Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Ο υπουργός του "ράβε ξήλωνε"

Toν Ιούνιο ο υπουργός παιδείας κοκ. έδωσε τη δυνατότητα στο 60% των φοιτητών να πάρουν μεταγραφή χαλαρώνοντας σε σημείο γελοιότητας τα κριτήρια για τις μεταγραφές. 
Το να ικανοποιείς κάθε αίτημα όσο παλαβό κι αν είναι αποτελεί σίγουρη συνταγή για την πολιτική σου μακροημέρευση. 
Αλλά ευτυχώς για μας και δυστυχώς για τον πονηρό υπουργό το μέτρο ήταν τόσο ακραίο που δεν μπορούσαν να το αντέξουν ούτε καν αυτά τα ελληνικά πανεπιστήμια. Στην αρχή ο υπουργός ικανοποιώντας τα κεντρικά πανεπιστήμια που αντιδρούσαν διότι θα δέχονταν έναν υπερβολικά μεγάλο αριθμό φοιτητών χωρίς τις αντίστοιχες υποδομές (δεν καλύπτουν ούτε αυτούς που φοιτούν ήδη) τροποποίησε την απόφασή του και έδωσε τη δυνατότητα να μεταφερθούν και οι πόροι που αναλογούν στους φοιτητές που θα μεταγραφούν σ΄αυτά. 
Τώρα όμως ήταν τα περιφερειακά πανεπιστήμια που θα είχαν πρόβλημα αφού τους αφαιρούντο πόροι απαραίτητοι για τη λειτουργία τους.
Κατόπιν αυτών αλλά και των αντιδράσεων των κεντρικών ΑΕΙ που δεν αντέχουν τόσους φοιτητές ακόμη κι αν μεταφερθούν οι πόροι που τους αναλογούν, ο πάνσοφος υπουργός παιδείας είχε τη φαεινή ιδέα να αυστηροποιήσει ξανά τα κριτήρια που ο ίδιος ελαστικοποίησε προ τριών μόλις μηνών έτσι ώστε από τις 60.000 περίπου φοιτητές που είχαν δικαίωμα μεταγραφής πλέον να δικαιούνται να μεταγραφούν λιγότεροι από 20.000.
Όλους αυτούς τους μήνες ο λαϊκιστής υπουργός πού τον έχανες πού τον έβρισκες στα κανάλια να εξηγεί κάθε φορά τις αλλαγές που αποφάσιζε.
Ράβε ξήλωνε δημοσιότητα να μη σου λείπει.

ΣΥΡΙΖΑ και ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Η προσέγγιση που παρατηρείται το τελευταίο τουλάχιστον ενάμισι έτος από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ με την Ορθόδοξη Εκκλησία (η “Αυγή” μοίραζε φυλλάδιο με ομιλία του Μ. Βασιλείου κ.ο.κ. και ο ΣΥΡΙΖΑ οργάνωνε συνέδριο με θέμα «Εκκλησία και Αριστερά» τον Ιανουάριο του 2013) μόνο περιστασιακή ή τυχοδιωκτική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Ανεξάρτητα από την κυνική πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να καρπωθεί και αυτός μερίδιο από τις ψήφους των ορθόδοξων χριστιανών, η προσέγγιση των δύο πλευρών μόνο παράταιρη δεν είναι, αντιθέτως πρόκειται για μια απολύτως συμβατή σχέση.
Τόσο ό ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Ορθόδοξη Εκκλησία (ου μην αλλά και η άκρα δεξιά) ο καθένας βεβαίως για τους λόγους του, έχουν κοινούς εχθρούς, την ανοιχτή κοινωνία, τον καπιταλισμό της ελεύθερης επιλογής, τα ατομικά δικαιώματα, το μεθοδολογικό ατομικισμό κοκ. Ποιος ξεχνά λ.χ. την κατά Ματθαίον ρήση του Ιησού "Πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ραφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν".
Απλώς μ΄αυτά και μ΄αυτά θα πρέπει να περιμένουν πολύ οι αριστεροί που νομίζουν ότι όταν καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία θα θεσμοθετήση την καύση των νεκρών, τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών και το χωρισμό κράτους εκκλησίας.
http://www.avgi.gr/…/al-tsipras-oi-agioreites-ensarkonoun-t…-

