων. Δείτε τον προϋπολογισμό του κράτους, ο ΟΑΠ ΔΕΗ θα λάβει του χρόνου αχρεωστήτως από την τσέπη των φορολογουμένων 600 εκ. ευρώ, όσα δηλαδή έλαβε φέτος, πέρυσι και τα προηγούμενα δεκατρία χρόνια. Η ενίσχυση του ΕΚΑΣ όμως για τους φτωχούς συνταξιούχους μειώνεται δραματικά. Ποιος θα τολμήσει να πειράξει την αντικοινωνική συντεχνία των Δεητζήδων.
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι μείωση των δυσβάστακτων φορολογικών βαρών με τον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων δεν μπορεί να υπάρξει διότι το ύψος της φορολογίας προσδιορίζεται, από τις κρατικές δαπάνες που πρέπει να καλυφθούν. Τις κρατικές δαπάνες τις αποφασίζουν οι πολιτικοί "πληρεξούσιοι" των βολεμένων του συστήματος "δουλεύοντας" κανονικά τους ξένους δανειστές μας.
Η διατήρηση των άχρηστων οργανισμών του δημοσίου και συνακόλουθα η μη απόλυση των περιττών, παρανόμως προσληφθέντων, επίορκων κοκ. δημοσίων υπαλλήλων σημαίνει ελλείμματα και κατά λογική ακολουθία ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Είναι καιρός να υπάρξει μια επανάσταση, όχι όμως εκείνων που μέχρι σήμερα διαδήλωναν στους δρόμους υπό την πατρωνεία κρατικοδίαιτων καναλαρχών και πολιτικάντηδων, αυτοί είναι οι βολεμένοι, οι αντιπαραγωγικοί, οι ψευτοαγανακτισμένοι, όσοι έβαζαν για δεκαετίες το χέρι τους στην τσέπη μας και επιθυμούν να συνεχίσουν να το βάζουν.
Αναφέρομαι στην επανάσταση των παραγωγικών Ελλήνων, εκείνων, που ποτέ δε διαδηλώνουν γιατί εργάζονται, που το διεφθαρμένο και σπάταλο κράτος είναι εχθρός τους και παρόλα αυτά αντέχουν ακόμη και δίνουν δουλειά σε εκατομμύρια πολίτες, εκείνων που παρά την υπονόμευση επενδύουν ακόμη και τώρα στη χώρα και καταφέρνουν να βάζουν ελληνικά προϊόντα στις ξένες αγορές, εκείνων δηλαδή που το συλλογικό τους συμφέρον δεν εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο.

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Άλλη μια άτακτη υποχώρηση

Λυπάμαι που το γράφω, αλλά είμαι βέβαιος ότι η κυβέρνηση δεν θα πετύχει στο έργο της. Δεν θα πετύχει γιατί δεν τολμά, γιατί φοβάται να συγκρουστεί με τα οργανωμένα συμφέροντα γιατί προσπαθώντας να διατηρήσει το μηδαμινό πολιτικό κεφάλαιο που διαθέτει κάνει ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις μπροστά σε απαράδεκτες διεκδικήσεις οργανωμένων ομάδων πίεσης.
Προσέξτε τι είπε μεταξύ άλλων ο υπου

