ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ: Το μεγάλο λάθος*

Ένα από τα προσφιλή συνθήματα των υποστηρικτών του κρατικού παρεμβατισμού διακόσια χρόνια τώρα είναι ότι δεν μπορεί να υπάρχει φτωχό κράτος και ταυτοχρόνως να ευημερούν οι πολίτες του. Με τη βοήθεια πολιτικών ομοϊδεατών τους έπεισαν τις κυβερνήσεις των δυτικών χωρών να επαυξήσουν το κράτος, είτε δημιουργώντας τον έναν κρατικό φορέα μετά τον άλλο είτε επεκτείνοντας την ενέργεια του κράτους σε τομείς που προηγουμένως ανήκαν στον κύκλο της ιδιωτικής οικονομίας. Οι κρατικοί φορείς δια της διαρκώς αυξανόμενης φορολογίας γιγαντώθηκαν συσσωρεύοντας δαπάνες επί δαπανών.

Οι προειδοποιήσεις συνετών οικονομολόγων, οι οποίοι προειδοποιούσαν τους πολιτικούς για τους κινδύνους που δημιουργεί η κρατική ελεφαντίαση τόσο για την ελευθερία των πολιτών όσο και για την ανεξαρτησία των κρατών, έμοιαζαν τραγικά παράταιρες μέσα στη γενική ευφορία που δημιουργούσε η διανομή στους πολλούς του πλούτου που παρήγαγαν οι ...άλλοι.

Από την οικονομική ιστορία προκύπτει όμως ότι το κράτος όσο κι αν μεγάλωσε δεν μπόρεσε ποτέ να ικανοποιήσει την ακόρεστη δίψα του για ακόμη μεγαλύτερη επέκταση. Και τούτο διότι η με το χρόνο αυξανόμενη κρατική γιγάντωση αφαιρούσε όλο και περισσότερους πόρους από την οικονομία καθώς αυξάνονταν οι αντιπαραγωγικοί φορείς του Δημοσίου και άνοιγε περισσότερο η όρεξη όσων συντηρούνταν απ’ αυτό.

Με την αύξηση του αριθμού των υπαλλήλων του κράτους βελτιώθηκε ‒δια της αφαιμάξεως της οικονομίας‒ και η οικονομική τους κατάσταση, ισχυροποιήθηκαν και οργανώθηκαν σε παντοδύναμες συντεχνίες επιβάλλοντας τις αξιώσεις τους στις εξαρτώμενες από αυτούς κυβερνήσεις. Τα κοινοβούλια με τη σειρά τους μεταβλήθηκαν σε απλούς διεκπεραιωτές των αξιώσεων των οργανωμένων συντεχνιών του Δημοσίου ψηφίζοντας φόρους επί φόρων για να καλυφθούν οι συνεχώς αυξανόμενες δημόσιες δαπάνες.

Τα αποτελέσματα του κρατικού πλουτισμού υπήρξαν παντού και πάντοτε το ίδιο ολέθρια:

‒ Παραγωγικά άτομα μεταβλήθηκαν σε μη παραγωγικούς κρατικούς υπαλλήλους,

‒ Ο έλεγχος από το κράτος όλο και μεγαλύτερου τμήματος της οικονομίας κατέστησε το τμήμα αυτό μη παραγωγικό και για τους πολίτες και για το κράτος,

‒ Αυξήθηκε υπέρμετρα ο δανεισμός των κρατών, καθώς ο διαρκώς συρρικνούμενος ιδιωτικός τομέας δεν επαρκούσε πλέον για να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες του παρασιτικού κρατικού τομέα.

Αλλά και η λύση του προβλήματος υπήρξε παντού και πάντοτε η ίδια: Δραστική μείωση του κράτους.

* Δημοσιεύθηκε στο Φιλελεύθερο στις 22 Νοεμβρίου 2017