Ο ΕΝΦΙΑ πρέπει να καταργηθεί

Ο ΕΝΦΙΑ δε διορθώνεται, πρέπει να καταργηθεί.
Κατά το σχεδιασμό του αγνοήθηκαν οι βασικές αρχές της φορολογίας.
Οι παρανοϊκές ρυθμίσεις του οδηγούν σε δήμευση των ακινήτων πολλών ιδιοκτητών.
Η μόνη λύση είναι η πρόταση της Δράσης και του Stefanos Manos, δηλαδή η κατάργηση όλων των φόρων που βαρύνουν την ακίνητη περιουσία και του φόρου κληρονομίας. Πλην ενός φόρου, του φόρου υπεραξίας.
Το κράτος πρέπει να πάψει να χρηματοδοτεί και τους ΟΤΑ. 
Οι Δήμοι θα αντλούν τα έσοδά τους από την επιβολή ανταποδοτικού τέλους στα ακίνητα που βρίσκονται στην περιφέρειά τους, το οποίο θα υπολογίζεται με βάση το εμβαδόν των ακινήτων και το συντελεστή δόμησης αυτών και μόνο.
Οι δαπάνες των Δήμων θα πρέπει να προέρχονται από τους δημότες τους και όχι από τους φορολογούμενους.
Η πρόταση αυτή πέραν του σημαντικού οικονομικού οφέλους για τους πολίτες, τις επιχειρήσεις και την οικονομία γενικότερα θα οδηγήσει ταυτόχρονα στη θεσμική "ενηλικίωση" των Δήμων. Οι δήμαρχοι θα λογοδοτούν για τη διαχείριση των χρημάτων των δημοτών τους και οι τελευταίοι θα ελέγχουν αποτελεσματικότερα πώς δαπανώνται αυτά.
Τέλος στην αλόγιστη σπατάλη χωρίς τιμωρία.
http://www.drassi.gr/periousia-akinita.html

Εάν δεν ήταν ο Σαμαράς ο Τσίπρας δεν θα έβλεπε ποτέ εξουσία.

Κακά τα ψέμματα αλλά η κυβέρνηση και μόνη αυτή ανοίγει το δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία. Δηλαδή:
Εάν η κυβέρνηση δεν εξαθλίωνε τη μεσαία τάξη με εξοντωτική, άδικη, αντιαναπτυξιακή και δημευτική φορολογία,
Εάν δεν καθυστερούσε ή ανέβαλε διαρκώς με προσχήματα τη μείωση του κράτους-δυνάστη των πολιτών (μείωση των δαπανών του, της γραφειοκρατίας και της πολυνομίας),
Εάν δεν έκανε αμφιλεγόμενες ιδιωτικοποιήσεις προς χάριν των ολιγαρχών μεγαλοεπιχειρηματιών που στηρίζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ,
Εάν δεν καθυστερούσε ή ματαίωνε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις προς χάριν των πελατειακών συμφερόντων της και
Εάν δεν είχε η Σαμαρική ΝΔ προεκλογικά "εκπαιδεύσει" τους Έλληνες στις αντιμνημονιακές συνωμοσιολογικές ανοησίες τότε κανένας ΣΥΡΙΖΑ δεν θα διεκδικούσε σήμερα την εξουσία.

Το "πρόβλημα της υλοποίησης" των μεταρρυθμίσεων

Η στάση της Δούρου στο θέμα της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων αποδεικνύει το περίφημο Implementation problem. Το πρόβλημα της υλοποίησης δηλαδή των νομοθετημένων μεταρρυθμίσεων στη δημόσια διοίκηση ιδίως όταν οι μεταρρυθμίσεις εκτός από το τεχνικό σκέλος τους έχουν και το πολιτικό ή ιδεολογικό και θίγουν ομάδες κατεστημένων συμφερόντων και τους προστάτες τους επαγγελματίες πολιτικούς.
Κρίσιμο ζήτημα για τον επισπεύδοντα μια μεταρρύθμιση που απαιτεί χρόνο για την εφαρμογή της είναι το ownership, δηλαδή να την έχει κατανοήσει πρώτα πρώτα ο ίδιος και να τη συμμερίζεται. Αλλιώς είναι πολύ δύσκολο να πείσει τους πολίτες για την αναγκαιότητά της.
Το πόσο δύσκολο είναι να εφαρμόσεις μια μεταρρύθμιση που δεν πιστεύεις το διαπίστωσα για παράδειγμα στην περίπτωση της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, όπου συνομιλώντας με κυβερνητικά στελεχη -και μάλιστα από το χώρο της ΝΔ- διέκρινα την απροθυμία ή/και την αδυναμία τους να υπερασπιστούν, υποστηρίξουν και εξηγήσουν το ορθότατο αυτό μέτρο δημόσια. 