ργός δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτης στην ομιλία του στην Ένωση Εισαγγελέων σχετικά με την "αποχή" των δικαστών από τις δίκες:
- Η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι τα αναδρομικά του 2011 που κέρδισαν οι δικαστές στο Μισθοδικείο θα καταβληθούν σε μετρητά τον Ιανουάριο του 2013 και όχι σε ομόλογα του δημοσίου το Μάρτιο.
- Θα υπάρξει νομοθετική ρύθμιση για όσους έχουν πάρει στεγαστικά δάνεια και έχουν υποστεί μείωση του μισθού τους πάνω από 30%.
- Δεν θα ενοχληθούν (sic) από τις τράπεζες οι δικαστές που έχουν εξαγοράσει τα ομόλογα που είχαν λάβει αντί μετρητών με αναδρομικά παλαιοτέρων ετών και οι διαδικασίες που έχουν ξεκινήσει οι τράπεζες θα "παγώσουν".
- Θα εξετάσει το αίτημα των δικαστών να ενταχθεί το επίδομα αποζημιώσεως στο βασικό τους μισθό.
Οι παραπάνω υποσχέσεις ενός πολιτικού που δεν κατατάσσεται, σε σχέση με τις επιδόσεις του στο λαϊκισμό και τη δημαγωγία, στην super league αυτών, μεγαλώνουν την απογοήτευση και την απαισιοδοξία μου.
Ο κ. Ρουπακιώτης -και κατ΄επέκταση η κυβέρνηση δια του αρμοδίου υπουργού της- αντί να καλέσει τους δικαστές να σταματήσουν αμέσως την παράνομη και αντισυνταγματική απεργία τους που εξευτελίζει τη συνολική λειτουργία της δικαιοσύνης, ταλαιπωρεί τους πολίτες και υπονομεύει συνολικά την οικονομία, ασχολήθηκε μόνο με τα προβαλλόμενα από την ισχυρή αυτή ομάδα αιτήματα και δεσμεύτηκε -λέει- να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους.
Με ποιο τρόπο θα το πράξει αυτό η κυβέρνηση, μα παραβιάζοντας τα συμφωνηθέντα με το Μνημόνιο 3 ("πριν καν στεγνώσει το μελάνι"), παραβιάζοντας την συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της ισότητας υπέρ μιας επαγγελματικής ομάδας σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες του πληθυσμού, αλλά και παρεμβαίνοντας σε ιδιωτικές συμφωνίες, -αυτές των τραπεζικών δανείων και των συμβάσεων εγγυήσεως- υπέρ του δανειζόμενου (δικαστή) και εις βάρος του δανειστή (τράπεζας).
Εμμέσως ο Υπουργός Δικαιοσύνης παραδέχθηκε και τον έμπρακτο εκβιασμό κάποιων δικαστών κατά του Δημοσίου, όταν ανέφερε, ότι η κυβέρνηση θα στηρίξει τους δικαστές ανεξαρτήτως από τις όποιες αποφάσεις λαμβάνουν εκείνοι (προφανώς κατά του Δημοσίου).

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Οι δανειστές μας έχουν κι αυτοί τις ευθύνες τους


Σας κοινοποιώ την έκθεση της Τρόϊκα για την ελληνική οικονομία και παρακαλώ να τη διαβάσετε με μεγάλη προσοχή.
Δεν θα σταθώ στην ανικανότητα, στους πολιτικαντισμούς και στην αναβλητικότητα του πολιτικού συστήματος να εφαρμόσει όσα έχει δεσμευτεί προς τους δανειστές μας με το πρώτο και δεύτερο Μνημόνιο. Οι πολιτικοί είναι μεσίτες των συμφερόντων των συμμοριών που κρατούν όμηρο την κοινωνία. Οι ανα

γκαίες μεταρρυθμίσεις προϋποθέτουν συγκρούσεις που το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν θέλει και δεν μπορεί να κάνει.
Θα σταθώ -για μια ακόμη φορά- στις μεγάλες ευθύνες των δανειστών μας που εξακολουθούν για τους δικούς τους λόγους ο καθένας να δείχνουν εμπιστοσύνη (;) ή/και επιείκεια (;) σε ανθρώπους που τους εξαπάτησαν και επιχειρούν να τους εξαπατήσουν ξανά. 

