Η φορολογική πλάνη

Στην πολιτική θεωρία το κοινωνικό συμβόλαιο ορίζει την συναινετική συνιστώσα που θεμελιώνει τη φορολογία. Αυτή ασφαλώς είναι καταναγκαστική διότι εάν η πληρωμή φόρων επαφίετο στην αγαθή προαίρεση των πολιτών θα δημιουργείτο το γνωστό στην οικονομική ανάλυση πρόβλημα του "τζαμπατζή" (freerider).
Επίσης στο βαθμό που υπάρχουν κοινά αγαθά (αστυνόμευση, προστασία του περιβάλλοντος, εθνική άμυνα, υγεία) που προάγουν το δημόσιο συμφέρον είναι αναγκαία η φορολογία ώστε η πολιτεία να έχει τη δυνατότητα να τα φροντίζει.
Μην παρεξηγηθώ οι υπηρεσίες αυτές πρέπει να παρέχονται με ευθύνη του κράτους όχι όμως κατ΄ανάγκην από δημοσίους υπαλλήλους και δημόσιους φορείς, κάτι τέτοιο μπορούν να το επιτύχουν με μεγαλύτερη εξοικονόμηση των χρημάτων των φορολογουμένων και πολύ πιο αποτελεσματικά ιδιωτικοί φορείς που λειτουργούν σε ανταγωνιστικό πλαίσιο άρα με βέλτιστο οικονομικό και κοινωνικό αποτέλεσμα για τους πολίτες.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι τα χρήματα από τους φόρους πολύ λίγο εξυπηρετούν το γενικό συμφέρον και όσους έχουν ανάγκη. Στην πραγματικότητα οι φόροι καταβροχθίζονται από ειδικά και καλά οργανωμένα συμφέροντα προσοδοθηρικών ομάδων που ελέγχουν το μεγαλύτερο τμήμα του πολιτικού συστήματος, το οποίο με τη νομοθετική διαδικασία παράγει τους νόμους.
Το πολιτικό σύστημα αυξάνει τους φόρους γιατί οι πολιτικοί θέλουν να αυξήσουν τις ψήφους και να ελαχιστοποιήσουν το "πολιτικό κόστος" που θα υπήρχε εάν συγκρούοντο με αυτές τις άκρως παρασιτικές ομάδες.
Στους πολίτες δε καλλιεργήθηκε δεκαετίες τώρα η στρεβλή αντίληψη ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να τους παρέχει τα πάντα, αγνοώντας ότι για οποιαδήποτε παροχή κάποιος άλλος πληρώνει. Η κοινωνία μας γαλουχήθηκε με την περίφημη ρήση που αποδίδεται στους Οθωμανούς αξιωματούχους: "Το ταμείο του Πατισάχ δεν στερεύει ποτέ, όπως η θάλασσα, κι όποιος δεν πίνει είναι γουρούνι".
Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την απίστευτη διαφθορά του δημοσίου σε όλα τα επίπεδα, την τρομερή σπατάλη και την εσωτερική κατάφωρη αδικία της κοινωνικής πολιτικής υπέρ των ευνοημένων κοινωνικών ομάδων και της γραφειοκρατίας και όχι των αναξιοπαθούντων έχει οδηγήσει σε διάρρηξη της κοινωνικής συμφωνίας για την αναγκαιότητα της φορολογίας και σε εκτεταμένη φοροδιαφυγή.
Ο μηχανισμός πάταξης της φοροδιαφυγής είναι με τη σειρά του εξαιρετικά δαπανηρός και καθόλου αποτελεσματικός. Έτσι κατασκευάζεται μια νέα γραφειοκρατία για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής που κοστίζει επιπλέον υπέρογκα ποσά στους φορολογούμενους και βεβαίως αποδίδει πενιχρά. Η γραφειοκρατία αυτή έχει συμφέρον να υπάρχει φοροδιαφυγή για να υπάρχει η ίδια και καταφεύγει σε όλο και μεγαλύτερο λαϊκισμό και δημαγωγία για να πιστεί ο πολίτης ότι του είναι απαραίτητη (θεαματικές συλλήψεις φοροφυγάδων, χαλκευμένα και αναληθή στοιχεία κοκ.).
Η λύση όλων των παραπάνω προβλημάτων, της φοροδιαφυγής και ταυτοχρόνως της δημιουργίας προϋποθέσεων ανάπτυξης, ου μην αλλά και της αποκατάστασης της κοινωνικής αδικίας που προκαλούν οι υψηλοί φόροι υπέρ των βολεμένων, είναι μία: Καθιέρωση ενός απλούστατου κατανοητού φορολογικού συστήματος και άμεση δραστική μείωση των φόρων (πολύ χαμηλή και όχι προοδευτική αλλά αναλογική φορολογία με την καθιέρωση ενιαίου φορολογικού συντελεστή). 
Ο μεγάλος μεταρρυθμιστής πολιτικός Χαρίλαος Τρικούπης καταφερόμενος κατά των φόρων και υπέρ της επιχειρηματικότητας έλεγε: “Αφήστε τους Έλληνες να είναι έμποροι για να μην γίνουν λαθρέμποροι”.