ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ: Ο κ. Προκομμένος και ο κ. Αργόσχογλου*

Η επιτυχία μιας φορολογικής πολιτικής εξαρτάται από τα κίνητρα για παραγωγική εργασία που δημιουργεί. Μολονότι ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων θεωρείται στις μέρες μας το πρότυπο έσοδο του κράτους και η κορωνίδα των αμέσων φόρων, εντούτοις κατά το μεγαλύτερο μέρος του (περίπου 70%) επιβάλλεται σε ένα μικρό μόνο αριθμό φορολογουμένων (8%). Στον φόρο εισοδήματος παρουσιάζεται και το μεγαλύτερο μέρος φαινομένων φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής.

Ο λόγος είναι απλός: με την προοδευτική κλίμακα φορολογίας δημιουργούνται μεγάλες αδικίες για τους πιο παραγωγικούς πολίτες και εισάγονται αρνητικά κίνητρα στην επαγγελματική και επιχειρηματική δράση.

Το παράδειγμα που ακολουθεί είναι ενδεικτικό της τεράστιας αδικίας που υπάρχει στον πυρήνα του φορολογικού μας συστήματος: 

Με το ισχύον σύστημα ο ελεύθερος επαγγελματίας κ. Προκομμένος με εισόδημα 100.000 ευρώ το χρόνο θα πληρώσει το 2017 φόρο εισοδήματος 44.351 ευρώ. Ο μισθωτός κ. Αργόσχογλου με εισόδημα 10.000 ευρώ το χρόνο και αφορολόγητο όριο 8.500 ευρώ, θα πληρώσει φόρο εισοδήματος 330 ευρώ. Δηλαδή ο Προκομμένος για εισόδημα 10 φορές μεγαλύτερο θα πληρώσει 134 φορές μεγαλύτερο φόρο από τον Αργόσχογλου.

Εάν αντιθέτως ίσχυε για όλα τα εισοδήματα και όλες τις κατηγορίες φορολογουμένων ένας ενιαίος φορολογικός συντελεστής, έστω 15% με ένα αφορολόγητο όριο για όλους τις 8.000 ευρώ, στο παραπάνω παράδειγμά μας ο μεν Προκομμένος θα πλήρωνε φόρο 14.250 ευρώ και ο Αργόσχογλου μόλις 300 ευρώ. Και πάλι ο Προκομμένος θα είχε πληρώσει 47,5 φορές μεγαλύτερο φόρο από τον Αργόσχογλου παρά το γεγονός ότι το εισόδημά του είναι μόλις 10 φορές μεγαλύτερο.

Ισχυρίζονται οι υποστηρικτές της προοδευτικής φορολογίας ότι με τον τρόπο αυτό επανορθώνεται η άνιση κατανομή του πλούτου. Αλλά στην πραγματικότητα η εξόφθαλμη αυτή αδικία λειτουργεί εις βάρος κάθε κινήτρου για παραγωγή και εργασία, εμποδίζει τη φορολογική συμμόρφωση και αποτρέπει ‒ειδικά τις πιο άπορες τάξεις‒ από την αποταμίευση.

Θα πρέπει να αποφασίσουμε, εάν θέλουμε ένα κράτος με πρότυπο τον Προκομμένο ή με πρότυπο τον Αργόσχογλου.

Οι αμείλικτοι οικονομικοί νόμοι αποδεικνύουν ότι χώρες που επιβαρύνουν δυσβάστακτα στο όνομα μιας μεταφυσικής κοινωνικής αναδιανομής τα άτομα που εισφέρουν περισσότερο από άλλα στο εγχώριο προϊόν, στο τέλος οδηγούν τους πιο παραγωγικούς πολίτες είτε στη μετανάστευση είτε στη φοροδιαφυγή.

* Δημοσιεύθηκε στο Φιλελεύθερο στις 27 Νοεμβρίου 2017