Ταυτόχρονα οι δανειστές μας επιχειρούν να εφαρμόσουν και στην Ελλάδα μια λανθασμένη δημοσιονομική εξυγίανση αμιγώς κεϋνσιανής εμπνεύσεως που συνίσταται σε άμεση δημοσιονομική προσαρμογή με μείωση των ελλειμμάτων που επιτυγχάνεται κυρίως με την αύξηση των φορολογικών εσόδων και όχι με τη μείωση των κρατικών δαπανών. Αλλά έτσι, ακόμη κι αν καταφέρουν να αυξήσουν τα έσοδα -για το οποίο αμφιβάλλω- τα ελλείμματα δε πρόκειται να μειωθούν, απλώς κουκουλώνονται.
Με την επιβολή εξοντωτικής φορολογίας όμως σε συνδυασμό με την αδυναμία προώθησης των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς εξαιτίας, όπως είπαμε, των λυσσαλέων αντιδράσεων των συμμοριών των βολεμένων και των πολιτικών καταλήγουμε σε περαιτέρω μείωση του διαθέσιμου λαϊκού εισοδήματος, σε εξόντωση των παραγωγικών ελλήνων και εντέλει σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και σε βεβαία κοινωνική έκρηξη.Συνεπώς το δημόσιο χρέος μας παρά τις μέχρι σήμερα διαγραφές του και όσες ήθελε υποστεί στο μέλλον δεν είναι διαχειρίσιμο εφόσον επιμείνουμε σε αυτή την πολιτική που ακολουθείται από την κυβέρνηση με την επιδοκιμασία ή την ανοχή των δανειστών μας.Η λύση του προβλήματος προϋποθέτει την χωρίς καθυστέρηση μείωση του κράτους, με κλείσιμο των άχρηστων οργανισμών του δημοσίου (ας ξεκινήσουμε από τους οργανισμούς που κατέγραψε η επιτροπή Πάγκαλου), και δραστική μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων σε συνδυασμό με απλοποίηση του φορολογικού συστήματος, μεγάλη μείωση των φορολογικών συντελεστών και άμεση εφαρμογή των μεγάλων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που η Τρόϊκα ομολογεί ή απλώς παρατηρεί ότι δεν έχουν γίνει.Μια κυβέρνηση που θα είχε το θάρρος να μειώσει το κράτος και να υλοποιήσει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα δεν θα έτρεμε να μειώσει τους φόρους και να αξιώσει από τους δανειστές μας νέα διαγραφή του χρέους ευθέως ανάλογη των δικών της μέτρων.http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=486269

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Μείωση και Απλοποίηση η λύση του προβλήματος της φορολογίας


Το φορολογικό μας σύστημα είναι το πλέον άδικο, γραφειοκρατικό και περίπλοκο στον κόσμο. Κατά συνέπεια και απολύτως αναποτελεσματικό. Όλος ο τεράστιος άχρηστος όγκος της φορολογικής νομοθεσίας έχει σχεδιαστεί από τους γραφειοκράτες μανδαρίνους του Υπουργείου Οικονομικών και την εκάστοτε ηγεσία του υπουργείου οικονομικών για να ταλαιπωρεί τους πολίτες αυτής της χώρας. Δυστυχώς ο κάθε υπουργός οικον
ομικών λειτουργεί περίπου ως butler της γραφειοκρατίας του υπουργείου του και όχι ως υπηρέτης του λαού.
Είναι πραγματική περιπέτεια για το φορολογούμενο η συμπλήρωση και μόνο της φορολογικής του δήλωσης ενώ πολλές φορές -τις περισσότερες- συνεπάγεται και επιπλέον κόστος για τους πολίτες διότι συνήθως αναγκάζονται να καταφύγουν σε λογιστές και φοροτεχνικούς για να τη συμπληρώσουν. Κάθε χρόνο αναγκαζόμαστε να συμπληρώσουμε μια δήλωση για το εισόδημα (πέραν της δήλωσης για τα ακίνητα και της δήλωσης των επιτηδευματιών) με δεκάδες ακατανόητα κουτάκια, μνημείο γραφειοκρατικής -έντυπης ή ηλεκτρονικής- τρέλλας.
Η κυβέρνηση πρέπει να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων όλες τις εισηγήσεις των μανδαρίνων, να καταργήσει δια μιας όλες τις δαιδαλώδεις διατάξεις της φορολογικής νομοθεσίας και να τις αντικαταστήσει με ελάχιστες, απλές και κατανοητές διατάξεις ταυτόχρονα με τη δραστική μείωση των φορολογικών συντελεστών ου μην αλλά και την καθιέρωση ενιαίου φορολογικού συντελεστή για όλα τα εισοδήματα από οποιαδήποτε πηγή κι αν προέρχονται (
Αντί άλλων παραπομπών για τον ενιαίο φορολογικό συντελεστή διαβάστε την πρόταση του κορυφαίου καθηγητή της Χαϊλδεβέργης Paul Kirchof "in Favour of a Flat Tax" καθώς και το εξαιρετικό βιβλίο "Flat Tax Revolution" του Steve Forbes).

Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι στο φορολογικό ανταγωνισμό μεταξύ των κρατών μια χώρα επιλέγεται από υποψήφιους -ντόπιους και ξένους- επενδυτές όταν έχει απλό και κατανοητό φορολογικό καθεστώς, χαμηλή φορολογία και σταθερούς κανόνες που δεν μεταβάλλονται από χρόνο σε χρόνο.
Επαναλαμβάνω -σε σημείο που γίνομαι κουραστικός- την πρότασή μου:
- θα πρέπει να καταργηθούν όλοι ανεξαιρέτως οι φορολογικοί νόμοι εισοδήματος που ισχύουν από καταβολής του ελληνικού κράτους. 
- ο νέος φορολογικός νόμος δεν θα είναι μεγαλύτερος από 800 με 1000 λέξεις και θα προβλέπει ότι το εισόδημα του πολίτη από κάθε πηγή θα φορολογείται με συντελεστή το πολύ 20%. Θα ορίζει απαλλαγή (αφορολόγητο) 5.000 ευρώ για κάθε φορολογούμενο και για κάθε προστατευόμενο μέλος της οικογένειας. Μπορεί να ορίζεται πρόσθετο αφορολόγητο 5.000 ευρώ για άτομα με ειδικές ανάγκες και άτομα ηλικίας άνω των 75 ετών.
- ο κάθε φορολογούμενος εντός του Ιανουαρίου κάθε έτους θα υποχρεούται να υποβάλει μέσω διαδικτύου ή με τη χρήση μιας ηλεκτρονικής κάρτας το συνολικό ποσό του εισοδήματός του για το προηγούμενο έτος.
- Σε περίπτωση απόκρυψης εισοδήματος οι διοικητικές κυρώσεις να είναι αυστηρές και σε περίπτωση επανάληψης του αδικήματος της φοροδιαφυγής δρακόντειες. Μπορεί επίσης να προβλέπεται και ποινή φυλακίσεως.
- η πεμπτουσία της μεγάλης αυτής απορρύθμισης του φορολογικού τραγέλαφου θα πρέπει να είναι η απλότητα του συστήματος. Έτσι το κράτος θα εξασφαλίζει γρήγορα τα έσοδά του από τη φορολογία, ο έλεγχος των δηλώσεων θα είναι ταχύτατος και ευχερής, θα παταχθεί η διαφθορά του εισπρακτικού μηχανισμού και -σε συνδυασμό με τη μείωση της φορολογίας- θα μειωθεί σημαντικά η φοροδιαφυγή.

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Διαφθορά και δημόσιο


Η διαφθορά στη δημόσια διοίκηση και στην πολιτική είναι μια από τις βασικές αιτίες της καταστροφής της χώρας. Δεν είναι μόνο η κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος είναι η συνολική ηθική κατάπτωση στην οποία οδηγεί η διαφθορά των συνειδήσεων. Και κάτι ακόμη, ο "στρατός" των διεφθαρμένων πολιτικών, δημοσίων λειτουργών και υπαλλήλων και όσων βεβαίως διαφθείρουν τους πρώτους μεταδίδει την ασθένεια σε όλη την κοινωνία, σε οποιονδήποτε με ελαστική συνείδηση έρθει σε επαφή μαζί τους και στη συνέχεια όλοι μαζί στηρίζουν τις σάπιες δομές του φαύλου πελατειακού κράτους. 
Ξαναδιάβασα αυτές τις μέρες την εισήγηση του Κώστα Καρυωτάκη (του γνωστού πολύ σημαντικού έλληνα νεορομαντικού ποιητή), "Ανάγκη χρηστότητος Ένα λανθάνον κείμενο κοινωνικής πολιτικής", επιμέλεια Γιάννη Παπακώστα εκδ. Φιλιππότης, 1986. 
Ο Καρυωτάκης ως δημόσιος υπαλληλος είχε ερευνήσει το φαινόμενο της διαφθοράς, της αναξιοκρατίας και της κακοδιαχείρισης της δημόσιας διοίκησης και το 1928 δημοσίευσε την εισήγησή του με τις διαπιστώσεις και τις προτάσεις του. 
Σταχυολογώ απολύτως ενδεικτικά:
"Απόλυσις των άνευ υπηρεσιακής ανάγκης δια κομματικούς λόγους διορισθέντων τελευταίως απειραρίθμων υπαλλήλων, κατάργησις των συσταθεισών δια σκανδαλωδών νομοθετημάτων νέων θέσεων εις διάφορα υπουργεία, αυστηρός έλεγχος των νέων διορισμών υπό ειδικών επιτροπών εξ ανωτάτων δημοσίων λειτουργών."
" (...) Συμβαίνει δε ώστε οι χρηστότεροι ακριβώς και ικανότεροι εξ αυτών να υποσκελίζονται από τους επιτηδειότερους. (...) Ο υπάλληλος γνωρίζει ότι η φιλοπονία και η ευσυνειδησία εις ουδέν ωφελούν και εκλέγει την συντομοτέραν οδόν ίνα προαχθεί και σταδιοδρομήσει.".
"Εις την ατμόσφαιραν αυτήν του κομματισμού και της συναλλαγής οι χρηστοί υπάλληλοι ασφυκτιούν. Από τας υπηρεσιακάς ενεργείας εκλείπει ολονέν περισσότερον η γενική τάσις, ο ανώτερος σκοπός. (...)
Ο εις μετά τον άλλον οι ευσυνείδητοι υπάλληλοι υποχωρούν ή υποκύπτουν εις την διαφθοράν. Επί νέων βάσεων γίνεται η υπηρεσιακή αγωγή. Οι αφελείς, όσοι επίστευσαν ότι θα εργασθούν τιμίως, με γνώμονα το κοινό συμφέρον, σύμφωνα με τον όρκο που έδωσαν, πληροφορούνται ότι άλλος είναι ο προορισμός των.". 