Μάλιστα όταν το θέμα ετέθη στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας, οι σύμβουλοι της Νέας Δημοκρατίας πρωτοστάτησαν σε αντιδράσεις επί της αρχής της ιδιωτικοποίησης αυτής υιοθετώντας πλήρως όλα τα πρωτόγονα και ανυπόστατα επιχειρήματα και ξεπερνώντας σε ένταση και πάθος ακόμη και τους συμβούλους της πάσης φύσεως αριστεράς.

Τι κρύβουν οι αντιδράσεις Δούρου, δημάρχων και ΠΟΕ - ΟΤΑ

Ο έλεγχος των μονιμοποιήσεων των συμβασιούχων στο δημόσιο με το νόμο Παυλόπουλου είναι τόσο σοβαρό όσο και η διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας.
Η Δούρου και οι υπόλοιποι δήμαρχοι (Ιωακειμίδης κ.τ.κ.σ.) υπεραμύνονται του πιο άθλιου και διεφθαρμένου πελατειακού συστήματος. 

Και δεν είναι τόσο η αξιολόγηση το πρόβλημά τους ή τα πλαστά δικαιολογητικά. 
Το ζουμί βρίσκεται στον έλεγχο των μονιμοποιήσεων των πρώην συμβασιούχων. Στο θέμα αυτό μεγαλούργησαν οι κομματικές και δημοτικές συμμορίες. 
Είναι βέβαιο δηλαδή ότι ο επανέλεγχος των μονιμοποιήσεων που έγιναν με βάση το άρθρο 11 του Π.Δ. 164/2004 θα βγάλει πολλούς λαγούς. Χιλιάδες μονιμοποιήθηκαν χωρίς να πληρούν τις προϋποθέσεις που όριζε η νομοθεσία. Δηλαδή νομιμοποιήθηκαν παραβιάζοντας το νόμο με συνεργούς τούς τοπικούς άρχοντες. Αυτό είναι που καίει περισσότερο απ΄όλα και την ΠΟΕ-ΟΤΑ ένα από τα πιο αντιδραστικά συνδικάτα κι αυτό προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει. Όλοι αυτοί ΠΟΕ - ΟΤΑ, δήμαρχοι κοκ. υπερασπίζονται τους πελάτες τους, εκείνους που όντες παιδιά και παρατρεχάμενοι του κομματικού συστήματος παρέκαμψαν το ΑΣΕΠ και κατέλαβαν αναξιοκρατικά και παράνομα χιλιάδες θέσεις στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα εις βάρος εκείνων που είχαν τα τυπικά προσόντα αλλά δεν είχαν "μπάρμπα στην Κορώνη".
Το θέμα λοιπόν του ελέγχου από μηδενική βάση των μονιμοποιήσεων είναι κρίσιμο και απ΄αυτό θα κριθεί εν πολλοίς το εάν η χώρα θα απαγκιστρωθεί ή όχι από τα δίχτυα του κομματικού-πελατειακού συστήματος που την οδήγησε στην καταστροφή.

