Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

"ΌΣΑ ΛΕΣ ΤΩΡΑ ΠΑΠΑΣ ΔΙΑΚΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΑΛΕΓΕΣ"*


Για πέντε χρόνια η αντιμεταρρυθμιστική ρητορεία επισκίαζε τα πάντα.
Οι φωνές της λογικής κατηγορούντο ως "ξενόδουλοι", "γερμανοτσολιάδες", "νενέκοι" κλπ.. Πρωταγωνιστές του αντιμνημονίου, αρχικώς (αλλά και οψίμως ως πρωθυπουργός της τελευταίας περιόδου) ο Σαμαράς και οι δεξιοί εθνολαϊκιστές του ομού μετά του Τσίπρα και των αριστερών εθνολαϊκιστών του και των λοιπών άκρων ένθεν κακείθεν.
Την Παρασκευή, αλλά κυρίως σήμερα με το ιστορικό "ηλεχτρονικό μήνυμα ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας" Βαρουφάκη (έτσι θα το αποκαλεί η νέα ορολογία το mail) και την κατ΄αρχήν απόδοχή του από το Eurogroup, το αντιμεταρρυθμιστικό μέτωπο υπέστη συντριπτικό πλήγμα.
Απολύτως αναμενόμενο. H απευκτέα στιγμή που τρομάζει περισσότερο τα πάσης φύσεως αριστερά κινήματα είναι, το δίχως άλλο, η στιγμή που καλούνται να κυβερνήσουν. Καλούνται να εφαρμόσουν κάτι που εμφάνιζαν ως "πρόγραμμα" και το οποίο είναι αδύνατο να εφαρμοστεί στην πραγματική ζωή.
Αυτό συνέβη και με το ΣΥΡΙΖΑ. Η προσγείωση υπήρξε απότομη.
Υπάρχουν δύο κυρίως ήδη ουτοπικών προγραμμάτων: τα πρώτα, θα μπορούσαν να εφαρμοστούν αλλά δεν μπορούν να συγκεντρώσουν την απαραίτητη πολιτική πλειοψηφία που απαιτείται για την εφαρμογή τους, τα δεύτερα, δεν θα μπορούσαν να εφαρμοστούν ακόμη κι αν όλοι συμφωνούσαν να εφαρμοστούν. Στη δεύτερη αυτή κατηγορία ανήκουν όλα τα αριστεροσοσιαλιστικά προγράμματα.
Επί της ουσίας πάντως ο κίνδυνος για τη χώρα δεν απομακρύνεται. Στις κυβερνητικές προτάσεις γίνεται αορίστως λόγος για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, της διαπλοκής, της διαφθοράς, του λαθρεμπορίου, στην ανασυγκρότηση του δημοσίου τομέα (οι άλλοι το λέγανε "επανίδρυση του κράτους"), δηλαδή ευχολόγια, δε γίνεται όμως λόγος α) για το πώς θα επιτευχθεί ανάπτυξη, η οποία είναι το κυρίως ζητούμενο και προϋποθέτει μεταρρυθμίσεις που θίγουν το πελατειακό κράτος και τις πιο σκοτεινές δομές του αλλά και β) πώς θα ευρεθούν 10,37 δις € έως τις 8/5, 11,6 δις € έως τις 20/7 και 7,36 δις € έως 21/12. Όσο κι αν υφαρπάξουν τα "αποθεματικά" κάποιων ασφαλιστικών ταμείων - ό,τι δηλαδή έκανε και η κυβέρνηση Καραμανλή με τα δομημένα ομόλογα- τα λεφτά που υπάρχουν είναι λίγα και ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά.

*Λαϊκή παροιμία

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

O "αλκοολικός"