Ογδόντα τέσσερα χρόνια μετά οι ομοιότητες είναι δραματικές.

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Φόροι ή Ανάπτυξη

Ακόμη δεν ξέρουμε ποια θα είναι η τελική μορφή του φορολογικού νομοσχεδίου αλλά οι διαρροές των τελευταίων ημερών δεν επιτρέπουν καμμία αισιοδοξία.
Βεβαίως θα απογοητευτούν περισσότερο όσοι πίστεψαν τις προεκλογικες εξαγγελίες του κ. Σαμαρά για μείωση των φόρων και απλοποίηση του φορολογικού συστήματος ή τη μετεκλογική προγραμματική σύγκλιση των κομμάτων της συγκυβέρνησης(http://www.nd.gr/web//se

http://bit.ly/11w4Ju0). Ας πρόσεχαν.
Μερικές σύντομες επισημάνσεις σε συνέχεια σειράς άρθρων και σχολίων μου για την φορολογία (ενδ. http://www.drassi.gr/index.php?id=2108&title=Οι%20φόροι%20απειλούν%20την%20ελευθερία%20μας).
Η υιοθετηση χαμηλής άμεσης και έμμεσης φορολογίας -πολύ πιο κάτω από το μέσο όρο της Ε.Ε. είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για τη βελτίωση της φορολογικής συνείδησης των πολιτών, τη μείωση της φοροδιαφυγής και της σπατάλης των κρατικών πόρων δηλαδή των χρημάτων των φορολογουμένων.
Η αύξηση, μέσω της μείωσης των φόρων, της ριζικής απλοποίησης του φορολογικού συστήματος και της μη μεταβολής των φορολογικών κανόνων, του διαθέσιμου εισοδήματος των φυσικών προσώπων και των επιχειρήσεων είναι βασική προϋπόθεση της πολυπόθητης -αλλά μη διατασσόμενης- ανάπτυξης (μεταξύ αρκετών ακόμη που πολλές φορές έχω αναφέρει, όπως άρση κανονιστικών ρυθμίσεων στην αγορά εργασίας, μείωση κρατικής σπατάλης και δαπανών δημοσίου, ιδιωτικοποιήσεις, σταθερό επενδυτικό περιβάλλον κοκ.).
Eπιπροσθέτως, δεν ξέρω αν οι ιθύνοντες της κυβερνήσεως έχουν αντιληφθεί τον φορολογικό ανταγωνισμό που λαμβάνει χώρα τόσο εντός των πλαισίων της Ε.Ε. όσο και διεθνώς. Πολύ αμφιβάλλω.
Μια χώρα σήμερα κρίνεται ανταγωνιστική από φορολογική σκοπιά εάν έχει χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, απλοποιημένο φορολογικό σύστημα και σταθερούς κανόνες που δεν μεταβάλλονται. Σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση του World Economic Forum η Ελλάδα στον τομέα αυτόν κατατάσσεται στην 138η θέση.