H ωφέλιμη παραοικονομία και άλλα τινά περί φόρων και δαιμονίων*


Σύμφωνα με το μηνιαίο δελτίο του ΚΕΠΕ, μια από τις σημαντικότερες αιτίες της παραοικονομίας, η οποία ανέρχεται στο 24% του ΑΕΠ και αυξάνεται συνεχώς είναι η έλλειψη ανταποδοτικότητας στις παροχές του κράτους προς τον πολίτη σε σχέση με το ύψος των φόρων που εισπράττει από αυτόν.[i] Οι παροχές του κράτους προς τον πολίτη είναι σύμφωνα με τους όρους του κοινωνικού συμβολαίου το αντάλλαγμα που νομιμοποιεί από νομική και ηθική άποψη την από μέρους του κράτους βίαιη αφαίρεση μέρους του εισοδήματός του.
Νομοθετικά, η αρχή που επιβάλλει ώστε η φορολογία να τελεί σε σχέση σχετικής αναλογίας με τις ανταποδοτικές παροχές του κράτους καθιερώνεται στη Συνθήκη της Λισσαβώνας, η οποία έχει πλέον κυρωθεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο με τον νόμο 3671/2008 και υπερισχύει σύμφωνα με το άρθρο 28 του Συντάγματος των τυπικών νόμων και της υπόλοιπης νομοθεσίας του κράτους.
Κι όμως, παρά τη δέσμευση της χώρας η Συνθήκη της Λισσαβώνας παραβιάζεται καθημερινά ενώ οι φόροι των πολιτών κατασπαταλώνται από τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς του υπερτροφικού κράτους και από τις ομάδες ειδικών συμφερόντων που το ελέγχουν και το λυμαίνονται. Ουδέποτε οι γραφειοκράτες ή οι πολιτικοί του Υπουργείου Οικονομικών αισθάνθηκαν την ανάγκη να αποδείξουν τη χρησιμότητα  μιας δημόσιας υπηρεσίας για τους πολίτες. Να αποδείξουν δηλαδή ότι η κρατική παροχή είναι αυτοτελώς ισοδύναμη αξία με την αξία που αφαιρείται από την τσέπη των φορολογουμένων.
Επίσης, όλες οι έρευνες των διεθνών οργανισμών αποδεικνύουν ότι οι κύριες αιτίες της παραοικονομίας είναι: α) η υψηλή φορολογία, β) η πολυνομία και πολυπλοκότητα της φορολογικής νομοθεσίας και γ) η έλλειψη ανταποδοτικότητας των φόρων. Η παραοικονομία, ή, πιο σωστά, η «παράλληλη οικονομία» είναι στην πραγματικότητα η φυσιολογική αντίδραση της κοινωνίας στην ανηθικότητα της μεγάλης και άδικης φορολογίας. Ίσως λοιπόν θα πρέπει να αρχίσουμε σιγά σιγά να αναθεωρούμε την απόλυτη δαιμονοποίηση της παραοικονομίας και μάλιστα υπό το πρίσμα νεότερων και αρκετά αξιόπιστων ερευνών.
Σε μια έξοχη και εξαιρετικά πρωτότυπη μελέτη του ο Friedrich Schneider, Καθηγητής Οικονομικών του Τμήματος Johannes Kepler του Πανεπιστημίου του Λιντς στην Αυστρία, επιχειρεί με επιτυχία να αποενοχοποιήσει σε πολλές περιπτώσεις τη σκιώδη ή παράλληλη οικονομία.
Με εξαίρεση την παραοικονομία του οργανωμένου εγκλήματος (εμπόριο όπλων, ναρκωτικών, λευκής σαρκός κ.ο.κ.) και τις περιπτώσεις διαφθοράς, ο Schneider επιχειρεί να προσεγγίσει απροκατάληπτα τον αδήλωτο οικονομικό τομέα νόμιμων δραστηριοτήτων, τα εισοδήματα δηλαδή που δεν δηλώνονται στο κράτος για να αποφύγουν την υπέρμετρη φορολόγηση ή την εξοντωτική ασφαλιστική επιβάρυνση.
Ο αδήλωτος οικονομικός τομέας σε χώρες, όπου το υπερτροφικό κράτος εμποδίζει την οικονομική δραστηριότητα και απομυζά τον μόχθο των παραγωγικών ομάδων για να συντηρεί τις αναποτελεσματικές και διεφθαρμένες δομές του και τις παρασιτικές δημοσιοσυντήρητες ομάδες που εξαρτώνται από αυτό, έχει σύμφωνα με τη μελέτη θετική επίδραση στην οικονομία.