Kάποιος πενηντάρης αλκοολικός αντιμετώπιζε μεγάλα οικονομικά προβλήματα. 
Αποφάσισε λοιπόν να καταγράψει τα καθημερινά έξοδά του σ΄ένα χαρτί για να δει τι μπορεί να περικόψει. Άρχισε λοιπόν να γράφει: "Δύο κιλά κρασί 7 €, φαγητό 5 €, γάλα 1,5 €, μετακίνηση 4 €, λογαριασμοί (νερού, τηλεφώνου, ρεύματος) 5 €, ένδυση 1 €, φάρμακα 1 € κοκ.". 
Επειδή όμως ο προϋπολογισμός του παρέμενε ελλειμματικός άρχισε τις περικοπές: "Δύο κιλά κρασί 7 €, φαγητό 4 €, μετακίνηση 2,4 €, λογαριασμοί (νερού, τηλεφώνου, ρεύματος) 4 €, ένδυση 1€, φάρμακα 1 €". Και πάλι όμως δεν έβγαινε και δοκίμασε μια νέα αναθεώρηση: "Δύο κιλά κρασί 7 €, φαγητό 3 €, μετακίνηση 2,4 €, λογαριασμοί (νερού, τηλεφώνου, ρεύματος) 3 €, φάρμακα 0,5 €". 
Ολημερίς κι ολονυκτίς προσπαθούσε να μαζέψει τα οικονομικά του αλλά τα έξοδά του από ένα σημείο και πέρα ήταν ανελαστικά. Άρχισε τότε να κατηγορεί το μανάβη της γειτονιάς του, τον ΟΑΣΑ, τον ΟΤΕ, τη φαρμακοβιομηχανία και τους ... Γερμανούς. Να μειώσει την κατανάλωση του κρασιού ούτε καν του πέρασε από το μυαλό.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ελλάδα. Ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι το πρόβλημα της οικονομίας μας είναι κυρίως το μέγεθος και η κακή ποιότητα του δημοσίου που χρόνια δανειζόταν για να μπορεί να διογκώνεται με αντιστρόφως ανάλογη αποτελεσματικότητα, εκτρέφοντας γραφειοκρατία, κομματικά και συντεχνιακά δίκτυα, διαφθορά και ελλείμματα, επιχειρούμε να λύσουμε το πρόβλημα, όπως και ο αλκοολικός του παραδείγματος, αγνοώντας τη βασική αιτία της κακοδαιμονίας μας, τη βασική αιτία της οικονομικής, ηθικής και πολιτικής κρίσης μας που δεν είναι άλλη από το υπερτροφικό, σπάταλο, πελατειακό και κομματικό κράτος.

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

ΡΗΤΡΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΟΙ ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ*


