Ο προστατευτισμός υπέρ των ειδικών συμφερόντων είναι ένα από τα
σημαντικότερα βαρίδια που κρατά καθηλωμένη την ελληνική οικονομία. Θα σας
διηγηθώ μια ενδεικτική ιστορία οικονομικής ανελευθερίας με αίσιο ευτυχώς τέλος:
Σύμφωνα με έναν προπολεμικό νόμο, οι οινοπαραγωγοί Σάμου δεν έχουν δικαίωμα
να παράγουν και να πωλούν κρασί εκτός του μοναδικού συνεταιρισμού του νησιού.
Κανείς οινοπαραγωγός δεν μπορεί να πάρει άδεια οινοποίησης καθώς η οινοποιία
και η εμπορία του μοσχάτου Σάμου διενεργείται αποκλειστικά από τον παραπάνω
συνεταιρισμό. Όλοι οι οινοπαραγωγοί είναι υποχρεωμένοι να παραδίδουν το σύνολο
της παραγωγής τους στον συνεταιρισμό, στον οποίο, όπως είπαμε, συμμετέχουν
υποχρεωτικά. Ο σκοπός αυτής της «θεσμοθετημένης σκλαβιάς» είναι τάχα η
προστασία της ποιότητας ενός μοναδικού κρασιού, του μοσχάτου Σάμου, αλλά και το
γενικό συμφέρον του παραπάνω συνεταιρισμού που αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο
της τοπικής οικονομίας. Η επίκληση της συλλογικότητας για τη νομιμοποίηση της
ανελευθερίας. Ο μεσαίωνας είναι εδώ, τυποποιείται στην παρ. 5 του άρθρου 12 του
Συντάγματος και στον νόμο. Στο κράτος δικαίου όμως το κύριο στοιχείο μιας
ένωσης προσώπων είναι πάντοτε η ελεύθερη σύμπραξη, όσων αποφασίζουν να συμμετάσχουν
σ’ αυτήν.
Το ενθαρρυντικό ωστόσο
είναι ότι και στα πιο ανελεύθερα και καταπιεστικά καθεστώτα υπάρχουν ελεύθεροι
άνθρωποι αποφασισμένοι να αντισταθούν και να πολεμήσουν στο όνομα της
ελευθερίας, ακόμη κι όταν φαίνεται πως δεν υπάρχει πια καμία ελπίδα. Έτσι και
στην περίπτωσή μας λίγοι γενναίοι Σαμιώτες οινοπαραγωγοί «τόλμησαν» να
αμφισβητήσουν τον νόμο, την τοπική συλλογικότητα υπό κρατική αιγίδα και
προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη για να προστατεύσει την αυτονόητη για τον 21ο αιώνα
ελευθερία τους να μην συνεταιρίζονται αναγκαστικά και να επιχειρούν ελεύθερα.
Τα ελληνικά δικαστήρια, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν τους δικαίωσαν. Το ΣτΕ
απέρριψε την αίτησή τους με ισχυρή ωστόσο μειοψηφία υπέρ της ελευθερίας. Μετά
από μακροχρόνια δικαστική ταλαιπωρία προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων και δικαιώθηκαν πανηγυρικά. Το κράτος δεν τόλμησε, όπως θα όφειλε,
να καταργήσει τον αναχρονιστικό νόμο. Υποχρεώθηκε πάντως να υπακούσει στην
απόφαση του ΕΔΔΑ για τους προσφεύγοντες οινοπαραγωγούς, η ανυποχώρητη στάση των
οποίων άνοιξε τον δρόμο σε χιλιάδες παραγωγούς σε όλη την Ελλάδα να
αμφισβητήσουν ευθέως το με φροντίδι του κράτους ελεεινό καθεστώς ομηρίας των
αναγκαστικών αγροτικών συνεταιρισμών.
* Δημοσιεύθηκε στο Φιλελεύθερο την Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου