Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας είναι πλήρως υποταγμένη στη γραφειοκρατία, στο πιο αντιδραστικό τμήμα του πανεπιστημιακού κατεστημένου, στον κομματισμό και τη ρουσφετολογία.
Ο συνδυασμός ανικανότητας και αναποτελεσματικότητας στην περίπτωσή μας είναι εκρηκτικός.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το γεγονός ότι ο υπουργός δεν συμφωνεί με τον υφυπουργό στον ακριβή αριθμό των αναπληρωτών εκπαιδευτικών που έχουν προσλάβει για να καλύψουν τα κενά στα σχολεία, ούτε επίσης συμφωνούν μεταξύ τους για το ποια είναι αυτά τα κενά. Τα όποια, τέλος πάντων, κενά είναι ασφαλώς αποτέλεσμα της κάκιστης κατανομής του εκπαιδευτικού προσωπικού, του μειωμένου χρόνου απασχόλησής του και του πληθωρισμού σχολικών μονάδων που υπάρχουν στη χώρα.
Παραθέτουμε μερικά στοιχεία για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της παράνοιας. Στη χώρα μας κάθε εκπαιδευτικός αντιστοιχεί σε 8,9 μαθητές, όταν ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ ξεπερνά τους 12. Εχουμε τις περισσότερες σχολικές μονάδες σε αναλογία πληθυσμού απ’ οποιαδήποτε άλλη χώρα της ευρωπαϊκής ηπείρου. Για παράδειγμα, η Ελλάδα έχει περίπου 14.000 σχολεία, όταν η Πορτογαλία έχει περίπου 7.000 (σημειωτέον ότι η Α. Διαμαντοπούλου μείωσε τον αριθμό τους κατά 2.000 περίπου εν μέσω απίστευτων αντιδράσεων).
Εξάλλου, κάθε μόνιμος δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση εργάζεται 24 ώρες εβδομαδιαίως και κάθε καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση 21 ώρες. Κι εδώ ο κοινοτικός μέσος όρος είναι κατά πολύ υψηλότερος, περίπου 26-27 ώρες εβδομαδιαίως. Το χειρότερο δεν είναι όμως αυτό, αλλά το ότι ο αριθμός των διδακτικών ωρών δεν ανταποκρίνεται στη σχολική πραγματικότητα, αφού ανάλογα με τα χρόνια διδασκαλίας του εκπαιδευτικού αυτός μειώνεται μέχρι και τις 16 ώρες, ενώ υπάρχουν εκπαιδευτικοί που, λόγω της κακής κατανομής του προσωπικού που ήδη ανέφερα, διδάσκουν ακόμη λιγότερο και καλύπτουν τη διαφορά με την παροχή τάχα διοικητικής υποστήριξης στη σχολική μονάδα.
Για τους λόγους αυτούς κυρίως δημιουργούνται τεράστια εκπαιδευτικά κενά, τα οποία καλύπτει κάθε χρόνο το κράτος, προσλαμβάνοντας αναπληρωτές δασκάλους και καθηγητές. Επιτρέψτε μου όμως να ασχοληθώ με το προσφιλές μου θέμα, την πολιτική οικονομία αυτής της απαράδεκτης κατάστασης.
Για τη σχολική χρονιά 2012-2013 το κράτος προσέλαβε περίπου 14.000 αναπληρωτές δασκάλους και καθηγητές. Αυτοί πληρώνονται με κανονικό μισθό.
Η συνολική δαπάνη για κάθε αναπληρωτή εκπαιδευτικό για την προηγούμενη σχολική χρονιά κυμάνθηκε στο ποσό των 25.000 ευρώ περίπου (συμπεριλαμβανομένων σ’ αυτό των ασφαλιστικών εισφορών στο ΙΚΑ), ενώ μετά τις μειώσεις που αποφασίστηκαν εντός του 2012 για την τρέχουσα σχολική χρονιά το ποσό αυτό περιορίστηκε περίπου στις 20.000 ευρώ.
Το κράτος, λοιπόν, θα πληρώσει για την τρέχουσα σχολική χρονιά, σε μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές των αναπληρωτών που προσέλαβε για να καλύψουν τα κενά, τα οποία η δική του ανικανότητα δημιούργησε, ποσό που μπορεί να υπερβαίνει τα 250.000.000 ευρώ.
Την ίδια στιγμή ο αριθμός των μονίμων διδασκόντων στη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση ανέρχεται περίπου σε 150.000. Αν αυξήσουμε τη διδακτική υποχρέωση κάθε δασκάλου και καθηγητή κατά μία μόλις ώρα (αν δηλαδή οι 24 ώρες γίνουν 25, οι 21 γίνουν 22, οι 16 γίνουν 17 κ.ο.κ.) -επαναλαμβάνω: κατά μία (1) μόλις ώρα- θα εξοικονομήσουμε 150.000 ώρες εβδομαδιαίως. Οι μόνιμοι διδάσκοντες συμπληρώνουν κατά μέσο όρο 1.000 διδακτικές ώρες ετησίως. Τούτο σημαίνει ότι δεν θα χρειαστεί να προσλάβουμε το 80-90% των αναπληρωτών καθηγητών που αναγκαστήκαμε να προσλάβουμε - και σίγουρα όχι 14.000! Αν μάλιστα πούμε ότι αυξάνουμε τις ώρες όχι κατά μία αλλά κατά δύο, τότε τα αποτελέσματα βελτίωσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας θα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακά.
Συμπέρασμα: επειδή δεν αποφασίζουμε ως κράτος να νοικοκυρευτούμε, να οργανωθούμε και να συγκρουστούμε με άδικα για την κοινωνία και τους φορολογουμένους κατεστημένα συμφέροντα, πετάμε με ήσυχη τη συνείδησή μας από το παράθυρο 250.000.000 ευρώ από τα λεφτά που δεν έχουμε.
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της 1ης Δεκεμβρίου 2012 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_01/12/2012_503568
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου