Ημέρα Ελευθερίας*

Την περασμένη Δευτέρα παρουσιάστηκε η ετήσια μελέτη του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών «Μάρκος Δραγούμης» με τίτλο «Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας». Η μελέτη βασισμένη στα επίσημα κρατικά στοιχεία (Προϋπολογισμός, ΕΛΣΤΑΤ κ.ο.κ.) υπολογίζει την ημερομηνία που οι φορολογούμενοι σταματούν να εργάζονται για το κράτος και εργάζονται πλέον για να καλύψουν τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους ή να ικανοποιήσουν τις δικές τους επιθυμίες. Για το 2018 η «ημέρα φορολογικής ελευθερίας» είναι η 18η Ιουλίου. Η αντίστοιχη ημέρα πέρυσι ήταν η 6η Ιουλίου. Το 2007 ήταν η 28η Μαΐου. Ορθότερα, το ζήτημα που τίθεται λοιπόν είναι ζήτημα ελευθερίας χωρίς κανέναν επιθετικό προσδιορισμό.

Μέσα σε δέκα μόλις χρόνια οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται δύο μήνες το χρόνο παραπάνω για το κράτος. Επίσης, από τα ευρήματα και τις διαπιστώσεις της μελέτης, συνδυαστικά με άλλες αξιόπιστες μελέτες που είδαν το φως της δημοσιότητας πρόσφατα (διαΝΕΟσις), προκύπτει ότι για τους πλέον παραγωγικούς και ικανούς πολίτες η ημέρα απελευθέρωσης από τα δεσμά της δυσβάστακτης φορολογίας παρατείνεται μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου, καθώς οι πάσης φύσεως φόροι και ασφαλιστικές εισφορές απορροφούν περίπου το 75% του εισοδήματός τους.

Οι φόροι όμως δεν είναι κάτι καλό. Όπως αποδεικνύει η οικονομική ιστορία και η οικονομική θεωρία, από ένα ποσοστό και πάνω δημιουργούν ύφεση. Ως μέρος του κόστους της οικονομίας μιας χώρας:

‒ Περιορίζουν την παραγωγικότητα των συντελεστών της και οδηγούν σε έξοδο από την οικονομία τους οριακούς παραγωγούς (κλείσιμο, αλλαγή εθνικότητας, πτώχευση κ.ά.).

‒ Μειώνουν τα κίνητρα της δημιουργίας ατόμων και επιχειρήσεων.

‒ Υπονομεύουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, και

‒ Αφαιρούν πολύτιμα κεφάλαια από το παραγωγικό ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, εκείνον δηλαδή που δημιουργεί πλούτο και θέσεις εργασίας, για να συντηρήσουν τον αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα, εκείνον που υποθάλπει τη διαφθορά, τη σπατάλη ‒των χρημάτων του πρώτου‒ και τις πελατειακές σχέσεις.

Για όσους υποτιμούν τους κινδύνους που εγκυμονεί για την ελευθερία μας αυτή η ληστρική φοροαρπαγή, θα θέσω το θέμα διαφορετικά. Κάθε εργαζόμενος και κάθε ελληνική επιχείρηση οποιασδήποτε νομικής μορφής (από ατομική επιχείρηση μέχρι ανώνυμη εταιρεία), ανάλογα με το εάν παρουσιάζουν ζημίες ή κέρδη, ανήκουν στο κράτος κατά 40% έως 80% (φόρος εισοδήματος, φόρος μερισμάτων, εισφορά αλληλεγγύης, ασφαλιστικές εισφορές, φόροι υπέρ τρίτων κ.ο.κ.). Από κάθε ευρώ που παράγουμε, άτομα και επιχειρήσεις, το κράτος μάς αρπάζει τα 80 λεπτά. Αυτονόητο είναι επίσης ότι η συμμετοχή του κράτους είναι συμμετοχή μόνο στα κέρδη, όχι και στις ζημιές της οικονομικής μας δραστηριότητας. Συνεπώς, χωρίς να το καταλάβουμε, αργά αλλά σταθερά η παραγωγή στη χώρα μας κατέληξε να είναι κρατικοποιημένη κατά το μεγαλύτερο ποσοστό της. Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι κινούμαστε στην εντελώς λάθος κατεύθυνση;

Η παλινόρθωση της ελευθερίας και η διατηρήσιμη ανάπτυξη της οικονομίας μας περνά υποχρεωτικά από τη δραστική μείωση των φόρων και την ριζική απλοποίηση του φορολογικού μας συστήματος.

* Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο στις 29 Ιουνίου 2018.