ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ (ΜΕΡΟΣ 1ο)*

Μερικές αλήθειες ενοχλούν. Κάποιες άλλες ενοχλούν περισσότερο. Στην περίπτωση του ασφαλιστικού η άρνηση να αντικρίσουμε την πραγματικότητα οδηγεί τη χώρα με μαθηματική βεβαιότητα στην καταστροφή. Πρώτη και κύρια αλήθεια, το ασφαλιστικό σύστημα έχει προ πολλού καταρρεύσει. Όταν ένα σύστημα εδώ και δεκαετίες δίνει συντάξεις από τα λεφτά των φορολογουμένων και όχι από τα λεφτά των ασφαλισμένων σε ποσοστό που αγγίζει το 60% της συνολικής συνταξιοδοτικής δαπάνης πολύ απλά δεν είναι βιώσιμο. Εάν αύριο το πρωί το κράτος έπαυε να επιδοτεί τα ασφαλιστικά ταμεία, οι συντάξεις θα περιορίζονταν κατά μέσο όρο περίπου στο 50% των σημερινών. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του προβλήματος επισημαίνουμε τα εξής:

● Από το 2001 έως και το 2017 το κράτος χρηματοδότησε τα ασφαλιστικά ταμεία περίπου με το ποσό των 205 δισ. ευρώ ή με 12 δισ. ευρώ περίπου κατά μέσο όρο ετησίως.

● Το 7% του ΑΕΠ της χώρας δαπανάται για την επιχορήγηση των ασφαλιστικών ταμείων.

● Το κράτος δηλαδή επιχορήγησε τα ταμεία με ποσά που αντιστοιχούν στο 59% του σημερινού χρέους της κεντρικής κυβέρνησης.

● Η συνολική συνταξιοδοτική δαπάνη ανέρχεται το 2018 σε 28,9 δισ. ευρώ, ήτοι σε 16,2% του ΑΕΠ. Το 2019, μετά τις νομοθετημένες από την κυβέρνηση περικοπές ο λόγος συνταξιοδοτικής δαπάνης προς ΑΕΠ θα ανέρχεται στο 14,2%. Ο μέσος όρος των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 12,9%. Δηλαδή η Ελλάδα μια χώρα με σημαντικά οικονομικά προβλήματα δαπανά για συντάξεις μεγαλύτερο ποσοστό του παραγόμενου πλούτου της σε σύγκριση με τις οικονομικά εύρωστες χώρες της Ευρώπης. Ο δείκτης αυτός συμβάλλει στη μέτρηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μιας χώρας.

● Το 2019 θα έχουμε 2,9 εκατομμύρια συνταξιούχους περίπου δηλαδή το 26% του πληθυσμού.

Από τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι ο κύκλος του ασφαλιστικού μας συστήματος έχει προ πολλού ολοκληρωθεί. Για να διατηρηθεί το σύστημα στη σημερινή απολύτως ελλειμματική κρατική μορφή του πρέπει είτε να αυξηθούν οι εισφορές είτε να καλυφθεί το έλλειμμα από τον προϋπολογισμό. Καμιά όμως από αυτές τις επιλογές δεν συνιστά λύση του προβλήματος. Απλώς μεταθέτει την επίλυσή του στις επόμενες γενιές με ακόμη μεγαλύτερο κόστος και υπονομεύει ταυτοχρόνως την οικονομική ανάκαμψη της χώρας.

Βεβαίως, οι δυνάμεις της αδράνειας και της συντήρησης, δηλαδή το οπισθοδρομικό λαϊκιστικό τόξο της χώρας (συνδικάτα, κρατιστές πολιτικοί, Αριστερά κ.ά.) έχουν ως στόχο αφενός μεν τον προϋπολογισμό, τα λεφτά δηλαδή των φορολογουμένων, αφετέρου δε την αύξηση των εργοδοτικών εισφορών. Στο μυαλό τους, όσο κι αν αυξηθεί το αναλογιστικό έλλειμμα, αυτό μπορεί να καλύπτεται από το μόχθο των φορολογουμένων. Ουδείς εξ αυτών αντιλαμβάνεται ότι κάθε ευρώ που δίνεται για τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού ελλείμματος αφαιρείται την ίδια στιγμή από την παραγωγική οικονομία ή και από άλλους τομείς δημοσίων δαπανών, όπως οι δημόσιες επενδύσεις, η υγεία, η ασφάλεια, η απονομή δικαιοσύνης, η μείωση του χρέους κ.ά. Έτσι μειώνεται η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και διαπράττεται μια μεγάλη αδικία εις βάρος των σήμερα αγέννητων και των νέων ανθρώπων.

Θα επανέλθουμε.

* Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο στις 14.9.2018