Δεν υπάρχει εχέφρων πολίτης που να θέλει την αποτυχία της Κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις της με τους δανειστές μας. Αποτυχία της κυβέρνησης σημαίνει αποτυχία της χώρας. Επίσης είναι φανερό ότι οι εταίροι μας είναι διατεθειμένοι να μας βοηθήσουν, όπως το έκαναν μέχρι τώρα και όπως έχουν δεσμευθεί ότι θα το κάνουν ήδη από το 2012, ασχέτως εάν το τελευταίο αποκρύπτεται.
Το ερώτημα είναι εμείς τι θα κάνουμε. Και αυτά που μέχρι σήμερα έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση είτε δεν είναι αρκετά είτε οδηγούν στον αντίθετο, από τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος, δρόμο.
Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, όπως και οι προκάτοχοί τους φαίνεται εσφαλμένα να δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στην αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους από την προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Αλλά το χρέος το δημιούργησαν οι δομικές ατέλειες της ελληνικής οικονομίας, οι θεσμικές αγκυλώσεις της και το σπάταλο πελατειακό κράτος που για δεκαετίες «παρήγαγε» ελλείμματα και πλασματική ευημερία. Η κυβέρνηση στα λόγια υπόσχεται ανάπτυξη, αλλά η ανάπτυξη δεν είναι συμβατή με τα ισχυρά πελατειακά-κομματικά δίκτυα των συντεχνιών του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, με την υπερμεγέθη γραφειοκρατία, με την υψηλή φορολογία, με την αναστολή των ιδιωτικοποιήσεων, με τη σκλήρυνση της αγοράς εργασίας.
Για να είναι λοιπόν βιώσιμο το χρέος πρέπει να αρθούν χωρίς καθυστέρηση οι αιτίες δημιουργίας του. Να προωθηθούν χωρίς καθυστέρηση οι μεταρρυθμίσεις που όχι μόνο είναι σε θέση να απελευθερώσουν τις δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής οικονομίας και να επανεκκινήσουν την παραγωγική διαδικασία, αλλά να αποτελέσουν «καθεστωτική» μεταβολή, αντικαθιστώντας το κρατικοδίαιτο παρεοκρατικό μοντέλο της μεταπολίτευσης που στηρίχθηκε στα κομματικά και πελατειακά δίκτυα με μια εξωστρεφή οικονομία που θα στηρίζεται στον παραγωγικό και πρωτοπόρο επιχειρηματία.
Και η νέα κυβέρνηση έχει τώρα μοναδική ευκαιρία να το πράξει. Δεν κουβαλά, ως συλλογικός φορέας, τις δουλείες και τις δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προς κατεστημένα επιχειρηματικά κέντρα και ομάδες συντεχνιακών συμφερόντων και έχει προαναγγείλει ότι θα συγκρουστεί με ό,τι κρατά τη χώρα στην παρακμή.
Μπορεί οι πρώτες εξαγγελίες για τα εκπαιδευτικά θέματα, τα εργασιακά και τις ιδιωτικοποιήσεις να ήσαν εντελώς ατυχείς και μάλλον ο απόηχος της προεκλογικής περιόδου, αλλά χρόνος ακόμα υπάρχει, δεν έχουμε φτάσει καν στις προγραμματικές δηλώσεις. Εδώ μέχρι και η πρώην αντάρτισσα πόλεων, η πρόεδρος της Βραζιλίας Βίλμα Ρούσεφ μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα εγκατέλειψε τις σοσιαλιστικές πομφόλυγες και υιοθέτησε ένα ξεκάθαρα φιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα προς χάριν των μελλοντικών γενεών, όπως η ίδια υποστηρίζει, αναθέτοντας μάλιστα την εφαρμογή του σε ένα από τα «τρομερά παιδιά» του Σικάγου, τον περιλάλητο Γιόακιμ Λέβι, θα δυσκολευτεί λέτε ο Δραγασάκης; Αρκεί να συνειδητοποιήσουν στην κυβέρνηση ότι δε μπορείς να κτίσεις νέο σπίτι με παλαιά οικοδομικά υλικά. Με την ΟΛΜΕ και την ΠΟΣΔΕΠ δεν μπορείς να κάνεις ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα ελεύθερης επιλογής, με τη ΓΕΝΟΠ να σχεδιάσεις μια σύγχρονη πολιτική ενέργειας και με τον ΠΟΕ ΟΤΑ να οικοδομήσεις την ανεξάρτητη τοπική αυτοδιοίκηση του 21ου αιώνα. Μπορεί όλοι αυτοί –τα παλαιά οικοδομικά υλικά τής προς κατεδάφιση Ελλάδας– να στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην ξέφρενη πορεία του από το 4% στο 37%, αλλά εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προχωρήσει στις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε η χώρα, και που από τη φύση τους οδηγούν ταυτόχρονα σε συγκρούσεις με τους μέχρι σήμερα υποστηρικτές του, πολύ γρήγορα θα απολέσει τη δυναμική του και θα καταρρεύσει υπό το βάρος των άλυτων –με τη λογική των αντιδραστικών υποστηρικτών του– προβλημάτων της χώρας.
Η «ρήτρα ανάπτυξης» που ψάχνει σε λάθος μέρος βέβαια ο Βαρουφάκης βρίσκεται στη μείωση του κράτους ή πιο συγκεκριμένα στην απελευθέρωση της αγοράς από τη γραφειοκρατία και τα πάσης φύσεως τριτοκοσμικά θεσμικά εμπόδια στην επιχειρηματικότητα, στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, στην κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων, στη μείωση της δυσβάστακτης φορολογίας, στις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις με ξεκάθαρους και διαφανείς όρους και διαδικασίες, στην υιοθέτηση ενός ανταποδοτικού (κεφαλαιοποιητικού) συνταξιοδοτικού συστήματος, στην ελεύθερη επιλογή στο χώρο της υγείας και της παιδείας κοκ. Η «ρήτρα ανάπτυξης» είναι ο ελεύθερος δρων πολίτης και όχι ο κατευθυνόμενος και εξαρτημένος κρατικός γραφειοκράτης.
Εφόσον η κυβέρνηση του Α. Τσίπρα υιοθετήσει και υλοποιήσει τις παραπάνω μεταρρυθμίσεις θα κινηθεί η παραγωγική διαδικασία και θα παραχθεί πλούτος στη χώρα, τέτοιος που δεν έχουμε να φοβηθούμε κανένα δημόσιο χρέος. Εάν αντιθέτως επιδείξει ατολμία, τότε ακόμα κι αν τα δύο τρίτα του χρέους μας διαγραφούν θα είμαστε ανίκανοι να σταθούμε στα πόδια μας, παρίες μιας Ευρωπαϊκής οικογένειας που θα μας λυπάται και θα μας ελεεί βαρυγκομώντας.
Δεν πρέπει το οικονομικό επιτελείο της νέας κυβέρνησης να λησμονεί ότι η Ευρωπαϊκή οικογένεια αλλά και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο την προηγούμενη πενταετία απέδειξαν εμπράκτως την αλληλεγγύη τους προς τη χώρα μας. Χρηματοδότησαν τις άμεσες ανάγκες μας και δημιούργησαν πρωτογενώς τους θεσμούς εκείνους και τις διαδικασίες που επέτρεψαν την εξυπηρέτηση του χρέους της χώρας, η οποία υπό άλλες συνθήκες θα είχε χρεοκοπήσει. Το 2012 οι δανειστές μας δεσμεύθηκαν ότι εάν η χώρα υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η ίδια για να βγει από την κρίση, τότε είναι πρόθυμοι να προχωρήσουν σε νέα ελάφρυνση του χρέους και σε καλύτερους ακόμη όρους εξυπηρέτησής του. Είναι συνεπώς πρωθύστερη και επιπόλαιη κίνηση το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης να επιμένει στην αναδιάρθρωση του χρέους πριν υιοθετήσει η χώρα τις μεταρρυθμίσεις που θα της επιτρέψουν την έξοδο από τη δίνη του χρέους. Επίσης θα έπρεπε να αποφεύγουν να προτείνουν με προχειρότητα τρόπους αντικατάστασης ή μείωσης του χρέους στερούμενους ουσιαστικής ή νομικής βασιμότητας, όπως είναι λ.χ. τα αιώνια ομολογιακά δάνεια (perpetual bonds, τα περίφημα British Guilds), τα οποία αφενός δεν γίνονται αποδεκτά από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αφετέρου θα είχαν δυσβάστακτο για τη χώρα επιτόκιο, υψηλότερο ίσως από 5% ή και 6%, ή ακόμη τα επίσης γνωστά από τη βιβλιογραφία των εξυγιάνσεων ομολογιακά δάνεια με ρήτρα ανάπτυξης, λύση η οποία κρίνεται απολύτως αποτυχημένη σε κρατικό επίπεδο (εφαρμόστηκαν σε χώρες της Νότιας Αμερικής με δυσθεώρητα επιτόκια και εγκαταλείφθηκαν γρήγορα) και σχετικώς αποτυχημένη σε εταιρικό επίπεδο (όπου τα ομολογιακά δάνεια αυτού του τύπου συνοδεύει η φράση “Smell of Death” και δεν έχουν καταφέρει να προσελκύσουν σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία το ενδιαφέρον σοβαρών και αξιόλογων επενδυτών).

