ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ: Ο πραγματικός κίνδυνος για τη δημοκρατία *

Η αχίλλειος πτέρνα της δημοκρατίας είναι τα δημόσια οικονομικά. Οι πολιτικοί, οι οποίοι στην ιστορία των δημοκρατικών πολιτευμάτων αποδεδειγμένα ωφέλησαν τις χώρες τους, ήσαν όσοι αντιμετώπισαν με σκεπτικισμό κάθε νέα δημόσια δαπάνη και επιδίωξαν με κάθε δυνατό τρόπο τον περιορισμό των εξόδων του κράτους.

Είναι ανεξαίρετος κανόνας ότι μόνο με ισοσκελισμένο προϋπολογισμό η οικονομία μιας χώρας μπορεί να δώσει αληθινό πλεόνασμα, το οποίο με τη σειρά του είναι απαραίτητο ώστε:

‒ Να μειωθεί η φορολογία που απομυζά και καθιστά λιγότερο ανταγωνιστική την οικονομία.

‒ Να απελευθερωθούν περισσότερα κεφάλαια για την αύξηση της παραγωγής.

Στα δημοκρατικά ωστόσο πολιτεύματα, όπου οι φόροι επιβάλλονται με τυπικό νόμο που ψηφίζεται από την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος ‒δια των αντιπροσώπων του βουλευτών‒ ο πειρασμός της επιβολής φορολογικών βαρών για την εκάστοτε κυβέρνηση εις βάρος της μειοψηφίας των πολιτών είναι μεγάλος καθώς έτσι διευρύνεται ο αριθμός των ευνοουμένων πελατών-ψηφοφόρων τους. Η δημόσια σπατάλη γίνεται υπέρ της πλειοψηφίας και πληρώνεται με τη χρήση του εξαναγκαστικού μηχανισμού του κράτους από τη μειοψηφία. Ο Τζον Στιούαρτ Μιλ έγραφε ότι «Ο λαός που ασκεί την εξουσία δεν είναι πάντα ο λαός επί του οποίου ασκείται αυτή η εξουσία.». Έχει επισημανθεί, ότι την αυλή των βασιλέων στις δημοκρατίες τείνουν να διαδεχθούν χιλιάδες μικρές αυλές ευνοουμένων ομάδων. O Αλέξης Ντε Τοκβίλ στο μνημειώδες έργο του «Η Δημοκρατία στην Αμερική» ήδη από τον 19ο αιώνα επισημαίνει ως μείζονα κίνδυνο για τη δημοκρατία τη σπατάλη του κράτους που υποδαυλίζουν κυρίως οι κοινωνικές τάξεις, τα κόμματα και οι προσοδοθηρικές ομάδες που κινούνται γύρω από αυτό.

Αντί τα κοινοβούλια να ελέγχουν τις δημόσιες δαπάνες και να αντιστέκονται στην αύξηση όσων είναι περιττές, εξωθούνται από τις κυβερνήσεις στο να εγκρίνουν ακόμη μεγαλύτερη σπατάλη. Η στατιστική  δείχνει ότι οι δημόσιες δαπάνες αυξάνονται όσο πλησιάζουν οι εκλογές, οπότε κι οι πλέον νουνεχείς των πολιτικών υποκύπτουν στην Κίρκη της αύξησης των δαπανών, άρα στην αύξηση των φόρων. Αυτό που αγνοούν όμως τόσο οι πολιτικοί όσο και οι πολυπληθείς πελάτες τους είναι ότι τα δημόσια οικονομικά έχουν ένα τρομερό τρόπο να εκδικούνται αργά ή γρήγορα όσους τα αγνοούν.

Η κατάσταση αυτή υπονομεύει το δημοκρατικό πολίτευμα.

* Δημοσιεύθηκε στο Φιλελεύθερο στις 21.11.2017