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Ο παραλογισμός καλά κρατεί


Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας είναι πλήρως υποταγμένη στη γραφειοκρατία, στο πιο αντιδραστικό τμήμα του πανεπιστημιακού κατεστημένου, στον κομματισμό και τη ρουσφετολογία.
Ο συνδυασμός ανικανότητας και αναποτελεσματικότητας στην περίπτωσή μας είναι εκρηκτικός.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το γεγονός ότι ο υπουργός δεν συμφωνεί με τον υφυπουργό στον ακριβή αριθμό των αναπληρωτών εκπαιδευτικών που έχουν προσλάβει για να καλύψουν τα κενά στα σχολεία, ούτε επίσης συμφωνούν μεταξύ τους για το ποια είναι αυτά τα κενά. Τα όποια, τέλος πάντων, κενά είναι ασφαλώς αποτέλεσμα της κάκιστης κατανομής του εκπαιδευτικού προσωπικού, του μειωμένου χρόνου απασχόλησής του και του πληθωρισμού σχολικών μονάδων που υπάρχουν στη χώρα.
Παραθέτουμε μερικά στοιχεία για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της παράνοιας. Στη χώρα μας κάθε εκπαιδευτικός αντιστοιχεί σε 8,9 μαθητές, όταν ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ ξεπερνά τους 12. Εχουμε τις περισσότερες σχολικές μονάδες σε αναλογία πληθυσμού απ’ οποιαδήποτε άλλη χώρα της ευρωπαϊκής ηπείρου. Για παράδειγμα, η Ελλάδα έχει περίπου 14.000 σχολεία, όταν η Πορτογαλία έχει περίπου 7.000 (σημειωτέον ότι η Α. Διαμαντοπούλου μείωσε τον αριθμό τους κατά 2.000 περίπου εν μέσω απίστευτων αντιδράσεων).
Εξάλλου, κάθε μόνιμος δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση εργάζεται 24 ώρες εβδομαδιαίως και κάθε καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση 21 ώρες. Κι εδώ ο κοινοτικός μέσος όρος είναι κατά πολύ υψηλότερος, περίπου 26-27 ώρες εβδομαδιαίως. Το χειρότερο δεν είναι όμως αυτό, αλλά το ότι ο αριθμός των διδακτικών ωρών δεν ανταποκρίνεται στη σχολική πραγματικότητα, αφού ανάλογα με τα χρόνια διδασκαλίας του εκπαιδευτικού αυτός μειώνεται μέχρι και τις 16 ώρες, ενώ υπάρχουν εκπαιδευτικοί που, λόγω της κακής κατανομής του προσωπικού που ήδη ανέφερα, διδάσκουν ακόμη λιγότερο και καλύπτουν τη διαφορά με την παροχή τάχα διοικητικής υποστήριξης στη σχολική μονάδα.
Για τους λόγους αυτούς κυρίως δημιουργούνται τεράστια εκπαιδευτικά κενά, τα οποία καλύπτει κάθε χρόνο το κράτος, προσλαμβάνοντας αναπληρωτές δασκάλους και καθηγητές. Επιτρέψτε μου όμως να ασχοληθώ με το προσφιλές μου θέμα, την πολιτική οικονομία αυτής της απαράδεκτης κατάστασης.
Για τη σχολική χρονιά 2012-2013 το κράτος προσέλαβε περίπου 14.000 αναπληρωτές δασκάλους και καθηγητές. Αυτοί πληρώνονται με κανονικό μισθό.
Η συνολική δαπάνη για κάθε αναπληρωτή εκπαιδευτικό για την προηγούμενη σχολική χρονιά κυμάνθηκε στο ποσό των 25.000 ευρώ περίπου (συμπεριλαμβανομένων σ’ αυτό των ασφαλιστικών εισφορών στο ΙΚΑ), ενώ μετά τις μειώσεις που αποφασίστηκαν εντός του 2012 για την τρέχουσα σχολική χρονιά το ποσό αυτό περιορίστηκε περίπου στις 20.000 ευρώ.
Το κράτος, λοιπόν, θα πληρώσει για την τρέχουσα σχολική χρονιά, σε μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές των αναπληρωτών που προσέλαβε για να καλύψουν τα κενά, τα οποία η δική του ανικανότητα δημιούργησε, ποσό που μπορεί να υπερβαίνει τα 250.000.000 ευρώ.
Την ίδια στιγμή ο αριθμός των μονίμων διδασκόντων στη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση ανέρχεται περίπου σε 150.000. Αν αυξήσουμε τη διδακτική υποχρέωση κάθε δασκάλου και καθηγητή κατά μία μόλις ώρα (αν δηλαδή οι 24 ώρες γίνουν 25, οι 21 γίνουν 22, οι 16 γίνουν 17 κ.ο.κ.) -επαναλαμβάνω: κατά μία (1) μόλις ώρα- θα εξοικονομήσουμε 150.000 ώρες εβδομαδιαίως. Οι μόνιμοι διδάσκοντες συμπληρώνουν κατά μέσο όρο 1.000 διδακτικές ώρες ετησίως. Τούτο σημαίνει ότι δεν θα χρειαστεί να προσλάβουμε το 80-90% των αναπληρωτών καθηγητών που αναγκαστήκαμε να προσλάβουμε - και σίγουρα όχι 14.000! Αν μάλιστα πούμε ότι αυξάνουμε τις ώρες όχι κατά μία αλλά κατά δύο, τότε τα αποτελέσματα βελτίωσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας θα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακά.
Συμπέρασμα: επειδή δεν αποφασίζουμε ως κράτος να νοικοκυρευτούμε, να οργανωθούμε και να συγκρουστούμε με άδικα για την κοινωνία και τους φορολογουμένους κατεστημένα συμφέροντα, πετάμε με ήσυχη τη συνείδησή μας από το παράθυρο 250.000.000 ευρώ από τα λεφτά που δεν έχουμε.

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της 1ης Δεκεμβρίου 2012 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_01/12/2012_503568

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Αυτά που πρέπει να γίνουν είναι και τα πιο σημαντικά

Η απόφαση του Eurogroup δίνει κάποιο χρόνο στην Ελλάδα να αντιμετωπίσει το εφιαλτικό οικονομικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει. Δεν απαντά όμως στο ζητούμενο που είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης των διεθνών αγορών στην ελληνική οικονομία και η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της τελευταίας.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ευθύνη των μεγάλων διαρθρωτικών αποφάσεων και της εφαρμογής τους ανήκει στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και όχι στους ξένους δανειστές μας.
H διαχειρισιμότητα του χρέους μας έχει να κάνει αφενός με τον περιορισμό του μέσω διαγραφής ποσοστού αυτού (κούρεμα), αφετέρου με την επαναλειτουργία της ελληνικής οικονομίας και τον στρατηγικό αναπροσανατολισμό της. 

Χωρίς το δεύτερο το πρώτο δεν αρκεί, χωρίς δηλαδή σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης, οι οποίοι θα εξασφαλιστούν με ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που θα κατοχυρώσουν και θα μεγαλώσουν συγχρόνως το επενδυτικό αντικείμενο το χρέος δεν είναι βιώσιμο. 

Γι΄αυτό υπάρχουν σοβαροί αναλυτές που βασίμως εκτιμούν, πως με τη σημερινή εικόνα της ελληνικής οικονομίας ακόμη και στο 60% με 80% του ΑΕΠ να περιοριστεί το χρέος αυτό δεν θα είναι διαχειρίσιμο.

