ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ:«Για τον εργαζόμενο» χωρίς τον εργαζόμενο;*

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία η ανεργία κινείται κοντά στο 21,5%. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τη μείωση της ανεργίας μολονότι το ποσοστό της παραμένει υπερδιπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Η μείωση της ανεργίας δεν οφείλεται στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης αλλά κατά κύριο λόγο στη μαζική μετανάστευση των νέων επιστημόνων και στη στροφή των επιχειρήσεων προς ευέλικτες μορφές εργασίας και τις επιχειρησιακές συμβάσεις.

Ας σταθούμε στο τελευταίο. Υπενθυμίζω ότι με τις νομοθετικές αλλαγές που επέφερε το πρώτο Μνημόνιο υπερισχύουν οι όροι της συμφωνίας της επιχείρησης με τους εργαζομένους της σε περίπτωση που αυτοί συγκρούονται με τους όρους άλλων κλαδικών ή ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων. Η αυτονομία των επιχειρησιακών συμβάσεων οδήγησε επιχειρήσεις και εργαζόμενους σε χειραφέτηση έναντι των αναγκαστικών συλλογικών συμβάσεων. Την τελευταία εξαετία το 94,2% των συλλογικών συμβάσεων είναι επιχειρησιακές. Ωστόσο δεν είναι λίγοι εκείνοι που ζητούν την επαναφορά της πατρωνίας των κομματικά ελεγχόμενων συνδικαλιστικών δικτύων επί των εργαζομένων.

Γιατί όμως θα πρέπει οι εργαζόμενοι να καταστούν ξανά όμηροι στα χέρια των επαγγελματιών συνδικαλιστών. Γιατί δεν μπορούν να αποφασίζουν οι ίδιοι για το εργασιακό τους μέλλον; Μα η προστασία είναι τάχα για το «καλό» των εργαζομένων, το οποίο η Αριστερά, τα συνδικάτα και οι διανοούμενοι του κρατικισμού διατείνονται ότι γνωρίζουν καλύτερα από τους ίδιους τους εργαζόμενους.

Το δυσάρεστο για όσους επιμένουν στην επιστροφή της πατρωνίας των εργαζομένων από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές είναι η ...πραγματικότητα. Σε όλες τις προηγμένες χώρες οι επιχειρησιακές συμβάσεις υπερισχύουν των άλλων ειδών συλλογικών συμβάσεων για τους εξής κυρίως λόγους:

‒ Βοηθούν την καινοτομία και την επιχειρηματική δημιουργικότητα, επιτρέπουν την ταχύτατη προσαρμογή της επιχείρησης στις ανάγκες της παραγωγής·

‒ Κάνουν πιο ανθεκτικές τις επιχειρήσεις στον ανταγωνισμό και στις εξωτερικές μεταβολές (οικονομικές συνθήκες, μείωση ζήτησης κ.ο.κ.)·

‒ Αυξάνουν τις θέσεις εργασίας και βοηθούν στη μείωση της ανεργίας· και

‒ Σε αντίθεση με τους συνδικαλιστικούς μύθους διευκολύνουν την οργάνωση των εργαζομένων και είναι ανταγωνιστικές των ατομικών συμβάσεων καθώς η σύναψή τους προϋποθέτει τη λειτουργία επιχειρησιακού σωματείου.

«Η πιο φιλεργατική πολιτική είναι αυτή που τείνει στην αύξηση της παραγωγικότητας και στην ανάπτυξη της οικονομίας». Αυτό δήλωσε σε μια σπάνια κρίση ειλικρίνειας ο Ανδρέας Παπανδρέου το μακρινό 1982.

*Δημοσιεύθηκε στο Φιλελεύθερο στις 20 Δεκεμβρίου 2017.