Σε κάθε περίπτωση οι εταίροι μας κατανοώντας και την πολιτική διάσταση του χειρισμού του θέματος από μια νέα και άπειρη κυβέρνηση, πλην όμως εφοδιασμένη με αρκετό πολιτικό κεφάλαιο για διαπραγμάτευση εκτιμώ ότι θα της δώσουν μια μικρή ένεση ρευστότητας και, κυρίως, την παράταση χρόνου που χρειάζεται για να συνειδητοποιήσει τη σκληρή και αμείλικτη πραγματικότητα, αλλά και τις ευκαιρίες που κρύβονται σ’ αυτή για τη χώρα μας. 
Εάν ο κ. Τσίπρας παραμερίσει χωρίς χρονοτριβή το στενό κομματικό του συμφέρον και αγνοήσει τις πρόσκαιρες και αναμενόμενες αντιδράσεις που θα προκαλέσει η αποδοχή των μεγάλων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, εάν δηλαδή αντισταθεί στο τοξικό παρελθόν και εκμεταλλευτεί ό,τι του προσφερθεί με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον της χώρας, τότε θα έχει την ιστορική ευκαιρία να είναι αυτός που θα κλείσει με επιτυχία τον κύκλο της μεταπολίτευσης και θα ενισχύσει τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ξαναδεί το «4» στο ποσοστό του κόμματός του αλλά τώρα το «4» θα είναι στη θέση της δεκάδας.

* Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ στις 7/2/2015

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Επιχειρηματίας δεσμώτης

Το θεσμικό πλαίσιο της πτώχευσης και της εκκαθάρισης είναι ένα ακόμη κριτήριο για να κριθεί μια χώρα ως φιλικός προορισμός κεφαλαίων ή όχι.
Στις ανεπτυγμένες χώρες που προσελκύουν επενδύσεις ο επιχειρηματίας που η επιχείρησή του πτωχεύει δεν στιγματίζεται κοινωνικά, δεν φυλακίζεται για τα χρέη του, δε δημεύεται η προσωπική του περιουσία δε μπαίνει σε μαύρη λιστα. Μπορεί να ξαναπροσπαθήσει χωρίς κοινωνική κατακραυγή, θεσμικά εμπόδια και αποκλεισμούς.
Στις ΗΠΑ εκατοντάδες κορυφαίοι σήμερα επιχειρηματίες απέτυχαν στις πρώτες τους προσπάθειες. Ήξεραν από την αρχή ότι εάν αποτύχουν θα έχουν κι άλλες ευκαιρίες. Κι όταν απέτυχαν δεν εμποδίστηκαν αντιθέτως ενθαρρύνθηκαν να ξαναπροσπαθήσουν.
Μια χώρα έχει φιλικό περιβάλλον για επενδύσεις όταν μπορεί κάποιος να επενδύει με ταχύτητα και εάν δεν πηγαίνει καλά η επιχείρησή του να απεμπλέκεται απ΄αυτή γρήγορα με μόνο κόστος την απώλεια του κεφαλαίου που επένδυσε σ΄αυτή.
Στην Ελλάδα το θεσμικό πλαίσιο των πτωχεύσεων, της φορολογίας αλλά και αυτό ακόμη της εκκαθάρισης αδυνατεί να κατανοήσει ότι άλλο η επιχείρηση κι άλλο ο επιχειρηματίας με αποτέλεσμα ο τελευταίος να καθίσταται εσαεί όμηρος του κράτους και των ατέρμονων διαδικασιών της νομοθεσίας.
Κι αυτά ισχύουν ακόμη και για τις ανώνυμες εταιρείες.
Έτσι όμως αποθαρρύνεται σημαντικός αριθμός επίδοξων επιχειρηματιών να επενδύσει στη χώρα.
Αλλά αυτά για τους πολιτικούς και τους νομικούς της χώρας είναι λεπτομέρειες...

Η εκπαιδευτική αντιμεταρρύθμιση του ΣΥΡΙΖΑ*

Οι συμβολικές κινήσεις έχουν πάντοτε στην πολιτική την αξία τους. Η νέα κυβέρνηση φαίνεται ότι στον χώρο της Παιδείας θα βγάλει το άχτι της. Εκεί βρίσκονται άλλωστε και κάποιοι από τους συνεπέστερους και ισχυρότερους υποστηρικτές της, αυτοί που η οικονομική θεωρία αποκαλεί «προσοδοθηρικές ομάδες», καθώς χρησιμοποιούν το κράτος και τα κομματικά πελατειακά δίκτυα για να ληστεύουν (δεδομένου ότι κατά κανόνα χρησιμοποιούν και βία) τους ανύποπτους και ανοργάνωτους φορολογούμενους. Είναι εκείνοι που δέχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια σημαντικά πλήγματα από τις μεταρρυθμίσεις Γιαννάκου και Διαμαντοπούλου και είναι αυτοί που αποτέλεσαν και θα αποτελέσουν στο μέλλον τα ισχυρά στηρίγματα του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιμετώπιση των πολιτικών του αντιπάλων. Εάν υιοθετηθούν από την κυβέρνηση οι δηλώσεις Μπαλτά και Κουράκη, θα πρόκειται για καθολική ανατροπή όλων των μεταρρυθμίσεων που εισήχθησαν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα τα τελευταία χρόνια με στόχο την εναρμόνισή του με όλα τα αντίστοιχα διεθνή συστήματα και επιστροφή στην καταστροφική μακαριότητα της Μεταπολίτευσης.

Τα όσα είπαν ο υπουργός και ο αναπληρωτής υπ. Παιδείας συνιστούν «αντιμεταρρύθμιση» με σαφή χαρακτηριστικά αφάνταστης προχειρότητας και καθαρής ιδεοληψίας. Στη μέση της σχολικής χρονιάς θα επιχειρήσουν να αλλάξουν όλα όσα ισχύουν, ανατρέποντας τον οικογενειακό προγραμματισμό των πολιτών και συνεχίζοντας τη μακρόχρονη παλαιοκομματική παράδοση του «ράβε-ξήλωνε» χωρίς προηγούμενο διάλογο, συναίνεση και κυρίως αξιολόγηση για το ποια από τις αλλαγές των τελευταίων χρόνων ήταν ωφέλιμη και ποια όχι.