Ο Schneider υποστηρίζει –χωρίς βεβαίως να επιχειρηματολογεί ευθέως υπέρ της φοροδιαφυγής– ότι σε αρκετές περιπτώσεις ο αδήλωτος οικονομικός τομέας είναι κοινωνικά επωφελής αφού απορροφά την κοινωνική δυσαρέσκεια και αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ανεργίας αποτελεσματικότερα σε σχέση με τις αδιέξοδες και γραφειοκρατικές κρατικές πολιτικές. Είναι βέβαιο, κατά τον συγγραφέα, ότι η σκιώδης οικονομία βοηθά στην τόνωση της ενεργού ζητήσεως πολύ περισσότερο και από την πιο επιτυχημένη επίσημη κρατική πολιτική ενίσχυσής της[ii].
O Scneider αναφέρεται και στην περίπτωση της Ελλάδας[iii] υποστηρίζοντας τις ευεργετικές συνέπειες που είχε η παράλληλη οικονομία για τους χαμηλόμισθους και συνταξιούχους τα χρόνια της κρίσης, οι οποίοι χωρίς αυτήν θα είχαν εξαθλιωθεί.
Αυτά ενισχύονται και από τα σταθερά πορίσματα της οικονομικής επιστήμης που εδώ και δεκαετίες αποδεικνύουν ότι το κοινωνικό αποτέλεσμα μεγεθύνεται όταν τους πόρους τους διαχειρίζεται ο παραγωγός τους, η ιδιωτική οικονομία δηλαδή και όχι το σπάταλο και αδηφάγο κράτος[iv].
Άλλη σημαντική αιτία της παραοικονομίας είναι η πολυνομία και η πολυπλοκότητα του φορολογικού συστήματος που ταλαιπωρεί αφάνταστα τους φορολογουμένους, ενισχύει τη διαφθορά και την παράνομη συναλλαγή, ενώ αυξάνει το κόστος λειτουργίας μιας οικονομικής μονάδας. Δυστυχώς στον μόνο τομέα παραγωγής που η Ελλάδα μπορεί να «καυχηθεί» ότι πρωτεύει διεθνώς είναι η ...παραγωγή νόμων. Μόνο εντός του 2013 εκδόθηκαν 1100 εγκύκλιοι από το Υπουργείο Οικονομικών οι οποίες παρείχαν διευκρινίσεις για φορολογικά θέματα. Μάλιστα πολλές «ερμηνείες» αναιρούν όσα προβλέπουν οι απειράριθμοι φορολογικοί νόμοι των τελευταίων ετών. Από μόνο του το γεγονός αποδεικνύει την αποτυχία της φορολογικής πολιτικής του Υπουργείου Οικονομικών και της κυβέρνησης.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες δεν πρέπει να απορεί κανείς γιατί μειώνεται η αποτελεσματικότητα του κράτους στη βεβαίωση και είσπραξη των εσόδων. Η απάντηση είναι ότι εξαιτίας της πολυνομίας μειώνεται η εμπιστοσύνη των πολιτών στον δίκαιο χαρακτήρα της φορολογίας. Δεν χρειάζεται επίσης να αναρωτιόμαστε γιατί δεν επενδύει κανείς τα χρήματά του στη χώρα. Το Παγκόσμιο Οικονομικό Forum στην τελευταία έκθεσή του αναδεικνύει την πολυπλοκότητα και την πολυνομία της ελληνικής φορολογικής νομοθεσίας στον τρίτο βασικότερο ανασταλτικό παράγοντα επιχειρηματικής δραστηριοποίησης κάποιου στην Ελλάδα.[v]
Στην ίδια έκθεση, η υψηλή φορολογία αποτελεί τον πέμπτο ανασταλτικό παράγοντα να επενδύσει κανείς στη χώρα. Ενώ διεθνώς προκειμένου να προσελκυσθούν κεφάλαια ο φορολογικός ανταγωνισμός αυξάνεται και τα κράτη στη μεγάλη τους πλειονότητα μειώνουν τους φορολογικούς συντελεστές ή τα πιο τολμηρά υιοθετούν ακόμη πιο φιλελεύθερα μέτρα, όπως είναι η υιοθέτηση του συστήματος της αναλογικής φορολογίας (Flat Tax), στην Ελλάδα ακόμη και σήμερα μας ταλαιπωρεί το δόγμα Σημίτη και των επιγόνων του: «Δεν θα γίνουμε Ιρλανδία»[vi]. Καλό θα ήταν κάποια στιγμή ο νυν πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο του να έκανε ένα ταξιδάκι στην Ιρλανδία για να πάρουν μερικά μαθήματα δημόσιας οικονομικής μήπως και αναλογιστούν πώς είναι δυνατόν αυτή η μικρή χώρα να έχει καταφέρει να προσελκύσει τόσο πολλούς πολυεθνικούς γίγαντες στο έδαφός της (Apple, Pfizer, Yahoo, Google, Microsoft κ.ο.