Σχετικα με τα παραπάνω σας παραθέτω αποσπασμα της ομιλίας μου στη "Μακεδονική ημερίδα" της Δημιουργίας Ξανά στις 25/11/2012 στη Θεσσαλονίκη με τίτλο "Ο Κρατισμός βλάπτει σοβαρά την ανάπτυξη".
 Δυστυχώς δε σώθηκε όλη λόγω προβλημάτων στο live streaming. Συμβαίνουν αυτά.
http://www.ustream.tv/recorded/27263878

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Μετά το Eurogroup αρχίζουν τα δύσκολα

Καλώς ήρθατε στο καινούργιο blog μου. Ελπίζω να τα καταφέρω να είμαι συνεπής στον έγκαιρο σχολιασμό γεγονότων σημαντικών για τη χώρα μας. 
Κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει τι θα αποφασίσει το Eurogroup την προσεχή Δευτέρα. 
Αυτό που ακράδαντα πιστεύω είναι ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι σε καμμιά περίπτωση βιώσιμο. Δεν είναι βιώσιμο όχι μόνο λόγω του ύψους του αλλά και διότι με ρυθμούς ανάπτυξης -4,5% για το 2013 (αν όλα πάνε καλά) θα μεγαλώσει κι άλλο και θ΄αγγίξει το 190% του ΑΕΠ. 

Τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση ακόμη κι αν υλοποιηθούν εξ ολοκλήρου δεν πρόκειται να αποδώσουν, χωρίς ταυτόχρονη αλλαγή πορείας και νοοτροπίας.
Η Ελλάδα δεν πρόκειται να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές τουλάχιστον για 15 χρόνια.
Αυτά που πρέπει να γίνουν ξεπερνούν τις αντοχές της κυβέρνησης και του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και συγχρόνως καθιστούν επιτακτική την ανάγκη δημιουργίας ενός τρίτου μεταρρυθμιστικού πόλου, ο οποίος θα επιδιώξει επιπροσθέτως όσων ήδη έχουν ψηφιστεί, τα εξής:

1. Να μειωθεί δραστικά ο δημόσιος τομέας:
α) με κλείσιμο εκατοντάδων φορέων του, 
β) με ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων και παραχώρηση των αρμοδιοτήτων του κράτους με άψογες διαγωνιστικές διαδικασίες σε ιδιώτες και 
γ) με απόλυση των υπαλλήλων όσων δημοσίων φορέων καταργούνται και όσων προσλήφθηκαν εκτός ΑΣΕΠ -δηλαδή παράνομα- την τελευταία δεκαπενταετία.

2. Να μειωθεί δραστικά η φορολογία φυσικών και νομικών προσώπων και να απλοποιηθεί το φορολογικό σύστημα. Ο φορολογικός έλεγχος θα πρέπει να περάσει σε ιδιώτες. Για νέες επενδύσεις -και υφισταμένων επιχειρήσεων- θα πρέπει να θεσπιστεί μηδενική φορολογία για τα πρώτα δέκα χρόνια από την επένδυση.
Οι επενδύσεις θα πρέπει να προστατευθούν συνταγματικά από μελλοντικές νομοθετικές αλλαγές που θα μεταβάλουν τα πράγματα καθώς και με την παροχή εμπράγματης ασφάλειας του ελληνικού δημοσίου στους επενδυτές. Η συνταγματική προστασία για τις ξένες επενδύσεις μπορεί να γίνει και με διακρατικές συμφωνίες.

3. Να μειωθεί η γραφειοκρατία αφενός με μαζική κατάργηση διαδικασιών αφετέρου με κωδικοποίηση, περιορισμό και απλούστευση της νομοθεσίας.


4. Να καταργηθούν οι υφιστάμενες ακόμη αγκυλώσεις της εργατικής νομοθεσίας και το Υπουργείο Εργασίας.


5. Αφού το κράτος -και μόνο τότε- θεσπίσει και δεσμευτεί να εφαρμόσει όλα τα παραπάνω να ζητήσει από τους δανειστές του γενναία διαγραφή του χρέους που διακατέχεται από άλλα κράτη.


Ξαναλέω, -ενόψει και του Συνεδρίου της Δράσης και της ανοιχτής και χωρίς προϋποθέσεις πρόσκλησης που έχουμε απευθύνει σε όλους τους λογικούς Έλληνες να συγκροτήσουμε μαζί ένα μέτωπο λογικής και σοβαρότητας-, ότι η ανάγκη δημιουργίας ενός τρίτου μεταρρυθμιστικού πόλου με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι η πιο κρίσιμη πρωτοβουλία στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.









Οι δύο κανόνες

                              Από τα διδάγματα της ιστορίας μπορούμε να κατανοήσουμε τη σημασία που έχουν τα καλά δημόσια οικονομικά για την...