ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΑΡΧΗΣ

Η χώρα είναι σε πολλά ζητήματα διχασμένη. Λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά. Στο ζήτημα της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια το θέμα είναι σημαντικό καθώς έχει να κάνει με την προσβολή ατομικών δικαιωμάτων.

Από τη μια μεριά είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι δικαιολογείται η διάκριση ετεροφύλων και ομοφύλων με διάφορα επιχειρήματα που περιστρέφονται γύρω από το συμφέρον του παιδιού. Από την άλλη πλευρά βρίσκονται όσοι πιστεύουν ότι καμία διάκριση δεν είναι νόμιμη με βάση τον σεξουαλικό προσδιορισμό δύο ανθρώπων, όπως δεν μπορεί να είναι με βάση το χρώμα του δέρματος ή το θρήσκευμα. Στο ζήτημα αυτό μέση οδός δεν μπορεί να υπάρξει.

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών τάσσεται εναντίον του δικαιώματος ομόφυλων ζευγαριών να τεκνοθετούν. Η κυβέρνηση πρότεινε τη μέση οδό της αναδοχής. Όμως στην πραγματικότητα η επιλογή αυτή δεν είναι καθόλου «μέση οδός», αλλά αποδοχή των επιχειρημάτων της πλειοψηφίας. Στην αναδοχή σε αντίθεση με την τεκνοθεσία ο φυσικός γονέας έχει αποφασιστικό λόγο και ρόλο στη ζωή του παιδιού. Η απαγόρευση ενισχύει τη σύγχυση που μπορεί να δημιουργηθεί.

Η απόρριψη της τεκνοθεσίας λοιπόν με τη δικαιολογία ότι αυτή επιτρέπεται μόνο για έγγαμα ζευγάρια και όχι στην περίπτωση του συμφώνου συμβίωσης, αποδεικνύει τις σημαντικές ομοιότητες που έχει η κυβερνώσα αριστερά με τα πιο συντηρητικά τμήματα του πληθυσμού. Κοινή συνισταμένη και των δύο είναι ότι ο σεξουαλικός προσδιορισμός των ατόμων σε μια σειρά από περιπτώσεις αποτελεί θεμιτή διάκριση και δικαιολογεί την παραβίαση της αρχής της ισότητας έναντι του νόμου με το επιχείρημα ότι πρόκειται τάχα για ανόμοιες περιπτώσεις.

Η άλλη πλευρά απέναντι στην εκ φύσεως πατερναλιστική συντηρητική αριστερά και στην εκ φύσεως πατερναλιστική συντηρητική δεξιά είναι μόνο οι ιδέες της ελεύθερης επιλογής και της ανοικτής κοινωνίας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ωφελιμιστικά επιχειρήματα των πολέμιων της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, για το συμφέρον τάχα του παιδιού, είναι αστήρικτα. Δεν υπάρχει ούτε μια σοβαρή μελέτη που να αποδεικνύει ότι η τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια θέτει σε κίνδυνο την ψυχική ισορροπία, τη σωματική υγεία, την κοινωνική ένταξη, τις εκπαιδευτικές επιδόσεις των παιδιών. Το ίδιο ισχύει σε μια μετα-ανάλυση σχετικών επιστημονικών ερευνών από δέκα διαφορετικές χώρες που αποδεικνύουν μάλιστα το αντίθετο. Κάτι τέτοιο μπορεί να δικαιολογηθεί από το γεγονός ότι η δημιουργία οικογένειας από ομόφυλα ζευγάρια αποτελεί εντελώς συνειδητή επιλογή, μετά από πολύ προσεκτική στάθμιση όλων των παραμέτρων και των δυσκολιών που μπορεί να υπάρξουν. Όταν οι θεσμικές επιλογές μιας κοινωνίας αποθαρρύνουν τις διακρίσεις και ενθαρρύνουν την αυτονομία, τη διαφορετικότητα, την ανοχή και εν τέλει την ελεύθερη επιλογή των ατόμων, τότε μεγιστοποιούνται τα αποτελέσματα υπέρ όλων.

Σε κάθε περίπτωση το θέμα μας είναι ζήτημα επί της αρχής. Οι πεποιθήσεις της πλειοψηφίας στο κράτος δικαίου δεν μπορούν να οδηγούν σε προσβολή του πυρήνα των δικαιωμάτων των ατόμων. Το δικαίωμα της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια απορρέει σύμφωνα με τη νομολογία του ΕΔΔΑ από το ίδιο το κείμενο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που απαγορεύει τις κάθε είδους διακρίσεις και κατοχυρώνει τον σεβασμό της ιδιωτικότητας και της οικογενειακής ζωής.

* Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο στις 27.4.2018.