ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ: "ΘΕΛΩ ΑΙΜΑ"*

«Θέλω αίμα» έγραψε στους Los Angeles Times το Φεβρουάριο του 2009 η Πατ Μόρρισον για όλους τους διευθύνοντες συμβούλους των επιχειρήσεων που κατά τη διάρκεια της κρίσης του 2008 χρεοκόπησαν. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν κατηγορήθηκαν για κάποιο έγκλημα. Η έμπειρη αρθρογράφος και συγγραφέας δεν μπήκε στον κόπο να εξετάσει τα αίτια της κατάρρευσης μεγάλων ιστορικών επιχειρήσεων, θεώρησε όλους τους CEOs αντικειμενικά υπεύθυνους για το γεγονός αυτό. Τι κι αν αποδείχθηκε ότι η μεγάλη κρίση του 2008 είχε ως αιτίες πρωτίστως την άφρονα και λαϊκιστική παρέμβαση του κράτους στην αγορά στεγαστικών δανείων από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90, την αλόγιστη αύξηση των δημοσίων δαπανών, την -με ευθύνη κυρίως της κυβέρνησης Μπους- διόγκωση του εξωτερικού χρέους των ΗΠΑ και την αύξηση του ελλείμματος του ισοζυγίου πληρωμών που υπονόμευσαν την αξιοπιστία του αμερικανικού νομίσματος στις διεθνείς αγορές.

Πάντοτε η κυρίαρχη κουλτούρα στη Δύση, επιρρίπτει ευθύνες για ό,τι κακό κι ανάποδο συμβεί στους επιχειρηματίες. Η δαιμονοποίηση του επιχειρηματία δεν έχει τέλος. Τηλεόραση, κινηματογράφος, λογοτεχνία έχουν δημιουργήσει ένα απατηλό αλλά πανίσχυρο στερεότυπο για τον επιχειρηματία που συνοψίζεται στη φράση “τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους” ή κάτι παρόμοιο. Πάντοτε το άπληστο αυτό “γουρούνι” δε διστάζει να κυκλοφορήσει προϊόντα που θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία να εξαπατήσει τους καταναλωτές να φοροδιαφύγει σε εξωτικούς φορολογικούς παραδείσους να σκοτώσει προκειμένου να μην αποκαλυφθούν τα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκεται να χρηματίσει δημοσίους υπαλλήλους και πολιτικούς. Σχεδόν πάντοτε απέναντι στον αδίστακτο καπιταλιστή στέκεται ένα φτωχό ομορφόπαιδο, αδέκαστος δημόσιος λειτουργός –κάτι σαν τον Κούρκουλο- που ξεσκεπάζει τις απάτες του και τον στέλνει στη φυλακή. Ενίοτε αντί για το φτωχό ομορφόπαιδο στη θέση του υπαλλήλου της οικονομικής αστυνομίας βρίσκεται μια πανέξυπνη ξανθομάλλα με ψηλοτάκουνες γόβες που ο κακός επιχειρηματίας απειλεί ή επιχειρεί να εξαγοράσει ή να διαφθείρει, ωστόσο αυτή στέκεται -με τη βοήθεια των τακουνιών- στο ύψος της και θυσιάζει τα πλούτη που της προσφέρονται για να υπηρετήσει το δημόσιος συμφέρον.

Αυτή η συστηματική πλύση εγκεφάλου για δεκαετίες τώρα επιδιώκει να νομιμοποιήσει την κρατική παρέμβαση στην οικονομία τάχα για την προστασία μας από τους άπληστους επιχειρηματίες. Με το πρόσχημα της ψυχαγωγίας “θέλει το αίμα” εκείνων που δημιουργούν δουλειές, καινοτομία και οδηγούν στην πρόοδο.

* Δημοσιεύθηκε στο Φιλελεύθερο στις 4 Ιανουαρίου 2018.