Σχετικά με τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν επισημαίνω τα ακόλουθα: Καταργείται κάθε πνεύμα διασφάλισης ποιότητας και λογοδοσίας εντός του εκπαιδευτικού συστήματος με το «ξήλωμα» όλων των μηχανισμών που θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο (π.χ. κατάργηση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών). Επανεισάγεται η αντίληψη της ήσσονος προσπάθειας και μιας εξισωτικής προς τα κάτω λαϊκιστικής προσέγγισης (π.χ. κατάργηση της «Τράπεζας Θεμάτων», κατάργηση εξετάσεων Α΄ και Β΄ Λυκείου, επιστροφή των «αιώνιων φοιτητών» στα ΑΕΙ, διευκόλυνση των μετεγγραφών από ΑΕΙ σε ΑΕΙ).

Επανέρχεται προσωπικό με μόνο κριτήριο ότι όσοι επαναπροσληφθούν υποστήριξαν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία με αντάλλαγμα την επαναπρόσληψη. Μας διαφεύγει όμως η ουσία, που είναι τα μεγάλα κενά σε κύριες ειδικότητες εκπαιδευτικών στα σχολεία. Και αυτό το τελευταίο, τα κενά σε κύριες ειδικότητες, είναι ίσως ένα κρίσιμο πρόβλημα της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που συνδέεται άμεσα με τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό σχολικών μονάδων σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Η Ελλάδα διαθέτει σε αναλογία με τον πληθυσμό της διπλάσιο αριθμό σχολικών μονάδων από τον μέσο όρο των χωρών της Ε.Ε. Η Διαμαντοπούλου είχε ξεκινήσει το πολύ σωστό μέτρο των συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων. Παρά τις τρομερές αντιδράσεις των τοπικών παραγόντων-«φεουδαρχών», περίπου δύο χιλιάδες σχολεία συγχωνεύθηκαν, υπήρξε βελτίωση της κατάστασης και σαφώς καλύτερη διαχείριση των διαθέσιμων πόρων. Οι επίγονοι της Διαμαντοπούλου στο υπουργείο Παιδείας διέκοψαν το μέτρο. Ωστόσο και σήμερα υπάρχει επιτακτική ανάγκη για συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, κάτι που δυστυχώς δεν περιλαμβάνεται στις εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης, αφού εμπεριέχει μεγάλο πολιτικό κόστος. Για να γίνει αντιληπτός ο παραλογισμός, τη στιγμή που στην Πορτογαλία ο μέσος όρος των μαθητών ενός γυμνασίου είναι περίπου 900, στην Ελλάδα δεν ξεπερνούν τους 300.

Τα παραπάνω οδηγούν σε δυσάρεστες σκέψεις για το μέλλον της Παιδείας μας. Αντί για τις βαθιές ποιοτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, η πολιτική που εξαγγέλλεται είναι απλώς η κατεδάφιση και η επιστροφή σε ένα λαϊκιστικό παρελθόν μιας εξισωτικής αυταπάτης περί δήθεν κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι πρώτοι που θα πληγούν από το χαμηλής ποιότητας κομματικό σχολείο και πανεπιστήμιο, που επαναφέρει εν ονόματι της κοινωνικής δικαιοσύνης ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι οι κοινωνικά αδύνατοι, οι μαθητές και φοιτητές από τα λιγότερο προνομιούχα στρώματα, υπέρ των οποίων υποτίθεται ότι εργάζεται. Με βεβαιότητα θα αναστραφεί το ρεύμα επιστροφής μαθητών από τα ιδιωτικά στα δημόσια και ιδιαίτερα στα πρότυπα δημόσια σχολεία, ενώ θα φουντώσει το ρεύμα φυγής πολλών νέων από τις πιο εύπορες οικογένειες σε πανεπιστήμια του εξωτερικού σε αναζήτηση ποιοτικών σπουδών, όταν τα ελληνικά πανεπιστήμια θα είναι διαρκώς κατειλημμένα σε ένδειξη συμπαράστασης στον Μαδούρο.

Νομίζω ότι στην περίπτωση της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ ισχύει απολύτως αυτό που έγραφε ο Γουσταύος Λε Μπον, ότι «κυβερνά κανείς ευκολότερα τον λαό εξάπτοντας τα πάθη του παρά προωθώντας τα συμφέροντά του».


* Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της 31ης Ιανουαρίου 2015. http://www.kathimerini.gr/801751/opinion/epikairothta/politikh/h-ekpaideytikh-antimetarry8mish-toy-syriza

Οι δύο κανόνες

                              Από τα διδάγματα της ιστορίας μπορούμε να κατανοήσουμε τη σημασία που έχουν τα καλά δημόσια οικονομικά για την...