κ.). Χίλιες και πλέον πολυεθνικές επιχειρήσεις είναι εγκατεστημένες στην Ιρλανδία, απασχολούν πάνω από 150.000 εργαζομένους και είναι αυτές που βοήθησαν την Ιρλανδία να ξεπεράσει πολύ γρήγορα την οικονομική κρίση. Όταν άρχισε η κρίση στο τέλος του 2008 τεράστιες ήταν οι πιέσεις που δέχθηκε η Ιρλανδία, κυρίως από τις ΗΠΑ αλλά και κάποιους «φορολάγνους» εταίρους από την Ε.Ε., να αυξήσει τη φορολογία εισοδήματος. Ο φορολογικός ανταγωνισμός τους ενοχλούσε, αλλά κι αυτό είναι ένα κεκτημένο από τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες και ιδίως τη Συνθήκη της Λισσαβώνας. Η Ιρλανδία δεν υπέκυψε και δικαιώθηκε[vii].
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο φόρος ενός κράτους είναι στοιχείο του κόστους της οικονομίας του. Μείωση του κόστους σημαίνει αύξηση της παραγωγικότητας και της ελκυστικότητας της οικονομίας και η ελληνική οικονομία –σε αντίθεση με όσα είχε κατά το παρελθόν αβασίμως υποστηρίξει κ. Στουρνάρας (να μην ξεχνάμε ότι είναι ο εμπνευστής και εφαρμοστής του ΕΝ.Φ.Ι.Α.)– υπερφορολογείται.
Σύμφωνα με το εγκυρότατο Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, σε όλους τους τομείς οι φορολογικοί συντελεστές στην Ελλάδα είναι υψηλότεροι του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Πιο συγκεκριμένα:
α) ο συντελεστής ΦΠΑ στην Ελλάδα είναι 23%, ενώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο μ.ο. είναι 21,52%,
β) ο φόρος εισοδήματος νομικών προσώπων διαμορφώνεται στη χώρα μας στο 26% ενώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο μ.ο. είναι 21,82% και
γ) ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων στην Ελλάδα αγγίζει το 46%, ενώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση φθάνει το 36,66%.[viii]
Σε πολλούς η άποψη ότι η παράλληλη οικονομία αποτελεί μια αναγκαστική διέξοδο για εκατοντάδες παραγωγικούς πολίτες και μια ανάσα για την οικονομία μπορεί να κακοφαίνεται. Οι αστήρικτες βεβαιότητες της κοινής γνώμης που τρέφεται από την επίσημη κρατική φοροτρομοκρατία των πολιτικών και των μέσων ενημέρωσης αναιρούνται όμως πανηγυρικά από την οικονομική πραγματικότητα που επιτάσσει την άμεση γενναία μείωση και απλοποίηση της φορολογίας για να μειωθεί το φαινόμενο της φοροδιαφυγής, να ανακουφιστούν τα μεσαία και χαμηλά στρώματα του πληθυσμού και να υπάρξει οικονομική πρόοδος.
Μπορεί σε άλλους πάλι αυτά να ακούγονται αυτονόητα, στην Ελλάδα όμως, για να παραφράσω τον Φρεντερίκ Μπαστιά, κουράζεσαι για να αποδείξεις ότι ένα κι ένα κάνει δύο. Όταν τα καταφέρεις, οι πολιτικοί σού φωνάζουν ότι «είναι αυτονόητο» και στη συνέχεια ψηφίζουν το αντίθετο σαν να μην απέδειξες απολύτως τίποτε.

Δημοσιεύτηκε στο http://www.capital.gr/News.asp?id=2111923

[iv] Για περισσότερα σχετικά με τη διαφορά αποτελεσματικότητας στη χρήση των πόρων μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα βλ.Bitros, G. C., Tsionas, E. G. (2004) "A Consιstent Approach to Cost Efficiency Measurement,"Oxford Bulletin of Economics and Statistics, 66, 49-69.
[vi] Για περισσότερα βλ. “Μια εναλλακτική πρόταση στο φορολογικό αδιέξοδο” http://goo.gl/2C11Sd

Οι δύο κανόνες

                              Από τα διδάγματα της ιστορίας μπορούμε να κατανοήσουμε τη σημασία που έχουν τα καλά δημόσια οικονομικά για την...